پیام دهکردی:هنرمند وظیفه دارد علیه واقعیت های تلخ جامعه شورش کند

به گزارش مشاور رسانه ای فیلم سینمایی «بی صدا»، پیام دهکردی بازیگر فیلم سینمایی «بی صدا» در پاسخ به این که این اثر کدامیک از دو رویکرد ناامید کننده یا امیدبخش را نسبت به مواجهه با بیماری سرطان اتخاذ کرده است، گفت: به نظرم نگاه این فیلم به سرطان واقع بینانه است. زیرا در واقعیت هم اینطور است. مواجهه با سرطان ممکن است این پدیده را برای فرد مبتلا به تلخی گزنده، عجیب و هراس انگیزی برساند که اگر این کار را بکند، حتما تکاپویی از او سر می زند که گویی دوباره متولد شده و از دل یک واقعیت با سوی دیگری مواجه می شود که مثل بهار متجلی است و من این بعد از مواجهه با این بیماری را بیشتر می پسندم.

وی افزود: در برخورد با یک بیمار مبتلا به سرطان دو اشتباه بزرگ ممکن است رخ دهد. یکی امید واهی دادن به بیمار است و بیان این که این که هیچ مشکلی نیست؛ همه چیز خوب است و ما بهترین هستیم. این همان خیانت محضی است که حتی هنرمندان و چهره ها هم می توانند در حوزه مسئولیت اجتماعی به سرزمین خود کنند. خیانت دوم برعکس است؛ ناامید کننده نشان دادن همه چیز و اینکه تلاش بی فایده است و هیچ روزنه ای وجود ندارد. این رویکرد هم نوعی خیانت است. زیرا بشر بدون امید می میرد و کسی که اذعان می کند، امید ندارد در این غور کردن، بی شمار روزنه های امید را خواهد یافت.

این بازیگر با اشاره به مسئولیت اجتماعی هنر در قبال جامعه خود عنوان کرد: هنرمند وظیفه دارد علیه واقعیت های تلخ و ترسناک جامعه شورش کند و وظیفه اش ارائه چشم اندازی است که گاه مثبت و امیدبخش است و گاه به جامعه نهیب می زند که دچار سرطان است و این سرطان ممکن است متاستاز بدهد.

وی همچنین خاطر نشان کرد: از نتایج ساخت فیلم هایی نظیر «بی صدا» همین واقعیت نگاری در جامعه است که اگر به درستی رخ ندهد، پیشرفتی در جامعه صورت نمی گیرد.

دهکردی در پاسخ به این که آیا پرگو بودن فیلم در مقاطعی از داستان مخاطب را خسته نمی کند، بیان کرد: فیلمنامه ها و نمایشنامه ها در اصل متونی ادبی هستند که در مرحله نگارش و بعد از آن صیقل خورده و جرح و تعدیل می شوند و آرام آرام تبدیل به فیلم و تئاتر می شوند. ضمن این که هر فیلمی ویژگی های خاص خود را دارد و هر نقشی پیشنهاد می دهد که چطور بازی اش کنید.

وی ابراز امیدواری کرد: آرزو می کنم فیلم هایی با نگاه متفاوت، فراگیرتر و بهنگام تر نسبت به رویدادهای اجتماعی ساخته و مهم تر از آن اکران شوند. نه این که بعد از چند سال در گروه هنرو تجربه اکران شوند. منظورم این نیست که اکران هنر و تجربه بد است. بلکه این فرصت و امکانی است که مردم فیلم ها را ببینند. اما هر فیلمی باید در زمان درست خود اکران شود. این در حالی است که ۸۰۰ هزار سالن سینما در سراسر ایران در اختیار اکران یک فیلم کمدی سخیف قرار می گیرد. اما فیلم های خوب پشت نوبت اکران می مانند.

«بی صدا» داستان یک نویسنده مشهور مبتلا به بیماری سرطان است که برای تامین مخارج درمان خود به ناچار با روزنامه‌های زرد همکاری می‌کند.

این فیلم در حال حاضر در گروه هنر و تجربه اکران شده است و پیام دهکردی، مرضیه وفامهر، فرشین طهماسب، محمد کارهمت، محمد اکبری، ندا مقصودی، پیمان مقدمی، دریا مقبلی، بهدخت ولیان، مریم سرمدی، گیتی قاسمی در آن به ایفای نقش پرداخته اند.