گاهی برای شکوفه دادن باید هرس شد/ آرزویی که به گور خواهیم برد!

در میان سیل تبریک روز خبرنگار و پر شدن فضای حقیقی و مجازی از تبریک های کلیشه ای نمایندگان مجلس و شورای شهر، مدیرکل و رئیس ادارات، سوپرمارکت محله، خانواده، فامیل، دوستان و همکاران تصمیم گرفتم صبر کنم و چندساعتی پس از پایان تشریفات و مراسمات روز خبرنگار چند جمله ای درباره رسانه و اهلش بنویسم تا هم با همکاران مظلومم درد و دلی کرده باشم و هم به مسئولینی که اضافه کاری یک ماه شان با حقوق حق التحریر یکسال یک خبرنگار برابری می کند بگویم آستانه تحمل تان را کمی بالا ببرید!

مطمئنا حرف و سخن زیاد است اما کوتاه می کنم و گزیده می گویم. شاید نوشته ذیل به مذاق خیلی ها خوش نیاید ولی اشکالی ندارد. مسئولی که خودش می داند چه تحفه ای است این طعنه ها و کنایه ها را با لذت تمام نوش جان کُنَد.

در کشوری که پنجمین زندان بزرگ جهان برای ژورنالیست هاست و «گفتاردرمانی» و «توجیه» شده ورد زبان سیاسیون و مسئولینش، نباید از خبرنگاری که هشتش گرو نهش است انتظار شق القمر و رساندن جامعه به مدینه فاضله را داشت. خبرنگاری که با ۴هزار تومان پول رایج مملکت ((که با آن میتوان یک شیشه نوشابه + کیک خرید)) «وی گفت»، «او تصریح کرد»، «این مقام مسئول در پایان خاطرنشان کرد» را پشت سر هم ردیف می کند نمی تواند مرهمی بر دردهای ناتمام مردم باشد چرا که خبرنگار محتاج نان است و مسئولِ ناخلف! شیفته دیده شدن و این کلمات هم از سر اجبار پشت سر هم قطار شده اند!

حالم به هم میخورد از تبریک های جان نثارانه بعضی از مسئولین در روز خبرنگار که با کلمات فریبنده، خبرنگار را تا عرش بالا میبرند اما خدایی نکرده اگر فردای روز خبرنگار، زیر سنگینی انتقادات اصحاب رسانه کمرشان خم شود تطمیع و تهدید و شکایت می شود اسلحه شان و طوری خبرنگار مادر مرده را بر فرش می کوبند که همزمان با صدای خردشدن استخوان هایش، دلشان غنج می رود! اینها را با چشم دیده ام که میگویم. بساط چاپلوسی شان را هر ۱۷مرداد پهن می کنند اما اگر در ادعای دلسوزی خود صادق هستند راست و حسینی بیایند و بگویند این همه شکایت و پرونده علیه اصحاب رسانه چرا در کشوی میز قضّات دادگستری خاک میخورد؟ مگر غیر از این است که تحمل ندارند نقد منصفانه را؟

آقای مسئول! رئیس بزرگوار! عزیز خدمتگزار! خادم ملت! نیازی نیست برای دادن لوح تقدیر اصحاب رسانه در جلوی سِن صف بکشید یا جلسه خبری بگذارید و کارت هدیه و یک تقدیرنامه کاغذروغنی گالینگور شده را چاشنی سخنان تان بکنید! همین که زحمت بکشید و تحمل تان را برای شنیدن نقدهای منصفانه بالا ببرید کافیست! خبرنگار مستقل، گدا و گشنه تفقّد مالی حضرات نیست اما تشنه حقیقت طلبی است.

میدانم آرزوی گردش آزاد اطلاعات و پاسخگو بودن مسئولین در قبال عملکردشان را به گور خواهم برد اما دلم روشن است به ازای هر دَه بیست نفر بازاریاب، خبرنگارنما، بازرگان خبری و ماله کش رسانه ای یک خبرنگار آزاد و مستقل وجود دارد که گُل های سرامیک کفِ راهروهای دادگاه را زیباتر از اسکناس های اربابان قدرت می بیند و می داند برای شکوفه دادن باید هرس شود!

روز خبرنگار بر همه اصحاب رسانه مبارک!

مرتضی حیدری مرنگلو