کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا

سلام بر تو ای خون خدا، سلامی به غیرت عباس، به شیر زنی زینب کبری، به مظلومیت علی اصغر وجوانی علی اکبر، به دلشکستگی رباب ، سلامی به نیلگونی صورت ریحانه کربلا، به مظلومیت فرزندان مسلم و مردانگی جگر گوشه های کریم اهل بیت.

از امام حسین (ع) گفتن و نوشتن بسیار سخت است چرا که درک واقعه کربلا سخت است کربلایی که عرصه عشق بازی امام و یاران عاشورایی اش با خدا بود و فروغ این شعله عشق هنوز هم دل هرعاشقی را کربلایی می کند.

کربلایی که تجلی گاه روح توکّل و شکر و رضا بود، کربلایی که معلم حرّیّت جوامع بشری است، روزعاشورا روزی که منادی صبربود صبر در متن مصیبت، صبر در ترک لذّت، صبری که حکایت از شکوفایی ایمان دارد.

عاشوراییان کربلا فقط خدا را در نظر داشتند، آنها عاشق واقعی خالق خود گشته بودند، آنها کیهان به این عظمت را با شرافت و حقیقت و کرامت انسانی مبادله کردند، چراکه می دانستند خریدار جان ها و فداکاری ها وشور آفرینی هایشان فقط ذات کبریایی است و چیزی که امام حسین (ع) را واداشت تا ازهمه چیز خود بگذرد عشق به خدابود.

عشقی که ناگهانی و یک باره نبود، این عشق درتمام طول حیاتش بود وحادثه کربلا محصول این عشق وارادت بود.

قافله عشق در سفری تاریخی است و شعار "کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا" هر صبح از همه جا بر می خیزد.

صحرای بلا به وسعت تاریخ است تا آن جا که شعاع انسانیت هست پیام حسینی هم هست و امام حسین (ع) آفتاب کرامتی است که خود را از ویرانه ها هم دریغ نمی کند، همچون آب که کوچک ترین ذرّه ها را هم از یاد نمی برد.

بار خدایا به ما هم شور و عشقی عنایت فرما تا وارد دانشگاه حسینی شویم، آنچنان عشقی که به جای گریستن بر مصائب عاشورا درمسائل آن بیاندیشیم وذات عاشورا را درک کنیم چراکه ذات عاشورا شهادت واسارت نیست، نماز و عدالت و حماسه و رسالت است.