آیین سنتی زنجیرزنی جفتی ابرکوه + تصاویر

اگر تاریخ راه‌اندازی هیئت و زنجیرزنی را در ابرکوه بررسی کنیم، قدمت آن را بیش از یک قرن خواهیم یافت که توسط عالم و مجتهدی فاضل به نام «میرزا عبدالغنی موسوی رجایی» بنیان‌گذاری شده است.

به گزارش ایسنا، حامد اکرمی، از پژوهشگران ابرکوهی در باب تمایز زنجیرزنی ابرکوه با سایر نقاط کشور، تصریح می‌کند: یکی از ویژگی‌های شاخص این نوع عزاداری در ابرکوه نظم و هماهنگی بی‌نظیر آن است که با موسیقی طبل، شیپور و سنج آمیخته شده و حرکت زنجیرزنان نیز با همین موسیقی منطبق می‌شود.

وی خاطرنشان می‌کند: استفاده از دو زنجیر برخلاف دیگر هیئت‌ها که از یک زنجیر استفاده می‌کنند و همچنین هماهنگی در نوع پوشش به نحوی که همه زنجیرزنان یک لباس عربی بلند می‌پوشند، علاوه بر نشان دادن خلوص، پاکی و سادگی، بر عظمت و اُبُهت این نوع سوگواری می‌افزاید.

اکرمی ادامه می‌دهد: همه زنجیرزنان در وعده‌های سه‌گانه عزاداری دهه اول محرم در هیئت مربوط به محله خود زنجیر می‌زنند اما چند سالی است که در روز هشتم محرم که به نام روز ابرکوه نام‌گذاری شده است، تمامی زنجیرزنان در قالب هیئتی واحد که بیش از ۴۰۰۰ نفر جمعیت دارد، به عزاداری می‌پردازند.

این فعال میراث فرهنگی همچنین از ثبت زنجیرزنی جفتی ابرکوه در فهرست میراث فرهنگی ناملموس کشور خبر می‌دهد و اضافه می‌کند: زنجیرزنان ابرکوهی همراه با نوای طبل هم‌زمان با بالا آمدن زنجیر دست راست، پای راست خود را نیز یک گام به جلو گذاشته و بالعکس، با زمزمه «حسین، حسین، اباالفضل (ع)» هر بیننده‌ای را با هر مرام و عقیده مجذوب خود می‌کنند.

به گزارش ایسنا، پخت آش نذری موسوم به «آش امام حسین (ع)» یکی از مرسومات مردم شهرستان ابرکوه است که در ماه محرم رونق خاصی داشته و امروزه بیشتر در فصل‌های پاییز و زمستان به‌ویژه شب‌های جمعه طبخ می‌شود.

غالباً صاحب نذر برای این که مردم نیز در نذری او مشارکت داشته باشند آن را بر روی دیگ‌های بزرگ در کوچه، جنب مساجد و حسینیه‌ها و بعضاً نیز در منازل طبخ می‌کرد که در این صورت جوانان و افرادی که توانایی داشتند اطراف دیگ جمع شده تا با هم زدن آش(کمچه زدن) علاوه بر شریک شدن در ثواب نذری، به صاحب آن نیز کمک کرده باشند .

«حامد اکرمی» فعال حوزه میراث فرهنگی ابرکوه دراین ‌باره می‌گوید: طبخ آش امام حسین (ع) یکی از آیین‌های پر رونق است که پس از گذشت سال‌های زیاد، با اندکی تغییر همچنان ادامه دارد.

اکرمی در رابطه با این سنت قدیمی اضافه می‌کند: این آش که مواد اولیه آن گندم و گوشت قرمز است در گذشته غذای یک وعده برای مردم محسوب می‌شد که معمولاً در شبی که این آش بار گذاشته می‌شد، صاحب نذر با غذایی که غالبا با «آب‌گوشت آلوقیسی» بود، از میهمانان پذیرایی می‌کرد.

وی ادامه می‌دهد: هم‌زمان با طبخ آش مراسم روضه‌ای نیز برپا می‌شد که پس از پایان روضه و مراحل طبخ، درب دیگ، بسته و روی آن مقداری زغال می‌ریختند و تا اذان صبح صبر می‌کردند تا آش به‌خوبی عمل آمده و به‌اصطلاح جا بیفتد.پس از باز کردن درب دیگ آش فرزندان صاحب نذر و آشنایان او، آش را بین اهالی محل تقسیم می‌کردند.

امروزه به دلیل زیاد بودن جمعیت هر محله در ابرکوه، هم‌زمان با ایام سوگواری امام حسین (ع) اکثر محله‌ها در مقابل حسینیه‌های خود چندین دیگ آش بار گذاشته و طبق آیین کهن مردان به‌ ویژه جوانان با هر نیت و حاجتی که داشته آن را هم زده و در پایان نیز توسط بانیان بین مردم توزیع می‌شود.
انتهای پیام