راهکارهای تسویه بدهی شهرداری

راه اول این است که از طلبکاران استمهال کنند یا از آنها مهلت بخواهند. مثلا شهرداری می‌تواند با بانک‌ها وارد گفت‌وگو شود و مهلت بیشتری برای پرداخت بدهی‌هایش بگیرد.

راه دوم این است که شهرداری اعلام ورشکستگی کند. شهرداری نیویورک چند سال پیش همین کار را کرد و اعلام ورشکستگی کرد. در این صورت وزارت کشور، شهرداری را منحل می‌کند. این اتفاق خوبی نیست. بعد از این اقدام باید عوامل ورشکستگی را دستگیر و با آنها برخورد قضایی کنند. در ایران که چنین اتفاقاتی نمی‌افتد. اما معمولا دستگاه‌های رسمی و به خصوص حکومت‌های محلی خیلی باید دخل و خرج‌شان با حساب و کتاب باشد. باید نظارتی بر هزینه‌های شهرداری وجود داشته باشد. به عنوان مثال دو طبقه کردن پل صدر، در طرح جامع تهران نبوده است، کسی که این پروژه را بدون اینکه در طرح جامع و تفصیلی باشد، اجرایی کرده اشتباه کرده و باید با او برخورد می‌کردند. اما ما نه دادستان شهر داریم که این موارد را پیگیری کند و نه خزانه‌دار شهر که مراقب دخل و خرج‌ها باشد، برای همین هم الان این وضعیت پیش آمده است.

راه سوم این است که می‌توانند منابع مالی بیشتری بگیرند. مثلا این‌بار از نهادهای مالی بین‌المللی استفاده کنند. مثلا شهرداری می‌تواند از صندوق بین‌المللی پول، بانک جهانی یا بانک توسعه کشورهای اسلامی کمک بگیرد. منابع مالی متعددی وجود دارد اما استفاده از این منابع خیلی بستگی به روابط بین‌المللی کشور با دنیا دارد. الان به نظرم شرایط برای گرفتن این منابع مالی فراهم نیست.

راه چهارم هم این است که شهرداری به سمت مدیریت صرفه‌جویانه حرکت کند. معنی ندارد که شهرداری این همه بدهی بالا بیاورد درحالی که مردم هم چندان از آن راضی نیستند. اگر شهرداری دستگاهی بود که اعتماد بالایی به آن بود و رضایت زیادی از آن وجود داشت، این بدهی قابل توجیه بود. ولی این همه هزینه شده اما همچنان نارضایتی در حد ٢٠ سال پیش باقی مانده و این نشان می‌دهد که این دستگاه ناکارآمد است یا حداقل کارهایی را می‌کند که مردم نمی‌خواهند. شهرداری تبدیل به دستگاهی شده برای تعریف پروژه و توزیع پول. جامعه‌شناس

منبع: اعتماد

*رئیس مؤسسه مطالعات و تحقیقات اجتماعی دانشگاه تهران