سیدضیاءالدین دری: سریال‌های ترکی بیشتر از سینمای ما عاری از دخانیات‌اند
تهران (پانا) - کارگردان باتجربه سینما و تلویزیون معتقد است، سریال‌های ترکی بیشتر از سینمای ما عاری از دخانیات هستند، تلقی بسیاری از فیلمسازان ما از سیگارکشیدن شخصیت‌ها در فیلم‌های ایرانی نادرست است.
سیدضیاءالدین دری نویسنده، تهیه کننده و کارگردان سینما و تلویزیون گفت: نباید نقش رسانه را در فرهنگسازی بی‌اهمیت دانست. مثلا در زمینه سیگار و استعمال دخانیات، خیلی‌ها معتقدند که ژست‌های آرتیست‌ها در فیلم‌های سینمایی باعث شد تا افراد به کشیدن سیگار ترغیب شوند، اما امروزه بسیاری از فیلم‌ها منطقی‌تر از پیش به اینگونه اثرات توجه می‌کنند. این در حالی است که سازندگان فیلم‌های ما تصور می‌کنند یک نشانه برای زن مستقل و فمنیست، سیگار کشیدن و سیگاری بودن است.
او افزود: ما همیشه می‌گوییم سریال‌های ترکی بدآموزی دارند. اما نکته جالب این است که اکثر این سریال‌ها با وجودی که با محوریت مشکلات اجتماعی و داستان‌های عشقی و روابط غیرمتعارف ساخته می‌شود ولی دست یک بازیگرشان سیگار نمی‌بینید. این کارشان معنا دارد. یعنی آنها به تاثیر رفتارهای یک آرتیست در بین عموم مردم اشراف دارند. در بر عکس این قضیه را می‌شود در فیلم‌های ایرانی دید. مردان که مرتب سیگار دست‌شان است. تأکید جدیدشان هم این است که خانم‌ها را هم سیگاری نشان می‌دهند. شما چطور با ارائه چنین تصاویری می‌خواهید سلامت جامعه را تضمین کنید؟ به هر حال سینما قرار است بازتاب جامعه باشد. تصویر دختر سیگاری در فیلم‌ها، آیا نمود دختر مدرن جامعه است؟ آیا در واقعیت اینطور است؟ آیا تمام دختران امروزی ما سیگاری هستند؟ چرا یک‌بار مثلا روی این نکته تاکید نمی‌شود که دختر امروزی به سلامت جسم و زیبایی و تناسب اندامش توجه می‌کند و به همین دلیل ورزش می‌کند؟
کارگردان سریال «کیف انگلیسی» در ادامه درباره ریشه‌های این نوع نگاه در فیلمسازان ما، گفت: فیلمساز جامعه و مردمش را به خوبی نمی‌شناسد. حتی می‌شود فراتر رفت و گفت فیلمساز معانی را درک نمی‌کند و می‌خواهد حرف گنده هم بزند و بگوید فیلم من آینه تمام قد جامعه است. الگوی چنین فیلمسازانی مخدوش است. مثلا سراغ دخترانی می‌روند که واکنش‌گرا هستند. این دختران برای اینکه صدای‌شان شنیده شود دست به اعمال و رفتارهای خاص می‌زنند. کسی منکر این قشر از جامعه نمی‌شود اما نباید این خصیصه را به سایر دختران تعمیم داد. خیلی از این فیلمسازان نوع سینمایشان سینمای ژورنالیستی است. یعنی خودشان را در جایگاه مقام مطلع می گذارند و فیلم‌شان در واقع مانیفستی درباره اخبار است!
سازنده فیلم‌های «سینماسینماست» و «باد و شقایق» ادامه داد: واقعیت این است که اطلاع داشتن صرف، کافی نیست. باید پرسید چقدر در این حوزه پژوهش داشته‌اند؟ این نگاه سطح پایین باعث شده تا تمام فیلم‌ها یک شکل به نظر بیایند. با اینکه داستان‌ها فرق می‌کند اما آدم فکر می‌کند همه این فیلم‌ها را یک فیلمساز ساخته! من نمی‌گویم نباید مشکلات را به تصویر کشید، اما معتقدم مسائل را باید درست و صادقانه نشان داد.
دری در ادامه درباره تأثیر نقش رسانه در فرهنگسازی گفت: وظیفه ما، مواجه کردن درست جامعه با واقعیت است. مثلا این اواخر در فیلم‌ها یک موضوع جدید باب شده که مثلا یک زن متاهل بعد از سال‌ها عشق قدیمی‌اش را می‌بیند و در دوراهی قرار می‌گیرد. وقتی موضوع سلامت روانی جامعه باشد باید دید لزوم این شکل نگاه چیست؟ اینکه فیلمساز فقط دارد در این بستر یک درام جذاب خلق می‌کند یا اینکه دارد موضوع را مطرح می‌کند؟ در اروپا چنین خط‌ها و روایت‌هایی دیده می‌شود اما آنها در طول داستان، شرایط روحی و جسمی فرد را در نظر می‌گیرند. در واقع طرح موضوع می‌کنند و به جای مخاطب تصمیم نمی‌گیرند! در ایران اما برای پیشبرد داستان و درام اینقدر این موضوع را عادی نشان می‌دهند که حواس‌شان نیست ناخودآگاه دارند این موضوع را اشاعه می‌دهند.
او گفت: واقعیت این است من فکر می‌کنم فهم مردم ایران بسیار بالاست و در مقاطعی خودشان پیشروتر از مسئولان و سایر نهادها عمل می‌کنند.
جایزه ویژه دبیر سومین جشنـواره فیلم سلامت برای فیلم «عاری از دخانیات»، به بهترین فیلم با این رویکرد اهدا خواهد شد.
این جشنواره با رویکرد سلامت برای همه; اجتماعی شدن سلامت شهریور ماه ۹۷ برگزار می‌شود.
ارسال دیدگاه