مرتضی نظری*
سه نکته مهم در حاشیه آزار جنسی دانش‌آموزان
خبر تلخ است و بسیار تاسف‌آور. این را بدون تعارف می‌گویم چون خودم پدر هستم و مانند شما خواننده محترم این سطور، احساس ناامنی اولیای آن چند دانش‌آموز را به خوبی می‌توانم بفهمم، اما سه نکته بسیار ضروری و مهمی که در ۲۴ ساعت گذشته باعث سوءتفاهم‌های بسیار شده و می‌تواند همان کاری را با افکار عمومی کند که غذای مسموم با معده آدم می‌کند، به این شرح است؛ یکم: تفاوت واژه‌ها؛ روی مصرف واژه‌ها خیلی دقت و وسواس به خرج بدهیم. «آزار»، «تعرض» یا «تجاوز» تفاوت ماهوی و معنایی خیلی فاحشی با یکدیگر دارند.
دوم: یک ابهامِ تاریخی؛ از سال سوم دبیرستان که با روزنامه جمهوری اسلامی و سلام همکاری مطبوعاتی‌ام را آغاز کردم تا اکنون، همیشه در موضوعاتی شبیه به این رویداد اخیر که ذهن جامعه را شدید به خود مشغول می‌ساخته یک مساله حل نشده برای من وجود داشته و دارد. آن ابهام این است که چرا ما در چنین مواقعی گرایش به داغ کردن سوژه داریم و چرا در چنین شرایطی یک ماراتُن نفس‌گیر چه در میان تولید و توزیع کنندگان خبر (رسانه‌ها) و چه در بین مصرف کنندگان خبر برای هرچه جنایی‌تر کردن و شدیدتر نشان دادن رویداد، بزرگتر از مقیاس و اندازه واقعی موضوع در می‌گیرد؟ من هیچ وقت مسابقه شدیدی که برای هرچه حرارتی‌تر کردن یک اتفاق در میان ما در می‌گیرد را نمی‌فهمم.
شاید پاسخ را باید نزد جامعه‌شناسان و مردم‌شناسان جست. سوم: فرزندانمان در خطرند، تابو را بشکنیم! نکته بسیار کلیدی و مهم‌تر اینکه باور کنیم، باور کنیم، باور کنیم ارائه آگاهی‌های ضروری بهداشتی و مراقبتی در زمینه بلوغ و مسائل جنسی به دانش‌آموزان با رعایت تمام ظرافت‌ها و اقتضائات سنی البته توسط مربیان آگاه و مطمئنی و صلاحیت‌دار، یک ضرورت انکارناپذیر است. فرزندان ما در خطرند، و من چیزی خطرناک‌تر از اطلاعات غلط و در ناآگاهی نگه داشتن دانش‌آموزان نسبت به حقوق بدن و اطلاعات جنسی و مراقبتی نمی‌شناسم. در بی‌خبری نگه داشتن بچه‌ها راه چاره نیست. فرزندانمان را با کمک آموزش‌های صحیح و متناسب، توانمند بسازیم.
منبع:آرمان
*رئیس مرکز اطلاع‌رسانی و روابط عمومی وزارت آموزش و پرورش
ارسال دیدگاه