چهل مویز و یک قلندر

به‌زودی همه می‌بینیم که هر فیلم، چه تعداد سینما در تهران و شهرستان‌ها در اختیار خواهد داشت.

به‌زودی همه می‌بینیم که کدام فیلم یا فیلم‌ها، با تکیه بر حمایت‌های بالادستی، علاوه بر سالن‌های سرگروه و گروهی، که پخش‌کننده برایش فراهم می‌کند، از امکانات ویژه، گسترده و تعیین کننده حوزه هنری (سازمان تبلیغات اسلامی) نیز برخوردار خواهند شد.

به‌زودی همه می‌بینیم که چرا سایر فیلم‌های داوطلب از حضور در این میدان رقابت نابرابر کنار کشیدند و به اکران محدود و کم سالن آن هم در چند سئانس متغیر تن ندادند.

به‌زودی همه می‌بینیم که تبلیغات چشمگیر میدانی سطح شهر، از عرشه پل‌های هوایی گرفته و تا بیلبوردهای کوچک و بزرگ - بخصوص متعلق به ارگان‌های دولتی- در اختیار کدام فیلم یا فیلم‌ها قرار خواهند گرفت.

به‌زودی همه می‌بینیم که سازمان صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران، چگونه با سخاوتی بی‌سابقه، مکرر و مکفی، به پخش آنونس‌ها و تیزرها و زیرنویس‌های تبلیغی کدام فیلم یا فیلم‌ها، آن هم در بهترین ساعات و لابلای پربیننده‌ترین برنامه‌های خود خواهد پرداخت.

به‌زودی همه می‌بینیم برای کدام فیلم یا فیلم‌ها، امواج گسترده پیامک‌های مخابراتی جهت تأیید و تبلیغ به راه خواهد افتاد.

... به‌زودی همه می‌فهمیم که اکران نوروز ۹۷، مانند اغلب سال‌های رفته حکایت «یک مویز و چهل قلندر» خواهد بود، یا قرارست با کاربرد ضرب المثل «چهل مویز و یک قلندر» هم آشنا شویم.

این تلنگر، بی‌شک مشکل اکران فیلم «خاله قورباغه» را که از مدت‌ها پیش خود را برای شاد کردن بچه‌ها در ایام عید آماده کرده بود حل نمی‌کند... اما ای کاش به صاحبان سالن‌های دولتی و مصادره‌ای، صدا و سیما و دست اندرکاران جریان‌های تبلیغاتی، معرفت و انصاف بیشتری بدهد تا صرفاً در اختیار یکی و نصفی فیلم نباشند و برای همه فیلم‌های اکران نوروزی نقشی حامیانه ایفا کنند.

فیلم «خاله قورباغه» من هم به یاری خدا بماند برای وقتی که ایام، ایام عزا و عبادت و امتحانات و... نباشد و فیلمسازان ویژه یک دل سیر از اکران بهره برده باشند... یا شاید هم وقتی که بالاخره یک گروه سینمایی برای فیلم‌های کودک - به رسم دهه شصت- تشکیل شده باشد با سهمی اندک و غیرقابل انتقال به فیلم‌های بزرگسالان؛ ولو خیلی فاخر.

من این حروف چنان نوشتم که غیر ندانست، تو هم ز روی کرامت چنان بخوان که تو دانی

*تهیه کننده