عدم پرداخت رسانه‌ای به تازه کارها چهره‌ها را چهره تر نمی‌کند

هنر، تجلی جلوه متعالی روح خداوندی در وجود بشر است که مفاهیم والای انسانی در ذهن مخاطب خود تثبیت می کند. آمیختگی جوهر مفهوم به شکر هنر، کام مخاطب را شیرین خواهد ساخت و شاید پندی که با پیوند لبخند روح مخاطب را به تلنگر عمیق خویش بلرزاد، بسیار ماندگارتر از رنگ جوهری باشد که خطوط دفتر را در کلاس‌های مدرسه به هم پیوند دهد.

امروز به مدد گسترش ابزار ارتباطات، شناخت سره از ناسره برای عموم افراد جامعه تسهیل و بستر ارتباط رویاروی مخاطب و هنرمندان در عرصه های مختلف، از جمله موسیقی، سینما و تئاتر را که پرداخت به آن به عنوان ابزار در جهت تثبیت داده در ذهن مخاطبی که زیر بنا و شاکله این نوشتار است، پدیده آورده است. در این میان، بدون شک نقش مهم و حساس رسانه در انعکاس رخدادهای هنری و ترغیب مخاطب به این روند بسیار حیاتی و انکار ناپذیر است.

ضمن تقدیر از اقدامات حیات بخش رسانه های صادق و پرتلاش در گروه ها و زیرگروه های فرهنگ و هنر، که سنگ زیرین آسیای ارتباط مخاطب و هنر هستند، امروز پرداخت بیش از حد به ستارگانی که پس از سال ها تلاش و دریافت آموزش ها و تحمل رنج های بسیار، به جایگاهی که امروز آنان را در قله های پیشرفت نهاده است، مذاق مخاطبان گوشه کوچکی از جمعیت رسانه های رسمی کشور را تلخ ساخته و شاید همین امر موحب شده است که با گسترش روزافزون شبکه های اجتماعی، تکرار مکررات سد مستحکمی در برابر گرایش مردم به این دست از رسانه ها شده باشد.

ضمن تکریم جایگاه والای هنرمندانی که امروز، پس از گذشت سال ها تلاش در قله شهرت و عزت هنر ایران زمین ایستاده اند، این پرسش مطرح است که آیا رسانه ای که می تواند از یک جوان مستعد نوپای تازه کار، به مدد همت و تلاش او در عرصه هنر چهره ای متعالی از او را در مقابل دیدگان همیشه بیدار مخاطبان به نمایش بگذارد، چهره را چهره تر و یا محبوب را محبوب تر می کند؟

فرای این موضوع که حضور چهره های نام آشنا و محبوب عرصه های مختلف هنر به سان تئاتر و موسیقی می تواند جاذبه ای انکار ناپذیر در گرایش مخاطب به این دست از آثار ایجاد کند، این پرسش عمیق که گروه های نوپا و تازه شکل گرفته هنری که آثاری درخور توجه را تولید کرده و آن را برای ارئه بدون واسطه به مخاطبان خویش فراهم آورده اند، کجای گردونه این تبلیغات رسمی قرار دارند، مذاق اندیشه را تلخ و گونه های تفکر را خیس خواهد ساخت.

خالی ماندن تعداد غالب صندلی های یک سالن نمایش حدوداً چهل نفره، برای گروهی نوپا از جوانان علاقه مند به حوزه هنر های نمایشی که به یقین جز فروش بلیت ممر دیگری برای ارتزاق و جبران هزینه های لازم برای به روی صحنه بردن یک اثر نمایشی را ندارند، زهری غیرقابل هضم است.

آیا نمی توان این موضوع را از زاویه ای دیگر نگریست و این طور با آن برخورد کرد که اگر به مدد حضور چهره های مطرح، در اختیار داشتن سالن های استاندارد و بضاعت مالی زمینه برای تبلیغات یک اثر نمایشی فراهم می آید، از سوی دیگر عرق تلاش جوانان این عرصه که سهم آنان از سالن های برگزاری رخدادهای فرهنگی تنها و تنها به بخش خصوصی معطوف می شود، باید مورد تکریم و عزت رسانه قرار گیرد یا خیر؟

امروز که دیگر روزگار چهره سازی و چهره پردازی در رسانه گذشته است و مخاطب با تعمیق در مسایل مخالف می تواند گلیم تفکر را از آب مشکلات بیرون بکشد، به نظر می رسد که رسانه در معرفی این چهره ها می تواند موثر و نتیجه بخش عمل کند و عده ای معدود از رسانه هایی که تنها ساز مخالف را هم نوای فعالیت حوزه های مختلف هنر می کنند، این ظرفیت را در خود دارند که بستر را برای بروز و ظهور استعدادهای جوان فراهم آورند و از جبهه بایکوت خبری و عدم پوشش این دست از آثار که به مدد تلاش شکل گرفته است، عقب نشینی کنند، حال آن که شکل گیری این تفکر می تواند زمینه انتقال تجارب پیشکسوتان عرصه های مختلف هنر در بستر یادداشت و گفت‌وگو را برای استمداد جوان فراهم آورد.

در نهایت باید پذیرفت که تبلیغات رسمی آن چه که از آن به عنوان رسانه ملی و رسمی کشور شناخته می شود و حمایت این حوزه از هنر تئاتر یک ضرورت است و عدم پرداخت رسانه ای به فعالیت تازه کارهای این عرصه، چهره ها را چهره تر و سالن ها را پر تر نمی کند .