جهانگیر نصری اشرفی، پژوهشگر و قوم‌موسیقی‌شناس
موسیقی بومی خط و الفبای نامرئی جامعه‌ی شفاهی است
جهانگیر نصری اشرفی پژوهشگر، نویسنده وقوم‌موسیقی‌شناس گفت: «در حقیقت موسیقی در جشنواره‌های موسیقی بومی خط و الفبای نامرئی در جامعه‌ی شفاهی است.»
به گزارش خبرنگار پانا-مازندران، جهانگیر نصری اشرفی در حاشیه برگزاری جشنواره موسیقی بومی البرزنشینان «لیلِلم» با بیان اینکه جشنواره موسیقی قومی همه جوانب فرهنگی یک قوم را در خود دارد، گفت: «به عنوان نمونه آیین‌ها و مراسم‌ها، زبان قومی، اشعار، داستان‌ها، تاریخ تحولات اجتماعی و تاریخی هر یک، یک رکن مهم در موسیقی اجرایی این جشنواره‌ها هستند.»
این پژوهشگر، نویسنده وقوم‌موسیقی‌شناس افزود: «در حقیقت موسیقی در این جشنواره‌ها خط و الفبای نامرئی در جامعه‌ی شفاهی است. »
وی گفت: «فراموش نکنیم که موسیقی قومی مربوط به جامعه‌ای است که در آن سنن شفاهی وجود دارد، سنت‌های مکتوب ندارد و بسیاری از ساز و کارهای اجتماعی و فرهنگی آنها به کمک موسیقی منتقل می‌شود.»
این صاحب‌نظر موسیقی قومی ایران با اشاره به جشنواره موسیقی لیلم گفت: «این‌گونه جشنواره‌ها باید دبیرخانه‌ای دائمی متشکل از گروهی از پژوهشگران و آگاهان تاریخ، آیین‌ها و تعاملات قومی منطقه داشته باشند که در طول سال با این دبیرخانه در ارتباط باشند.»
وی افزود: «متخصصان این موسیقی در جایگاه برگزارکنندگان جشنواره باید پژوهش‌هایی را پیش از برگزاری آن انجام دهند تا براساس تعریف‌های ارائه شده بدانند تعریف آنها از این جشنواره‌ها چیست؟، آیا قصد دارند وارد ادبیات این نوع موسیقی شوند یا هدف آنها درونمایه است؟»
نصری اشرفی با بیان اینکه این موضوعات بسیار گسترده است و تمامی آنها نیاز به پژوهشگر، قوم موسیقی شناس و اتنوموزیکولوگ‌‌هایی دارد، خاطر نشان کرد: «ما می‌توانیم تعریف جدیدی در این جشنواره‌ها ارائه دهیم، مانند زنده یاد استاد محسن‌پور و دیگران یک سال پژوهش انجام دهیم و برای برگزاری این نوع جشنواره به آرشیوها رجوع کنیم و این آرشیوها را به کمک افراد آگاه در این حوزه بررسی کنند و از نوازنده‌ای که کاملاً توانمند است بخواهیم که مثلا فلان سبک از دوتارنوازی را تمرین و آن را در جشنواره ارائه کند، نه اینکه صرفا یک نوازنده توانمند در جشنواره به ارائه موسیقی بپردازد.»
وی افزود: «اگر جشنواره قومی هدفمند باشد و هدف آن احیا، اشاعه و ثبت بخشی از تاریخ هنری یک قوم باشد می‌تواند چنین سازوکاری داشته باشد، یا گروهی را گرد هم بیاورند که تمامی آثار صوتی مربوط به پیش از سال ۱۳۳۰ را جمع‌آوری کنند و با گردآوری در یک آرشیو متمرکز، چند اتنوموزیکولوگ برخی نمونه‌های مقام‌ها، سبک‌ها و شیوه‌های خاص آنها را گزینش کنند و اجرای آن را به چند نوازنده توانمند بسپارند.»
این پژوهشگر موسیقی قومی ادامه داد: «اگر بنا است پیشرفتی در این جشنواره وجود داشته باشد و همواره بر اساس آزمون و خطا پیش نرود، باید چند تن از دانشمندان موسیقی، علوم فرهنگی و چند تن از قوم‌شناسان و قوم موسیقی‌شناسان دعوت شوند و طراحی درست چند ساله برای آن انجام شود، یعنی هدفشان این باشد که مثلا ما در سال آینده می‌خواهیم سازهای مازندران را در این جشنواره و در سال بعد، ریتم‌های موسیقی مازندران را بررسی نماییم.»
ارسال دیدگاه