روز جهانی بیابان زدایی

به گزارش پانا شهرستانهای تهران، پيشروي بيابانها، فروسائي زمين در نواحي خشك، نيمه خشك و مناطق نيمه مرطوب را دربرمي گيرد و عوامل دخيل در پيدايش آن در وهله اول فعاليتهاي انساني و تغييرات آب و هوا مي باشد. .

اين فرآيند در حقيقت به اين دليل رخ مي دهد كه اكوسيستمهاي نواحي خشك كه بيش از يك سوم كره زمين را در بر مي گيرند شديداً در معرض استفاده بيش از حد و عدم بهره برداري صحيح از زمين قرار دارند. فقر، عدم ثبات سياسي، جنگل زدايي و تخريب جنگلها، چراي بيش از حد دامها و روشهاي نامناسب و نادرست آبياري همگي مي تواند به كاهش ميزان حاصلخيزي زمين بيانجامد .

پيشروي و توسعه بيابانها زندگي بيش از ۲۵۰ ميليون نفر را در سراسر جهان مستقيماً تحت تاثير قرار داده و در عين حال زندگي قريب يك ميليون نفر را در بيش از صد كشور به مخاطره مي اندازد، مردمي كه اكثراً در فقيرترين،محرومترين و ضعيفترين كشورها به لحاظ مسائل سياسي به سر مي برند .

بیابان زدایی به منظور تضمين حاصلخيزي دراز مدت درمناطق مسكوني نواحي مربوطه،ضروري است ومتاسفانه تلاشهايي كه در راستای بیابان زدایی در گذشته صورت پذيرفته همگي به شكست انجاميده و معضل فروسائي زمين درسراسر نقاط دنيارو به وخامت گذارده است وبه دنبال نياز به يافتن راهكاري تازه و نو، دولتهاي ۱۷۰ كشور جهان، در ماه مارس سال ۲۰۰۲ ميلادي به كنوانسيون بیابان زدایی سازمان ملل متحد پيوسته اند .

هدف از انعقادكنوانسيون بیابان زدایی ارتقاء اقدامات موثر از طريق برنامه هاي محلي مبتكرانه و نيز همكاريهای حمايتی بين المللي است .

به موجب كنوانسيون بیابان زدایی هرگونه تلاش در جهت محافظت از زمينهاي مناطق خشك در دراز مدت انجام خواهد گرفت ، چرا كه عوامل دخيل در پيدايش اين فرآيند، متعدد ودر عين حال بسيار پيچيده مي باشد و پهنه گسترده اي رادر بر مي گيرد كه مسائلي نظير الگوهاي تجارت جهاني و روشهاي ناپايدار مديريت اراضي را در خود جاي داده است ودر اين راستا تغييراتي بس شگرف و به معناي واقعي كلمه چه در سطح محلي و چه در سطح بين المللي مي بايست صورت پذيرد .

تجارب ايران در امر بيابان زدایی

فلات مركزی ايران يكي از معروفترين مناطق خشك جهان محسوب مي شود، اين كشور با مساحت ۱۶۵ ميليون كيلو مترمربع در جنوب غربي آسيا و در نوار خشك جهان قرار گرفته و ۸۰% از كل سرزمين ايران از آب و هواي خشك و نيمه خشك برخورداراست و به اين ترتيب در معرض خطر فرآيند پيشروي بيابانها قرار دارد .

شایان ذکر است ،ميانگين سالانه ريزش باران در بيابانهاي ايران كمتر از ۵۰ ميليمتر مي باشد اين در حاليست كه همين ميزان در مورد كل كشور به ۳۲۰ ميليمتر در سال بالغ مي شود، بيابانها و مناطق بياباني بر روي هم ۳۴ ميليون هكتار از اراضي ايران را به خود اختصاص مي دهند و ۱۲ ميليون هكتار نيز ماسه اي بوده و يا از شن و ريگ روان پوشيده شده است.

/خبرنگار : امیر غلامی/