درون من هنوز هم یک کودک بازیگوش حضور دارد

به گزارش خبرنگار فرهنگی پانا، شامگاه دوشنبه ۱۶ اسفند ماه نشست کیومرث پوراحمد با حضور علاقمندان هنر سینما در قالب ویژه برنامه‌های ششمین جشنواره ملی فیلم کوتاه حسنات در سالن فرشچیان اصفهان برگزار شد. در ابتدا این کارگردان از شروع کار خود سخن گفت و اظهار کرد: زمانی که شروع به کار کردم با خودم گفتم در ۴۰ سالگی باید به یک اوجی در سینما برسم. آن روز اگر با خودم گفته بودم در ۴۰ سالگی باید به اوج در سینمای جهان می رسیدم حتما رسیده بودم. با «قصه های مجید» به آن چیزی که فکر می کنم باید برسم رسیدم ولی هنوز هم با همان دغدغه های اولین فیلم هایم فیلم می سازم. من هنوز خود را فیلمساز متوسطی می دانم که سعی می کند هر روز بهتر باشد . بر این اساس گاهی فکر می‌کنم بدون این دغدغه فیلم‌هایم چه می‌شد چراکه اکنون اعتقاد دارم یک در میان فیلم‌های خوبی دارم .

وی افزود: دغدغه کنونی من ساخت فیلم خوبی است که هم خودم آن را دوست داشته باشم و هم مردم آن را بپسندند که در غیر این صورت فیلم‌ هر چه جایزه بگیرد نیز فایده‌ای ندارد .

پور احمد درباره ساخت فیلم «قصه های مجید» عنوان کرد: ساخت این فیلم از اوایل انقلاب سال ۵۸ و ۵۹ در دستور کار تلویزیون قرار گرفت و تصورها بر این بود که کارگردان باید حتما کرمانی باشد اما مسئولان تلویزیون با این افراد به توافق نرسیدند و ساخت این فیلم به من پیشنهاد شد . با خواندن کتاب قصه‌های مجید احساس کردم گویی برای من نوشته شده است و پس از صحبت با هوشنگ مرادی کرمانی نویسنده داستان یک سال طول کشید تا ۱۲ فیلم از ۶۰ داستان را به فیلمنامه تبدیل کردم .

وی ادامه داد: بخش زیادی از خاطرات نوجوانی خود را وارد داستان قصه‌های مجید کردم و بر این اساس برخی فیلم‌ها بسیار شبیه کتاب و برخی از آن دور است . من قصه ها را به فیلمنامه تبدیل کردم و بخش های زیادی از خاطرات خودم را هم آوردم. دلیل تلخی های فیلم که البته در کنارش شیرینی هم هست یتیم بودن شخصیت مجید است چراکه ما نیز ۱۲ فرزند بودیم که طبیعتا سهم من از محبت اندک بود. از سویی من لکنت زبان داشتم و لهجه نجف آبادی ما را نیز مسخره می کردند در نتیجه گوشه گیر بودم، بر این اساس زمانی که کتاب و سینما را کشف کردم زندگی من عوض شد و از مدرسه فرار می کردم تا به سینما بروم .

کارگردان قصه‌های مجید با یادآوری این خاطره به انتقاد از نحوه آموزش در ایران پرداخت و گفت: هنوز روند آموزشی درس‌های بی‌تاثیر در زندگی آینده فرد که اغلب آنها به حافظه سپردنی است ادامه دارد . من هم از درس های مدرسه فرار می کردم و به سینما می رفتم. درون من هنوز هم کودک است و هیج وقت حواسم نیست که ۶۷ سالم شده است. درونم یک کودک بازیگوش هنوز هم هست این بازیگوشی کمی کم شده ولی هنوز هم هست.

وی درباره انتخاب بازیگر در فیلم هایش عنوان کرد: اگر انتخاب بازیگر به ویژه افراد آماتور به شکل صحیح انجام شود ۵۰ درصد مشکل رفع شده است و سپس در صحنه درباره کودکان یا بزرگسالان سعی می کنم شرایط واقعی ایجاد می‌کنم . من از سن ۱۳ تا ۱۴ سالگی که فیلمسازی را شروع کردم مدام فیلم می بینم و سینما را از همین طریق دوست داشتم اما با اطمینان می گویم که فیلمساز باز نیستم و تحت تاثیر هیچ کس نبوده ام . ایده ای که من برای فیلم هایم می گیرم از اطرافیانم بوده است. ما در همین جامعه زندگی می کنیم و ایده خود را از همین مردم دریافت می کنیم . فیلم خوب فیلمی است که در پایان در ذهن تماشاچی تازه آغاز شود نه اینکه در انتها واقعا در ذهن مخاطب به پایان برسد .

کارگردان فیلم «خواهران غریب» تصریح کرد: قطعا همین طور است، آغاز کار من در کانون پرورش فکری با فیلم کوتاه بود سه فیلم کوتاه ساختم و سپس به دنیای فیلم های بلند روی آوردم . به طور مثال محمدرضا مقدسیان مستندساز چیره دستی است و تا آخر عمر در این ژانر فیلم ساخت پس می توان فیلم کوتاه را نیز تا همیشه ادامه داد و یا به ژانرهای دیگر روی آورد .

وی در پایان صحبت های خود خاطر نشان کرد: کارگردان شدن سخت نیست مهم این است که چقدر کتاب می خوانیم، چقدر فیلم می بینیم و چقدر نقد فیلم می خوانیم. هنوز که هنوز است من نقد فیلم ها را می خوانم تا فیلم ها را بهتر درک کنم.

فریدون خسروی منتقد سینما نیز در پایان این نشست در سخنانی کوتاه عنوان کرد: جشنواره ششم افتخار دارد که نام سپیدار سینمای ایران را بر پوراحمد برازنده دانست نه فقط به دلیل قد بلند و موی سپید بلکه به معنای روح بلند انسانی در این هنرمند برجسته