«هفت ماهگی» فیلمی فاقد پیرنگ و ساختار محکم داستانی است

به گزارش خبرنگار فرهنگی-هنری خبرگزاری پانا، متن این یادداشت به شرح ذیل است:

خیانت در ابعاد و اندازه های مختلف شاید نزدیک ترین چیزی باشد که بتوان در مورد فیلمنامه «هفت ماهگی» به زبان آورد. فیلمنامه ای که با تم شک و خیانت آغاز می شود و آنقدر در شکل ها و شیوه های مختلف آن داستان سرایی می کند که به عقیده بنده خود فیلمنامه نویس هم متوجه نگردیده است که دقیقا قرار است چه چیزی را برای مخاطب بازگو کند .
اینکه بگوییم سوژه هایی چون شک ، خیانت ، روابط نامعلوم و قصه هایی از این دست همیشه در سینما از مخاطب خوبی برخوردار بوده است و در ذات خود از تعلیق و جاذبه های خاص نگارشی نیز بهره می برد ، حرف چندان بی ربطی نزده ایم و این قسم داستان ها با تمام تکرارهایش در تاریخ سینما باز هم از جذابیت های ویژه خود برای مخاطب برخوردار است.
اما آنچه که ما در «هفت ماهگی» با آن مواجه هستیم بیشتر از سوژه نه چندان بدیع و تکراری اش، آشفتگی است که در سراسر فیلم موج می زند .
اینکه تقریبا تمامی کاراکترهای یک فیلم که اتفاقا تعدادشان از انگشتان یک دست نیزبیشتر نیست و تقریبا همه عضو یک خانواده هستند ، اکثرا دارای روابط پنهانی و غیر معمول می باشند چیزی است که اصلا در فیلم جا نیافتاده است و در سطح یک روایت سطحی و خام باقی می ماند.
در حقیقت در هر لحظه از فیلم قرار است مخاطب برایش سوال شود که چه کسی با چه کسی رابطه دارد و رابطه میان آنها ،از چه جنسی و تا چه اندازه ای بوده است و آنقدر این موضوع در فیلم تنیده شده است که حقیقتا هدف نویسنده را از پرداختن به این هجم از روابط تو در تو و بدون هیچگونه پیرنگ و ساختار محکم و منطقی داستانی متوجه نشدم.
توجه به این نکته را فراموش نباید کرد که برای پررنگ جلوه دادن یک بحران در فیلمنامه لزوما نباید هی سوژه را پیچ و تاب داد بی آنکه در آن تحلیل و منطق قابل قبولی در لایه های زیرین اثر شکل گرفته باشد.
«هفت ماهگی» به لحاظ فیلمنامه اصلاً بستر مناسب وقایع و ارتباطات داستان در آن شکل نگرفته است و انگار همه در هوا با هم رابطه دارند بی آن که زیرساخت های روابط کاراکترها در فیلم شکل گرفته یا اصلاً پی ریزی شده باشد.
به جرأت باید گفت که علیمردانی در «هفت ماهگی» حرکتی رو به عقب نسبت به فیلم «کوچۀ بی نام» داشته است و آن پختگی و طراوتی که در «کوچه بی نام» با آن مواجه بوده ایم، در این اثر شکل نگرفته است.
فیلم، علاوه بر فیلمنامۀ نه چندان قدرتمند به لحاظ کارگردانی نیز از قدرت خوبی برخوردار نیست و اثر اگر چه با ضرب و زور تعلیق ساختاری که در ذات این قسم فیلمنامه ها وجود دارد به پیش می رود ، از همان ابتدا متوجه می شویم که هیچ خلاقیتی در مسیر کارگردانی، میزانسن و دکوپاژی متفاوت نیز قرار نیست بیفتد .
باید اذعان کرد در«هفت ماهگی» حتی از قاب تصویرها و حرکات خوب دوربین «محمود کلاری» هم خبری نیست و انگاراز بازی بازیگران در مقابل دوربین ،فقط فیلم گرفته شده است.
«هفت ماهگی» اگر بگوییم در بازیگری نیز هیچ اتفاقی در آن نیفتاده است، حرف چندان بی راهی نیست، بازیگران اگر چه از چهره و اسم و رسم خوبی برخوردارند اما در اندازه های متوسط خود ظاهر شده اند و حتی می توان گفت پگاه آهنگرانی یکی از ضعیف ترین بازی های خود را که معلوم است هیچ درک و شناخت صحیحی از نقش نداشته است، به نمایش گذاشته است؛ بازی ای که اصلاً عمیق و درونی نشده است و در سطح یک پوستۀ ظاهری نه چندان دلچسب و غیر باور پذیر برای مخاطب باقی می ماند.
در پایان توجه به این نکته را ضروری می دانم که فیلم «هفت ماهگی» شاید از لحظات مؤفقی نیز برخوردار بوده است که اینجانب به دلیل پس رفتی که «علیمردانی» نسبت به «کوچۀ بی نام»، فیلم قبلی خود داشته است، قطعاً از بیان آن چشم پوشیده ام.
گفتنی است هفت ماهگی فیلمی به کارگردانی و نویسندگی هاتف علیمردانی و تهیه‌کنندگی منصور لشکری قوچانی که از دی ۱۳۹۵ در سینماهای ایران اکران شده است.
در خلاصه داستان این اثر آمده است: بین دو خانواده طبقه متوسط شهری اختلافی رخ می‌دهد که برای رفع اختلاف‌ها با نظرهای مختلفی مواجه هستند.
هاتف علیمردانی، نویسنده و کارگردان، منصور لشکری قوچانی، تهیه‌کننده، حامد بهداد، باران کوثری، پگاه آهنگرانی، احمد مهران‌فر، محمدرضا علیمردانی، بهناز جعفری، رضا بهبودی، فرشته صدرعرفایی و هانیه توسلی بازیگران آن هستند.
حمیدرضا کاظمی پور/ منتقد سینما