گزارشی از حواشی جلسه رهبر انقلاب با دست اندرکاران انتشارات سوره مهر

به گزارش سرویس سیاسی پانا، متن کامل گزارش این دیدار که ۲۰ اردیبهشت سال ۱۳۸۹ انجام شد، بدین شرح است:

به لطف ناهماهنگی های همیشگی، کمی طول کشید تا برسیم به محل دیدار و همه آنهایی که قرار بود، آمده بودند و در صف های نماز نشسته بودند. وقتی نشستیم صدای اذان می آمد. چند دقیقه بعد رهبر هم آمد و ایستاد به نماز. جلسه کمی غیر منتظره بود. بهمن ماه سال گذشته رهبر با دست اندرکاران کتاب «دا» دیدار داشتند. الان هم موقع نمایشگاه کتاب، و جلسه با مسوولین و کارکنان فقط یک انتشارات (حتی اگر سوره مهر باشد و وابسته به حوزه هنری) جالب بود. نماز خواندیم و منتظر پایان تعقیبات رهبر ایستادیم تا هرچه می توانیم نزدیک تر به ایشان بنشینیم. رهبر مثل همیشه نشست زیر عکس امام و ما هم نشستیم اطرافش. فرصت شد تا باز هم از نزدیک ببینمش، دیگر مدت هاست در صورتش موی سیاهی نیست و چهره اش خبر از سال های زیاد عمر می دهد. هرچند وقتی صحبت یا سوال می کند، خبری از آن کهولت نیست و شادابی جایش را می گیرد. عبای قهوه ای رنگ تابستانی پوشیده بود و قبای زیتونی رنگ و چفیه ای که حتما توسط کسی درخواست می شد تا آخر جلسه. مثل همیشه سر گرداند و همه جمعیت را از نظر گذراند و به چشم های حاضران نگاه کرد و آرام سر تکان داد و گفت: من آماده شنیدن هستم.

آقای خاموشی که رییس سازمان تبلیغات اسلامی است، اول شروع کرد و کوتاه گزارش داد و گفت: جوانان دنبال نقطه نظرات حضرت عالی در حوزه فرهنگ هستند.

بعد از خاموشی، محسن مومنی صحبت کرد، او هم کوتاه. چند روزی بیشتر از صدور حکم ریاستش بر حوزه هنری نمی گذشت و تازه ساعت ۹ صبح از سفر کربلا رسیده بود و خودش را رسانده بود به جلسه. یک بار این آقای مومنی را همراه رضا امیرخانی و سیدعلی کاشفی خوانساری در یکی از خیابان های کربلا دیدم، آن موقع که بازار زیارت های قاچاقی داغ بود. شاید به همین خاطر هر وقت می بینمش برایم کسوت زائر کربلا را دارد.

رهبر در طول صحبت های خاموشی و مومنی آرام نشسته بود؛ گاهی به آن ها نگاه می کرد و گاهی چشم می دوخت به موکت های اتاق.

کنار مومنی، بنیانیان نشسته بود ولی میکروفون را هل دادند جلوی حمزه زاده که رییس انتشارات سوره مهر است. حمزه زاده از رهبر تشکر کرد که این فرصت را برای کارکنان سوره مهر به وجود آورده است. رهبر پرسیدند: یعنی همه حاضران از سوره هستند؟ حمزه زاده اول گفت: تقریبا و بعد با رندی ادامه داد: همه جوان های جلسه از سوره هستند. دروغ هم نبود همه فروشندگان غرفه سوره در جلسه بودند، منشی ها و کارمندان و بعضی نویسنده ها مثل حبیب احمدزاده و بهبودی و سرهنگی و...

حمزه زاده ادامه داد و نکاتی درباره مشکلات نشر به طور عمومی و مسائلی درباره سوره مهر به طور اختصاصی گفت. از جمله گفت: ما مشکل فروشگاه در خیابان انقلاب داریم که یک ملک را شناسایی کردیم تا در صورت موافقت شما...

رهبر که دستش به ریش های سفیدش بود گفت: خوب بساط کنید!

چند نفری خندیدند ولی من حس نکردم ایشان شوخی کرده باشد. روحیه دوران جوانی ایشان را هرکه بشناسد می داند که برای حل مشکلات، منتظر رفع همه موانع نمی نشیند.

حمزه زاده ادامه داد که ۹۵ درصد محصولات را مردم خریده اند و فقط ۵ درصد را نهادها و ارگان ها.

معلوم بود قرار است صحبت مفصل تری از دو رییسش داشته باشد، به مثلث تولید، ترویج و توزیع برای توفیق نشر اشاره کرد و با ارائه آماری از فراهم نبودن زمینه ها، مخصوصا در امر ترویج و توزیع گله کرد.

رهبر باز هم وسط حرف های حمزه زاده آمد و پرسید: چه کسی باید این کارها را انجام بدهد؟ حمزه زاده با هوشمندی استفهام سوال رهبر را فهمید و گفت که خودشان چه کارهایی انجام داده اند.

اشاره به ۸۰ چاپ کتاب «دا» در سال ۸۸، قسمت دیگری از صحبت های حمزه زاده بود. اگر تعداد روزهای سال را بر این ۸۰ نوبت چاپ تقسیم کنیم (بدون درنظر گرفتن تعطیلات) کتاب «دا» تقریبا هر چهار و نیم روز یک بار چاپ شده و این یعنی بخش عمده ای از توان و انرژی مجموعه صرف این شده است که یک کتاب را تجدید چاپ کنند، آن هم در تیراژ ۲۵۰۰ نسخه. همیشه برایم این سوال وجود داشته است که چرا وقتی مدیر نشری می داند کتابش اقبال دارد، به جای چاپ متعدد، تیراژش را زیاد نمی کند! همین کار را می کنند که در آن مثلث تولید، ترویج و توزیع، مجبورند بیشتر انرژی شان را بگذارند برای تولید و «بابانظر»شان می ماند زمین در ضلع های ترویج و توزیع.

به نمایشگاه کتاب اشاره کرد و اینکه برگزاری آن چرخه ی فروشِ فروش گاهی کتاب را دچار مشکل می کند (این حرف را قبلا از رضا امیرخانی شنیده یا خوانده بودم) و نبود فروشگاه های زنجیره ای که کتاب را معقول توزیع کنند. گفت «دا» با ۱۱۰ بار چاپ، هنوز همه جا توزیع نشده و فقط در شهرهای بزرگ فروخته شده است. بعد، از آقای سرهنگی خاطره ای گفت که با برنامه ای زنده و طولانی در سیمای کرمان همراه خانم زهرا حسینی درباره «دا» صحبت کرده اند و بعد تماس گرفته اند که کرمان آماده توزیع «دا»ست. اما حمزه زاده به سرهنگی گفته بود که هیچ اتفاقی نخواهد افتاد چون کرمان هیچ زمینه توزیع و فروش مناسبی ندارد. رهبر باز هم بین حرف های حمزه زاده آمد و پرسید: بالاخره رفتید کرمان یا نه؟

باز هم چند نفری خندیدند و باز من فکر می کنم آقا مزاح نکرد.

وقتی بالاخره حمزه زاده کوتاه آمد، رهبر گفت: شما مسائل زیادی گفتید. باید این صحبت ها را منسجم کنید، با دلیل و منطق. خلاصه حرف این نشود که نمایشگاه کتاب باید تعطیل شود یا فقط باید فروشگاه زنجیره ای کتاب راه بیفتد. حالا که علاقه دارید به این موضوع، این صحبت هایی که کردید را متین و منطقی مکتوب کنید.

رهبر به آقای بنیانیان توجهی کرد و گفت: شما حرفی نمی زنید آقای بنیانیان؟ بنیانیان هم خودش میکروفن را کشید جلو و تشکر کرد از همه کسانی که در دوران ریاستش بر حوزه هنری، به او کمک کرده بودند.

آن طرف تر آقای بهبودی نشسته بود. رهبر گفت: آقای بهبودی شما بفرمایید. بهبودی جواب داد: من مهمانم! رهبر به آقای سرهنگی که کنار بهبودی نشسته بود نگاه کرد و گفت: آقای سرهنگی شما بفرمایید. سرهنگی با اشاره سر جواب داد که حرفی ندارد. رهبر با لحن دوستانه ای گفت: حالا ۲ کلمه بفرمایید. سرهنگی اما با تجربه تر از آن بود که در چنین جلسه ای با وقت کم، صحبتی از سر تعارف بکند.

رهبر که دید دیگر کسی قرار نیست صحبت کند، صحبتش را شروع کرد: خیلی متشکرم از زحمات دوستان و تلاشی که برای مساله کتاب دارید... مساله کتاب هم چنان یکی از مسائل اصلی و درجه یک در مقوله فرهنگ است...

رهبر انقلاب صحبت های خوبی درباره فرهنگ، کتاب، ادبیات و ... کردند که بخش هایی از آن منتشر شد.

آخرهای صحبت رهبر خطاب به آقای حمزه زاده گفت: البته خوب است که ۱۱۰ بار این کتاب چاپ شده ولی سرجمع می شود حدود ۳۰۰,۰۰۰ نسخه، این علامت خیلی خوبی نیست. خوب بود که تیراژ چاپ برود بالا؛ چند میلیون؛ با همین تعداد چاپ.

به خانم حسینی هم رو کردند و گفتند: والده شما خوب هستند خانم حسینی؟...

گفتگوی رهبر با خانم حسینی ادامه پیدا کرد. خانم حسینی گفت: من عهد کرده ام هرجا دستم به مسئولی رسید...

رهبر ادامه داد که: بله می دانم... راجع به مشکلات خرمشهر پیگیر باشید...

معلوم شد قبلا هم حسینی به رهبر گله و شکایت وضع خرمشهر را کرده است. حسینی تند تند راجع به مشکلات فرهنگی و نفوذ وهابیت و مسوولانِ کم کار صحبت هایی کرد و رهبر با آرامش گوش داد و جایی گفت: البته بگویم برای خرمشهر کارهای خوبی هم انجام شده که من با خبرم؛ هرچند شما یادِ دوران بچگی خودتان هستید و خاطرات قدم زدن کنار شط؛ که بله شاید آن طور نشده خرمشهر.

حسینی گفت: شما دفعه قبل گفتید مشکلات خرمشهر را بنویسم و بدهم به یکی از مسئولان. ولی با اینکه شماره من را گرفتند ولی تماسی گرفته نشد. چندبار دیگر هم نوشتم ولی...

گله گذاری مفصل حسینی باعث شد یکی از مدیران اجرایی که آن جا بود، وارد معرکه بشود و همان جور دم دستی گزارشی از فعالیت های در حال انجام در خرمشهر را بدهد.

رهبر حرف های آن مدیر اجرایی را هم گوش کرد و گفت: این ها را که خودم می دانم، مساله الان این است که با ایشان تماس گرفته نشده.

بعدتر البته حسینی به رهبر گفت: ببخشید که جسارت کردم و رهبر جواب داد: عیبی ندارد، چه جسارتی!

صحبت در این مورد تا آخر جلسه ادامه داشت و موقع رفتن رهبر یکی از خانم ها چفیه را گرفت و رهبر خداحافظی کرد و تازه آدم های جلسه همدیگر را پیدا کردند. حسینی با آن آقای مسوول صحبتش ادامه داشت: بله می دانم بودجه زیادی می رود خرمشهر... و مسئول اجرایی بالاخره قضیه را ختم کرد که: کلی که نمی شود، مصداقی بنویسید ما پیگیری می کنیم.

وقتی می رفتم از آنجا شنیدم خانم زهرا حسینی به کسی می گفت: من مخاطب ۸ ساله ای داشتم که کتاب را می خواند. گفتم نخوان برای تو زود است و او جواب داد مطالب تلخ هست ولی ناامیدکننده نیست.

دلم برای چندمین بار برای سیده اعظم حسینی که هفت سال زحمت مصاحبه و تدوین کتاب را کشیده بود، سوخت که در این میانه مورد توجه قرار نمی گیرد و زهرا حسینی فکر می کند خوانندگان، مخاطب او هستند. خواننده کتاب، مخاطب خاطرات او است که با تلاش و تنظیم خیلی خوب اعظم حسینی به عنوان مطلبی خواندنی تلطیف شده است. حتی شنیده ام جایزه کتاب جلال آل احمد را هم به اعظم حسینی نداده اند (یا همه اش را نداده اند). تنها کسی که از قلم نینداخت سیده اعظم حسینی را، خود رهبر بود: «این خانم (سیده اعظم حسینی) با مهارت و استادی آن (کتاب دا) را تنظیم کرده، حقا در یک حد نصاب است، کتاب قابل طرح جهانی است»

و من به عنوان کسی که کمی (واقعا کمی) نویسنده است می دانم این جمله خستگی را از تن سیده اعظم حسینی درآورده است.