جزئیات افزایش ۶.۵ میلیونی جمعیت آماده به کار/ ۱۲ میلیون مرد در ایران کار نمی‌کنند!

به گزارش خبرگزاری پانا، بررسی آمارهای مربوط به اشتغال و بیکاری کشور در فاصله سال های ۸۴ تا ۹۲ نشان می دهد که در انتهای این دوره ۱۱ میلیون و ۷۰۰ هزارنفر مرد با وجود قرار داشتن در سن کار و محاسبه آنها در جمعیت فعال کشور (۱۰ تا ۶۵ سال)، اما تاثیری در اقتصاد و جریان تولید کشور نداشته و به عبارت ساده تر، غیرفعال بوده و کار نمی کنند.

اهمیت این آمار در این است که بدانیم مجموع کل افراد غیرفعال کشور در بخش زنان و مردان در سال ۹۲ به ۳۹ میلیون و ۵۰۰ هزار نفر رسید، در حالی که این تعداد در سال ۸۴ به میزان ۶.۲ میلیون نفر کمتر یعنی ۳۳ میلیون و ۳۰۰ هزارنفر بوده است.

چرا ۶.۵ میلیون نفر غیرفعال شدند؟

بنابراین در یک دوره زمانی ۸ ساله، ۶ میلیون و ۵۰۰ هزارنفر از جمعیت کشور به گروه غیرفعالان پیوسته اند در حالی که دقیقا در سن کار قرار دارند. بررسی روند افزایش جمعیت غیرفعال کشور در بخش مردان نیز نشان می دهد که در فاصله سال های ۸۴ تا ۹۲ بر تعداد مردان غیرفعال در سن کار کشور ۱ میلیون و ۶۰۰ هزارنفر افزوده شده است.

اگر وضعیت افزایش مردان غیرفعال اقتصادی کشور را در فاصله سال های ۸۴ تا ۹۰ بررسی نماییم، تعداد مردان غیرفعال از ۱ میلیون و ۶۰۰ هزارنفر به ۲ میلیون و ۴۰۰ هزارنفر می رسد. همچنین تعداد مردانی که کار نمی کنند در پایان سال ۹۱ نسبت به پایان ۸۴ به میزان ۲ میلیون و ۲۰۰ هزارنفر است.

در عین حال، مرکز آمار ایران معتقد است هرچند تعداد مردان غیرفعال اقتصادی کشور در سال ۹۲ نسبت به ۸۴ افزایش ۱.۶ میلیون نفری را نشان می دهد، اما روند آن پس از سال ۹۰ کاهشی شده است.

از کل ۶ میلیون و ۲۰۰ هزارنفری که در فاصله ۸۴ تا ۹۲ به جمعیت غیرفعالان کشور پیوسته اند، ۱ میلیون و ۶۰۰ هزارنفر مرد و مابقی زن هستند. کارشناسان بازار کار دلایل مختلفی برای غیرفعال شدن افراد که نتیجه ای جز کاهش میزان فعالیت های اقتصادی کشور را در پی ندارد، مطرح می کنند.

زیان افزایش جمعیت غیرفعال در کشور

برخی کارشناسان می گویند دلسرد شدن کارجویان از جستجوی شغل، ناتوانی دولت ها در ایجاد فرصت های جدید شغلی، انصراف بخشی از کارجویان برای ورود به بازار کار دستکم در یک دوره موقت و همچنین تصمیم به ادامه تحصیل از دلایلی است که باعث افزایش تعداد جمعیت غیرفعال و همچنین نادرست نشان دادن عملکرد دولت ها در اشتغال زایی می شود چرا که معمولا در سال های گذشته، هرگونه کاهش آمار بیکاران به منزله ایجاد شغل تلقی و در آمارها گنجانده شده است.

بخش حائز اهمیت دیگر در بررسی آمارهای مربوط به بازار کار مردان، مربوط به روند جمعیت در سن کار جامعه است. به بیان دیگر، در صورتی که سیاست های اشتغالی کشور در طول فعالیت دولت ها موفق باشد؛ قطعا باید از تعداد افراد در سن کار کشور کاسته و نرخ مشارکت اقتصادی افزایش یابد.

اما در ایران، به تعداد مردان در سن کار در فاصله سال های ۸۴ تا ۹۲ به میزان ۳ میلیون نفر افزوده شده است. در این بخش بر جمعیت زنان در سن کار کشور نیز ۳.۵ میلیون نفر افزوده شده که نشان می دهد در یک دوره ۸ ساله، ۶.۵ میلیون نفر در کشور آماده ورود به بازار کار هستند که البته ممکن است بخشی از این تعداد به ویژه زنان اساسا تمایلی به اشتغال نداشته و هرگز وارد بازار کار نشوند.

۶.۵ میلیون نفر وارد سن کار شدند

در هر صورت، افزایش تعداد جمعیت در سن کار کشور (در این گزارش تنها بخش مردان بررسی می شود) نشان می دهد که کشور هنوز در دوره پیک ورود کارجویان به بازار کار قرار دارد. از سویی سیاست های اعمال شده در دوره ۸۴ تا ۹۲ نیز نتوانسته تاثیر مثبتی بر کاهش تعداد کارجویان کشور داشته باشد به نحوی که بتوان نتیجه آن را در کاهش تعداد افراد در سن کار مشاهده کرد.

بنابراین وضعیت قرار گرفتن مردان در سن کار کشور در فاصله سال های ۸۴ تا ۹۲ به نحوی بوده که این جمعیت در هر سال نسبت به سال گذشته افزایش یافته و از ۲۸.۶ میلیون نفر سال ۸۴ به ۳۱.۶ میلیون نفر در پایان سال ۹۲ رسیده است.