به احترام سربازان امام زمان(عج)

معنایی که خاصِ طلبه هاست. کسانی که باید اول از خود بگذرند و وارد حوزه شوند تا در شمار لشکریانِ ویژه حجتِ خدا قرار گیرند. این وجه تسمیه، بایستگی های رفتاری خاص را هم اقتضا می کند که به آن زیِ طلبگی می گویند. چیزی که توامان زیست بوم و زیست جان نیز است. محل زندگی و محیط تربیتی - آموزشی او ذیل این نسبت متناسب سازی می شود تا جانش نیز در هندسه جهان مهدوی، روشنایی بگیرد. پیشترها خانواده های مذهبی با عشقی ناب و ارادتی خالص به پیشگاه امام زمان، فرزند خویش را به سربازی می فرستادند که نه محدود به دو یا چند سال که در برگیرنده همه عمرشان بود. عمری که در سپهر عقیده و جهاد به حیات معنا می بخشید. لباس طلبه، زره او بود. زرهی که در برابر تیر و طعنه، در برابر تحقیر و تخریب، روئین بود.

می دانست باید همیشه در میدان باشد. خوانده بود و برای مردم هم بازخوانده بود که یاران اباعبدالله در عاشورا جان را سپر کردند تا نماز امام برپا و راز اقامه نماز آشکار شود. قصه طلبه امروز هم همین است. باید نسبت خود را با امام زمان چنان تعریف کند که یاران سیدالشهدا در عاشورا و کربلا به انجام رساندند. البته همیشه تیغ و تیر در میان نیست، اما تکلیف همیشه سرجای خود باقی است. متناسب با زمان و زمینه ها، طلبه باید به ایفای نقش سربازی بپردازد. همان طور که سرباز باید مدام تمرین داشته باشد برای آمادگی رزمی. طلبه هم باید تمرین های تربیتی در پیش گیرد و به موازات کمالات علمی و حتی افزون بر آن، فضایل اخلاقی را در خویش بارور کند.

سرباز امام زمان باید تشابه سرباز و فرمانده در لباس را یک باید حداقلی بداند و به سوی حداکثری شدن شباهت های اخلاق و رفتاری با امام زمان حرکت کند. باید جوری باشد که مردم بگویند اگر این سرباز است، هزار سلام بر فرمانده اش. بگویند وقتی پیش قراول می شود این همه بزرگوار خدا برساند صاحب را تا همه صلاحیت ها بارور شود. به خاطر همین نگاه است که طلبگی، سخت است. قصه طلبگی مثل همان ماجرای معروف است و حجیج و ضجیج است.

*فعال رسانه