چراغ اول جشنواره با مستندی کلاسیک و درخشان

تاراز محصول دهه ۶۰ است اما به جهت سینمایی و روایت گری دست اول و تازه است از فیلمبرداری و تدوین تا نریشن و متن خیلی جلوتر از مستندهای اجتماعی و پرخرجی است که این روزها در نهادهای دولتی تهیه و تولید می‌شود تا مشخص شود دود همچنان از کنده بلند می‌شود!

فرهاد ورهرام از سرشناس‌ترین مستندسازان ایرانی است که چند دهه سابقه مستندسازی دارد و مستند تاراز وی بدون هیچ اغراق و بزرگنمایی کلاس درس مستندسازی سینما است؛ فیلمی که بدور از هرگونه زیاده‌گویی و کلیشه پردازی هدف خود که ترسیم وضعیت زندگی یک قوم خاص در کشور است را به تصویر در می آورد و در این مسیر از نماهای مختلف، لوکیشن‌های متنوع و فضاهای بصری بکر و چشم نوازی استفاده کرده این در حالیست که هیچ یک از این ابزارها در مستند جایگاه اکسسواری و تزیینی پیدا نکردند و همه در اختیار تم فیلمنامه و فرم اثر به کار رفته است.

فیلم در مواجهه اول شاید برای افراد عادی که عادت به تماشای فیلم‌های شهری و رایج در سینمای ایران دارند، دلپذیر و جذاب نباشد اما اگر با فضای روستایی و کوچ نشینی فیلم کنار بیایید از حظ بصری و همنشینی با مردمی مواجه خواهید شد که مثل آب پاک اند و مثل چشمه در جریان.

کارشناس رسانه