سفر به سرزمین نور، فرصتی برای دل سپردن نوجوانان به خدا و شهداست

حمید رضا دهقانی؛ مدیر سازمان بسیج دانش آموزی و فرهنگیان منطقه۱۳ در حاشیه اعزام دانش آموزان دختر متوسطه دوم به راهیان نور جنوب در گفت‌وگو با پانا از حال و هوای راهی شدن آنان به سرزمین عشق صحبت کرد که در ادامه می‌خوانید.

*از تجربه تان در راهیان نور و بودن کنار بچه ها و حس و حالشان بگویید ؟

پیرو آیه شریفه قرآن کریم، ایمان داریم شهدا زنده اند و نزد خداوند روزی می خورند. امیدوار هستیم اردوهای راهیان نور دانش آموزی واقعا راهی باشد که اثرات معنوی آن را در زندگی شخصی و تحصیلی دختران و پسران ایران زمین ببینیم که امروز بیش از هر زمان دیگری ضرورت آن حس می شود. اعتقاد شخصی بنده در مورد حرکت عظیم راهیان نور، جمله پرمعنای حضرت زینب سلام الله علیها است که بعد از واقعه کربلا در شام از ایشان با حالت تمسخر پرسیدند از کربلا چه خبر؟ یا زینب در کربلا چه دیدی؟ حضرت با کمال وقار و آرامش فرمودند؛ ما رایت الا جمیلا یعنی" به جز زیبایی هیچ چیزی ندیدم‌".
اینجا عقل سلیم می گوید؛ کسی که خاندانش را اشقیا به اسارت بردند، در بازار شام و کوفه بی احترامی ها شنیدند، سر و دست بریدند، عربا عربا شدند و به کودک شش ماهه نیز رحم نکردند و ... طبیعتا نباید چنین تفکری داشته باشد؛ لکن امروز بعد از گذشت ۱۴۰۰ سال، تداوم و حفظ دین که با خون شهدای دشت نینوا آبیاری شده، معنای آن جمله محسوس و ملموس است. جنگ تحمیلی در ظاهر، هشت سال نبرد با یک کشور بود اما حقیقتا جنگ با ابرقدرت‌های شرق (کمونیست ها) و ابرقدرتهای غرب (لیبرالیست ها) علیه ملت ایران بود، اما مهمتر، آنچه که در باطن و عمق درک و معرفت هر شخصیت آزاده ایست، یعنی سراسر نور و معرفت انسان‌هایی که مردانگی را در حق مام و میهنشان معنا کردند و درس ایثار و از خود گذشتگی را تا نسل ها بعد به یادگار گذاشتند؛ تا نسل چهارم انقلاب بتواند امروز در کمال آرامش و اقتدار به افق روشن انقلاب اسلامی که زمینه ساز ظهور خواهد بود؛ بیندیشد تا مبادا کفتاران و یزیدیان زمانه چشم طمع به خاک و جان و ناموس ایرانی داشته باشد.

*به نظر شما سفر راهیان نور چه تاثیری بر نگاه بچه ها نسبت به خلوص و زندگی شهدا دارد؟

راهیان نور دقیقا به همین نقطه می اندیشد که جوانان دهه هشتادی را با جوانان دهه اول انقلاب آشنا کند؛ چرا که تنها راه موفقیت کشور و خنثی کردن برنامه های دشمن، جلوگیری از شکاف نسلی میان آنان است؛ بنابراین این توفیق امروز نصیب ماست که هرساله در ابتدای سال تحصیلی جمع کثیری از مشتاقان اردوی راهیان نور را به مناطق عملیاتی استان خوزستان و کرمانشاه ببریم و در حال حاضر حس خوبی دارم که در جمع دانش آموزان دهه هشتادی توانستیم با همکاری مطلوب مربیان مدارس تا حدودی این رسالت مهم و سنگین را با موفقیت به دوش بکشیم؛ امیدواریم مورد قبول درگاه خداوند متعال و شهدا واقع شده باشد و مرگ ما را شهادت در این راه قرار بدهند.

*به نظر شما بچه ها چگونه می توانند ارتباط معنوی با شهدا داشته باشند؟

یکی از خاطرات و تجربیاتی که بنده در اردوهای راهیان نور سنوات گذشته دارم، حضور دانش آموزانی است که هیچ اعتقادی به دین و حتی خدا ندارند، حتی برخی از آنان مسائل مربوط به راهیان نور را مورد تمسخر قرار داده و هم کلاسی خود را مورد طعنه و کنایه قرار می دادند؛ ولی طولی نمی کشید که در یادمان های شهدا یعنی جاهایی که با خون شهیدان آبیاری شده بود حضور پیدا کرده، منتها این بار با حالتی دگرگون و بهم ریخته؛ حالتی از بغض و پشیمانی از کارهای نامطلوب گذشته؛ پشیمانی از داد زدن بر سر پدر و مادر؛ پشیمانی از تمسخر دیگران؛ پشیمانی از غفلت خدا و معرفت اهل بیت.

این بار دیگر فرق می کرد، کسی که با لباس اتوکشیده و ادکلن زده به اردو آمده بود در طول مسیر با پاهای برهنه در خاکریز فتح المبین و شلمچه قدم می زد واشک می ریخت و با خدای خود خلوت می کرد. این بار روی همان خاکها دو رکعت نماز به نیت پدر و مادرش اقامه می کرد، خاکی که خیس شده بود از اشک یک انسان آزاده با دل پاک. در حدی که از خود غفلت می کرد و از کاروان جا می ماند و این با تاخیر رسیدن به کاروان می ارزید به سبک شدن یک انسانی که لیاقت سرباز امام زمان (عج) شدن را دارد. وقتی که به تهران می رسیدیم فقط یک جمله از پدر و مادرش می شنیدم که می گفت آقای دهقانی با بچه ما چیکار کردی؟ این بچه اصلا نماز نمی دونست چیه. انشاالله به برکت اثرات معنوی این اردو، ما هم عاقبت به خیر شویم.

دانش آموز خبرنگار: بهاره باقری