نگاهی به مستند «سفیر ایرلو»

مستند «سفیر ایرلو» که برای نمایش در هفدهمین جشنواره «سینماحقیقت» آماده شده، پرتره‌ای است از یک رزمنده و سیاستمدار. فیلم در نگاه اول، تداعی کننده آثار محمدحسین مهدویان (به ویژه آخرین روزهای زمستان) است، اما امتیاز «سفیر ایرلو» این است که علاوه بر روایت سرراست و جذابش، ساختار تصویری کم ایرادی دارد. استفاده درست از نریشن و تصاویر و حجم اندک مصاحبه‌ها نسبت به کل روایت، فیلم را از قالب یک مستند گزارشی صرف (مناسب برای تلویزیون) دور کرده و به قالب اثری قابل استناد و دیدنی تبدیل کرده است.
«سفیر ایرلو» از گذشته به امروز می‌رسد و مسیر زندگی شخصیت اصلی را از خلال اسناد، مدارک، عکس‌ها و تصاویر بیان می‌کند. قهرمان فیلم از سال‌های دفاع مقدس به زمین دیپلماسی می‌رسد و آرمان‌هایش را فراموش نمی‌کند.

نکته جذاب فیلم این است که مصاحبه‌ای از ایرلو در آن دیده نمی‌شود و فیلمساز اجازه داده، تصویر شخصیت اصلی فیلم از طریق دیگران برای مخاطب ساخته شود.
در سال‌های اخیر، به مستندهای پرتره، اقبال بیشتری شده، تاریخ معاصر ایران شخصیت‌های مختلفی دارد که می‌توان از هر منظر و چشم‌اندازی به آنها پرداخت، «سفیر ایرلو» یکی از این پرتره‌هاست که پیش از آنکه شهید حسن ایرلو از یاد برود، به او پرداخته است. فیلمی که خسته کننده نمی‌شود، از نفس نمی‌افتد و تا انتها تماشاگرش را حفظ می‌کند. فیلمی با گفتار متن و روایتی سنجیده و داستانی پرفراز و نشیب و فرجامی تراژیک.
«سفیر ایرلو» به تهیه کنندگی مرتضی شعبانی متقاضی شرکت در هفدهمین جشنواره «سینماحقیقت» است.