معجزه مهربانی در سلوک مصطفوی و مجتبوی

چرایی اش را باید در اخلاق اجتماعی شان یافت که جامعه را به محبت و نور فربه می کردند. طبابت نام رفتاری بود که در پیش گرفتند و پی بیمار از این خانه به آن خانه و از این کوی به آن کوچه می شدند. یک نمونه اش می شود این که" شخصى یهودى آمد و مدعى شد که من از شما{حضرت رسول} طلبکارم و الان در همین کوچه باید طلب مرا بدهى. پیغمبر فرمودند: اولاً که از من طلبکار نیستى. ثانیا اجازه بده که من بروم منزل و پول براى شما بیاورم. یهودى گفت: یک قدم هم نمى گذارم از اینجا بردارید. هرچه پیامبر نرمش نشان دادند او با خشونت بیشتر رفتار و عبای ایشان را به دور گردن شان پیچاند. مردم وقتی دیدند که یک نفر جلوى رسول خدا (ص) را گرفته است و اذيّت مى کند، می خواستند دخالت کنند که حضرت فرمود: نه من خودم مى دانم با رفیقم چه بکنم شما کارى نداشته باشید، آنقدر نرمش نشان داد که یهودى همانجا گفت: اشهد ان لا اله الا اللّه و اشهد انک رسول اللّه."

قصه مواجهه امام مجتبی با مرد شامی را هم حتما شنیده اید. دشنام ها و رفتار ناشایست او را با چنان بردباری و مهری جواب دادند که صدای او هم به تایید امامت بلند شد به این سخن که؛" اگر قبل از این به من مى گفتند، بدترین افراد زیر این آسمان کیست؟ تو و پدرت را معرفى مى کردم؛ ولى الان به عنوان نیک ترین افراد معرفى مى کنم." به واقع معجزه اخلاق آن یهودی و این شامیِ ناصبی را به انقلاب کشاند.

مهرورزی و مروت، باطل السحر همه پنداشته هاشان شد تا به روشنای ایمان به حقیقت برسند. البته فقط همین دو نفر نبودند که از بیراهه به راه آمدند بلکه به روزگاران، فراوانند کسانی که با مطالعه در سیره عملی مقام رسالت و امامت، راه از بیراهه کج کرده و به ساحت معرفت بار یافته اند. این نسخه عملی و مجرب، به هر تکرار، تازگی نو می یابد و نگاه ها را به انوار معرفت بینا می کند. این هم راهی است که پیش پای همه ما گشوده است. هرکس در این خُلق به پیامبر و امام شبیه تر باشد، به آنان نزدیکتر و نسبت به او پایدارتر است. ثابت قدم باشیم در صراط مستقیم بخشش و جوانمردی. این برای ما و جامعه ما بهتر است.

*کارشناس رسانه