زکریای رازی از شاگردی تا معلمی

رازی را پدر علم شیمی و بنیان‌گذار آن می دانند. در واقع میتوان از زکریا رازی به عنوان مهم ترین داروشناس دوره اسلامی نام برد به همین علت ۵شهریور را روز داروسازی نام گذاری کرده اند.

محمد بن زکریا بن یحیی ی رازی تا جوانی شعر می سروده و موسیقی مینواخته و بعد از آن به زرگری و کیمیا گری علاقه مند شده است.

وی یکی از ستارگان عصر خود (از سال ۲۵۱ - ۳۱۳ ه‍جری قمری) در زمینه های ریاضی، فلسفه، نجوم، طب، شیمی و کیمیاگری بوده و درخشش تمام جهان را در بر گرفته و نامش به عنوان یک ایرانی جاودانه مانده و خواهد ماند.

زخمِ چشمی که مرهم بیماران شد؛

عاقبت؛ رازی به کیمیاگری علاقمند شد و ابتدا از آن کسب در آمد داشت و آن را دنبال کرد و سلامت خود را بر سر آن گذاشت که در سن ۳۰ سالگی به بیماری چشم دچار شد.

به سبب درد چشم به چشم پزشک مراجعه کرد و بعد از آن تصمیم گرفت خود طب بیاموزد.

اولین سفرش در ۳۰ سالگی به بغداد، برای شاگردی نزد حنین بن اسحاق رفت. حنین بن اسحاق به دانش پزشکی یونانی، ایرانی، هندی باستان و سایر دروس آشنا بود. بنابراین زکریای رازی پزشکی، ریاضیات، نجوم، شیمی و فلسفه را از او آموخت. رازی همچنین دانش پزشکی را نزد علی بن سهل ربان طبری آموزش دید و در نهایت تا حدی در آن پیشرفت کرد که از استادان خود نیز پیشی گرفت.

در سنین بالا به تحصیل پرداخت به گونه ای که در سن چهل سالگی به تحصیل فلسفه و پزشکی اقدام کرد.

همچنین در زمینه فلسفه، ابوزید بلخی، در زمینه طب ابن ربن طبری و در زمینه حکمت مادی و گیتی شناسی ابوالعباس محمدبن نیشابوری استادان زکریا بودند.

زکریا رازی در سن ۴۲سالگی به ری بازگشته و مشغول آموزش علم به شاگردان و عهده دار شدن بیمارستان ری تا پایان عمر شد.

شاید بتوان رازی را به عنوان مقدمه ای برای خلقِ انسان‌های بزرگی همچون ابوریحان بیرونی، ابوعلی سینا،ابوسعید ابولخیر،شهاب الدین سهروردی، در قرون بعد دانست.

زکریای رازی، مرهمی برای قلبِ بیماران؛

زکریا مردی خوش خو و پرتلاش بود؛ به بیماران توجه داشت و تا زمان تشخیص بیماری آن هارا رها نمی کرد، نسبت به فقرا رئوف بود و برخلاف پزشکانی که مایل به درمان اشراف بودند به مردمان عادی خدمت می کرد.

خبرنگار پانا: فاطمه آقابابایی