برگزاری نشست بررسی ابعاد فلسفی هوش مصنوعی و تأثیر آن بر تعلیم و تربیت

به گزارش مرکز اطلاع رسانی و روابط عمومی وزارت آموزش و پرورش، دکتر خسرو باقری، استاد و نظریه‌پرداز رشته فلسفه تعلیم و تربیت اسلامی دانشگاه تهران در این جلسه به مطرح شدن اصطلاح "هوش مصنوعی" برای اولین بار در سال ۱۹۵۶ توسط جان مک کارتی در کنفرانس Dartmouth اشاره کرد و گفت: هوش مصنوعی را به دشواری می‌توان به خوبی تعریف کرد؛ به عبارتی هوش مصنوعی به نحو مبهمی جایگزینی هوش آدمی است که از ایده‌های این طرح است.

باقری افزود: هوش مصنوعی به سیستم‌هایی گفته می‌شود که می‌توانند واکنش‌هایی تقریباً مشابه با رفتارهای هوشمندانه انسان را از جمله درک شرایط پیچیده، شبیه‌سازی فرایندهای تفکری و شیوه‌های استدلالی انسانی و پاسخ صحیح و موفق؛ یادگیری و توانایی کسب دانش و استدلال برای حل مسائل را داشته باشند.

وی ادامه داد: اکثریت نوشته‌ها و مقالات مربوط به هوش مصنوعی، این هوش را به عنوان "دانش شناخت و طراحی عامل‌های هوشمند" تعریف کرده‌اند.

باقری درباره ماهیت و چیستی هوش مصنوعی خاطرنشان کرد: این هوش ترکیبی از فلسفه، علم تجربی و مهندسی است؛ به صورتی‌که مسائلی چون چیستی ذهن و آینده انسان به فلسفه؛ مسائلی مانند روانشناسی و فرآیندهای شناختی ذهن به علم تجربی و تکنیکی بودن آن به بخش مهندسی مربوط می‌شوند.

وی در پایان، ضمن اشاره به همه ابعاد هوش مصنوعی، اظهار داشت: بعد فلسفی هوش مصنوعی می‌تواند بر فلسفه تعلیم و تربیت مؤثر باشد؛ بُعد انسان‌شناختی نیز در تقابل با تفکیک سوژه/ ابژه مدرن انسان است. بُعد فلسفی اخلاقی نیز خود شامل اخلاق ماشین؛ حقوق ماشین و اخلاق داده‌ها می‌باشد.