بازنده‌ها به بهشت نمی‌روند!

اگر کشاورز مزرعه اش را دوست نداشته باشد، نخواهد توانست در آبادی‌اش بکوشد در نتیجه سفره اش آسیب خواهد دید. چیزی که ما را باید به تأمل وادارد همین سفره های خالی و لقمه های شکل نگرفته است. اگر نسبت خود را با دنیا درست تعریف نکنیم، آخرتی درست نخواهیم داشت. فرصت عمر را قدر ندانیم، ابدیت مان هم بی قدر، رقم خواهد خورد. در منطق دینی هم دنیا و آخرت ادامه یکدیگر و تکمیل کننده هم هستند. نمی شود دنیایی ناآباد داشت اما خرمن ها را برای آخرت پر و پیمان کرد.

مزرعه پر محصول است که خرمن های پر بار به وجود می آورد. نمی شود یکی را وانهاد و دیگری را بر داشت. این درس امام رضا(ع) است که؛ " لَیسَ مِنّا مَن تَرَکَ دُنیاهُ لِدِینِهِ و دِینَهُ لِدُنیاهُ؛ از ما نیست آن که دنیای خود را برای دینش و دین خود را برای دنیایش ترک گوید." کلام اما چنان روشن است که با اولین خوانش درس می شود و بر ذهن می نشیند. با این همه گاه می بینیم در میان کسانی که دعوی باور به امامت دارند کسانی یافت می شوند که می خواهند با یک بال پرواز کنند.

دنیا را فرو می گذارند تا آخرت را بردارند به این اما توجه ندارند به این نکته ظریف که شهید آیت‌ا... بهشتی تأکید می کرد، "بهشت را به بها دهند و به بهانه ندهند" بهای بهشت را هم در همین دنیا باید به دست آورد و پرداخت. دنیای غنی شده به طریق ایمانی، بستر ساز آخرت شکوفاست. جز این هم راهی نیست. دیگرانی هم هستند که در ادعای محبت اهل بیت مشترکند اما چنان گرفتار دنیا می شوند که دین را، عبادت را، مناسک را، معارف را از یاد می برند. با این که شناسنامه شان، نشان از مسلمانی دارد اما به شناسه دینی، شاخص نیستند.

قفسه های ذهن شان کلا آرشیو دنیا شده است. هر دوی این گروه ها می بازند. بازنده ها را هم به بهشت راه نیست. بکوشیم دین و دنیا‌مان در یک راستا و مؤثر بر هم و سازنده نسبت به هم باشد. موفقیت فرزند باور، هندسه و کوششی چنین است.

کارشناس رسانه*