آزادی های خیالی دشمنِ آزادی خواهی

چیزی که این روزها حرفش را زیاد می شنویم. شنیده‌ها را که کالبد می شکافیم مواجه می شویم با گونه های رفتاری که می توان آزادی های خالی...، آزادی های خیالی... برایش برگزید.

به راستی هم جز این چه عنوانی می توان پیدا کرد برای رفتارهای ستیزنده برخی ها با اخلاق؟ فرهنگِ واژگانی شان، با فرهنگ کلمات ایرانی، هزار فرسنگ فاصله دارد. آزادی به معنای ایرانیِ خود، رها شدگی از بندها و بردگی ها و استعمار را معنا می دهد. آنچه اما از این آزادی های بدلی می شود یافت، شوریدن بر قانون و هنجار های پذیرفته شده اجتماعی است.

چیزی که فضا را برای زندگی سلامت، ناامن می کند. دست های چدنی دشمن، زیر دستکشِ مخملی آزادی های خیالی، با توسعه ابتذال می‌خواهد یقه آزادی انسانی را بگیرد. قطعا کسانی که در بندگیِ خدا ناکام باشند به بردگی شیطان گرفتار خواهند شد.

چیزی که زیر خیمه آزادی های خیالی برای آدم برنامه ریزی می شود، به اسارت گرفتنِ انسان است. خیلی فراتر از این که به موی سرِ آفتاب خورده دخترکانی مربوط باشد که قاب‌های اجتماعی را می شکنند. فراتر از رفتارشان که به سر به در آوردن از سانروفِ خودرو می ماند به گاهِ بازیگوشی. خیمه آزادی های خیالی، که در ذهن برخی ها زیبا نشسته است در حقیقت، اتاقِ جنگِ بیگانه ساخته ای است که باورهای امروز و سرنوشتِ فردای جامعه را هدف گرفته است.

خشابِ گلوله های تصویری و کلمه ای خود را هم برای شکار همین اهالیِ آزادی های خیالی، خالی می‌کنند. کشتار هم می گیرند از این ها. آدم را فقط با تیر و تیغ نمی کشند. گاهی کلمات و تصاویر، مرداب های هولناکی می شوند که جز جنازه نمی‌توان از آن بیرون کشید. خیلی باید مراقب باشیم.

مراقبِ دشمن های دور که نزدیک شده اند آن هم در غیابِ دوستانِ نزدیک که آنان را به دوردست ها تارانده ایم. ما در خطریم، ایمان ما در خطر است. ایرانِ ما هم در خطر است. همت کنیم برای دور کردن خطرات. همت کنند توانگران معرفتی برای در هم شکستنِ بنیان های ناسالم که سنگر دشمن شده است.

کارشناس رسانه*