پاسداری از زبان فارسی، زنده نگه داشتن یاد حکیم ابوالقاسم فردوسی است

وقتی تاریخ کهن و فرهنگ اصیل کشورم را ورق می‌زنم، وقتی میراث بزرگ‌مردانش را می‌بینم، وقتی به بزرگ‌مردی می‌اندیشم که تک تک لغت‌های زبان فارسی، مدیون و مرهون او هستند، وقتی به شاهنامه حکیم ابوالقاسم فردوسی می‌نگرم که گنجینه خرد و دانایی است به خودم می‌بالم. به ایرانی بودنم، به آزادگی‌ام، به مردان غیورش افتخار می‌کنم.

برای من بسی مایه مباهات است که در بزرگداشت این حکیم فرزانه، تندیسی ارزشمند دریافت کنم. من تندیس این حکیم طوس را در بهترین نقطه خانه می‌گذارم که هر وقت به آن بنگرم، یادم بیاید که فردوسی خدای سخن است. او زبان مستحکم و استواری دارد و به راستی که پدر زبان فارسی امروز است. او حکیمی دلباخته و مجذوب مفاهیم حکمت اسلامی بود، و شاهنامه این اثر جاویدان، گنجینه خرد و دانایی اوست. سراسر این اثر گرانقدر، درس انسانیت، اخلاق و فضیلت است.

وقتی اشعار فردوسی را می‌خوانم آزادگی و تسلیم نشدن در برابر ناحق، اصول ثابت انسانی و اخلاقی پهلوانان شاهنامه، برایم مشهود است. او در بین تمام شاعران ایران زمین جایگاه ویژه‌ای دارد. چرا که در جای جای شاهنامه، انسان را به خداپرستی دعوت می‌کند و خداپرستی را نشانه خرد و یگانه راه سعادت می‌داند.

ای حکیم گرانقدر تو اثری بی‌نظیر و شاهکاری عظیم از خود به جا گذاشتی و برای سرودنش، بسی رنج بردی. واژگان ایرانی، مدیون توست و تو تا ابد در قلب ایران می‌درخشی. ای حماسه‌سرا، تو هنرمندی بودی که در طی سی سال صبر و تحمل رنج‌های فراوان، با پشتکار توانستی شاهکاری ادبی و بی‌بدیل خلق کنی و همه ما می‌دانیم که اگر امروز، زبان ما زنده است و توانسته از فراز و نشیب‌های تاریخی بگذرد و خود را به ما برساند، مدیون تو و دیگر شاعران و نویسندگان بزرگ سرزمینمان هستیم.

آزادگی، فضیلت اخلاقی و پاکیزگی زبان فردوسی، حاصل تربیت صحیح خانوادگی اوست. حکیم توس سال‌ها برای اثر گران‌سنگ شاهنامه زحمت کشید و چه زیبا در وصف عظمت کارش می‌گوید: بناهای آباد گردد خراب، زِ باران و از تابش آفتاب. پی افکندم از نظمْ کاخی بلند، که از باد و باران نیابد گزند.

کم‌ترین کاری که می‌توانیم برای زنده نگه داشتن نام و یاد این اسطوره و شاعر حماسه‌سرای ایرانی انجام دهیم، این‌که بتوانیم امانت‌دار خوبی باشیم و زبانی که به همت او استوار است را به خوبی حفظ کنیم.

*دانش‌آموز خبرنگار