مهم‌ترین عامل توسعه دین‌باوری در یک جامعه، نظام آموزشی دین‌پرور است

قاسم بیانی؛ مدیر آموزش و پرورش منطقه ۱۴ با بیان اینکه مهم ترین عامل توسعه دین باوری در یک جامعه، نظام آموزشی آن است، در گفت‌وگو با پانا گفت: «هدف نهایی نظام آموزشی در سراسر کشور، تعلیم و تربیت دانش آموزان به منظور حضور مؤثر در جامعه و انتقال هویت فرهنگ در کشور است، به نحوی که نظام آموزش و پرورش گروه های دانش آموزی را در مدارس و کلاس های درس گرد هم می آورد تا امیدها و انتظارات جامعه و افراد را برآورده کند، در این بین با وجود آنکه در ظاهر فراگیری علم و ترویج شاکله‌های آن که مهم‌ترین اهداف نظام آموزشی به شمار می آیند، نظام آموزشی نقش مهمی را در جامعه پذیری و تربیت دینی دانش آموزان ایفا می‌کند.»

وی ادامه داد: «سیستم ارزشی هر فرد، دخالت مستقیم و تعیین‌کننده در تصمیم‌گیری و عملکرد او دارد و در هر رفتار مسئولیت‌شناسانه نیز تشخیص و تصمیم فرد، تابعی از ارزش‌هایش است. به علاوه وجود انسان همچون ظرفی، محتوا و مظروفی را طلب می‌کند. ارزش‌ها و ضد ارزش‌ها محتویات این ظرف هستند و هرگاه این ظرف با ارزش‌ها و مطلوب‌ها پر نشود، اجباراً با ضد آنها پر خواهد شد.»

بیانی ضمن اشاره به اینکه یادگیری‌ علوم دینی امری قلبی است و نمی توان آن را به کسی تحمیل کرد، اظهار کرد: «مسئولیت انتقال دانش دینی نباید بر عهده معلمی مشخص باشد. در واقع آموزش علوم دینی وظیفه تمام معلمان است تا در ساخت جو مذهبی مدرسه مشارکت کنند. از آنجا که دین اسلام در جهت هدایت و تربیت بشر، به او امکان و اجازه انتخاب داده است، مقولۀ تربیت در اسلام با جبر و تحکم سازگاری ندارد.»

وی ادامه داد: «برنامه درسی پنهان در تربیت دینی، به مراتب تاثیرگذارتر از برنامه درسی رسمی یا طراحی شده است؛ چرا که اقتضای تربیت دینی، توجه به فراگیران و احساسات و عواطف آنهاست؛ در حالی‌که در نظام آموزشی ایران، تربیت دینی فقط در سطح شناخت و معلومات محصور نگه داشته شده و به جنبه عاطفی در امر تربیت دینی و حتی بعد روانی حرکتی توجه‌ اندکی مبذول شده است.»

این مسئول در خصوص برنامه‌های درسی و تربیت دینی دانش آموزان اظهار کرد: «برنامه های درسی معمولاً شناخت ها، دانش ها، نگرش ها، ارزش ها و رفتارهای ویژه را به دانش آموزان القاء می‌کند. اگر در برنامه درسی مدارس، آموزش ‌های دینی از جایگاه مهمی برخودار نباشند و تنها به تربیت علمی و حرفه ای دانش آموزان توجه شود، این تصور به دانش آموزان القا می‌شود که دین و آموزه‌های دینی، حتی به اندازه حرفه هایی مانند نجاری و بنایی ارزش ندارد.»

مدیر آموزش و پرورش منطقه ۱۴ در پایان در خصوص اهمیت درس دینی و زندگی در تربیت اخلاقی دانش آموزان افزود: «از میان کتاب‌های درسی، کتاب‌های دین و زندگی از اهمیت بالاتری برخودار است. وجود تنوع در مطالب کتاب دین و زندگی، استفاده از آثار نویسندگان و متفکران اصیل و مشورت کردن با خود دانش آموزان برای انتخاب مطالب درسی دینی، می‌تواند این اطمینان را به دانش آموزان دهد که به هیچ وجه، هدف از کلاس دینی، تحمیل پاره ای از آموزه‌های از پیش تعیین‌شده نیست.»

خبرنگار دانش آموز: عطیه چوپانی