نگاهی به «کاپیتان»؛ پرنده‌ها در قفس نمی‌میرند

نیلوفر نصیریان / فیلم سینمایی «کاپیتان» به عنوان یکی از فیلم های حاضر در چهل و یکمین جشنواره فیلم فجر به موضوعی مهم و اساسی در جامعه می‌پردازد. سرطان و کودکان سرطانی واقعیتی تلخ برای جامعه امروز ما است. پدیده‌ای شوم که حضورش بسیار ناگوار و سخت برای افراد و خانواده ها خواهد بود. در اینجا ما با فیلمی احساسی روبرو هستیم که بار فیلم بر روی حس و انتقال آن به بیننده است.

چیزی که در این فیلم بسیار اهمیت دارد این است که باید حس درست و به موقع، با شرایط مناسب به بیننده انتقال پیدا کند و این بر دوش بازیگران فیلم خواهد بود. بازی ها در این فیلم بسیار درخشان و چشم نواز است. کودکان به واقع توانسته اند نقششان را خوب بازی کنند. آنها را باور می کنیم و همراهشان می شویم. حس‌شان را درک می کنیم و دوستشان داریم. باید به این نکته اشاره کرد که بازی همه کودکان خوب و یکدست است. تفاوتی بین آنان نیست همگی خوب بازی می کنند. می‌توان آنها را به صورت مجموعه ای یکپارچه درک کرد. به بازی خوب بچه ها باید بازی خوب پانته آ پناهی‌ها و پژمان بازغی نیز اشاره کرد که دو نقش مهم فیلم را ایفا می کنند.

پانته‌آ پناهی ها باید بتواند به کودکان و به ویژه شخصیت اصلی فیلم نزدیک شود تا اثرگذاری‌اش را داشته باشد. پژمان بازغی نیز باید پدری با حسی دوگانه و نگرانی های فراوانش را بازی کند، چیزی که امروزه پدران و مادران زیادی با آن روبرو هستند. این دو بازیگر به درستی از پس نقششان بر می آیند و مخاطب را با خودشان همراه می‌کنند.

نکته ای که در این فیلم می توان به آن اشاره کرد این است که پرندگان در این فیلم زخمی می شوند؛ از آنان پرستاری می شود، خوب می شوند و دوباره پرواز می‌کنند. چیزی که در داستان فیلم هم می بینیم، امید در این کودکان بسیار است. در واقعیت هم باید به این مهم اشاره کرد که امکان بهبودی در این کودکان بسیار بالاست. با وجود بالا رفتن علم پزشکی شانس بهبودی سرطان در کودکان زیاد است. فیلم می خواهد این امیدواری را به خانواده بدهد اگر دچار چنین پدیده ای شدند جای امیدواری و بهبودی برای کودکان بسیار بالاست. در حقیقت آمادگی مواجهه با این بیماران را برای خانواده ها ایجاد می کند. در سکانسی از فیلم می بینیم که کودکی بهبود پیدا کرده است اما حاضر به رفتن به خانه نیست چون دوستانش برای آن کودک بسیار مهم جلوه می کنند. پس باید به نوعی دیگر به زندگی، اتفاقات و روابط اطراف خودمان و کودکان نگاه کنیم. شاید لازم باشد در خود بازنگری کرده و از کودکان بیاموزیم.

در نهایت «کاپیتان»، فیلمی قابل قبول، دارای داستانی خطی، عمیق و البته قابل فهم برای همگان است که می‌توان از آن لذت برد، با بازیگران و حس‌شان همراه شد، با آنها خندید و گریست و البته آموزه هایش را به خاطر سپرد.