اول رجب آغاز زندگی مؤمنانه

اول رجب هم برایم همین حکم را دارد. میلاد مسعود امام باقر(ع) که سعادت را باید روزی ما کند. این روز را یک آغاز مبارک می خواهم برای روزگار خویش و همه خلق خدا. بسان یک اذانِ شکوهمند. به این نکته هم توجه دارم که اذان برای اذان معنا ندارد. اذان ما را به نماز می خواند و در این هندسه، تولد مشرب امام در جان ما می شود نمازی که باید در گستره حیات خواند. گرامیداشت عید میلاد را باید بسان اشارت دانست و به خود بشارت داد که هم منطقِ امام را در خویش متولد خواهیم کرد و هم در مکتبِ باقری، هر روز زایشی نو خواهیم داشت. این گونه است که تکریم اول رجب به نیکوترین شیوه تحقق خواهد یافت. اول این راه هم شناخت است. همان که در کلام همواره حدیث امام، مثل خورشید روشنی می دهد. از آن جمله است این روایت جامعه ساز و انسان پرور که می‌فرماید،" تو را به پنج چیز سفارش می‌کنم: اگر مورد ستم واقع شدی ستم مکن، اگر به تو خیانت کردند خیانت مکن، اگر تکذیبت کردند خشمگین مشو، اگر مدحت کنند شاد مشو، و اگر نکوهشت کنند، بیتابی مکن." ما اگر بتوانیم این پنجگانه را بسان نماز پنجگانه در زندگی اقامه کنیم، تناسب رفتاری ما با امامِ جامعه، هر روز افزایش خواهد یافت. مگر نه این که در نماز قیام و قعود خویش را با امام هماهنگ می کنیم؟ خب، در رفتار هم باید چنین بود. اگر در برابر ستم، به داد رفتار کنیم، خیانت را با امانت‌داری پاسخ دهیم، عملا نقطه پایان گذاشته‌ایم بر فرآیند تولید اقدامات نامبارکی که می‌تواند برکت را از زندگی ما ببرد. نباید بگذاریم دیگران ما را مدیریت کنند و خانه های جدول زندگی ما را به خواست خود اما به دست ما پر کنند. فرمان خشم و شادی و تاب‌آوری ما دست دیگران باشد. از امام باقر(ع) بیاموزیم و سلطان زندگی خود باشیم. اگر به حکم قاعده فقهی "نفی سبیل" نباید سلطه کافران را بپذیریم، ذیل مفهوم همین قاعده ملهم از قرآن نباید سلطنت افکار کافرکیشانه را بر رفتارمان بپذیریم. نفی سبیل فقط ما را از زیر سلطه کافران بیرون نمی آورد که بلیط تسلط پندارهای غلط را هم باطل می کند. اول رجب را آغاز مناسبتی بدانیم که زندگی ما را تناسبی مؤمنانه می دهد، ان شاا...