سحر اسدی: دست اهالی تئاتر برای تولید آثار نمایشی باید باز باشد

سحر اسدی، بازیگر نمایش «آخرین عاشق» به کارگردانی «نادر دلشاه»، در گفت‌وگو با پانا، با اشاره به این که در ابتدای ورود به این گروه و مواجهه با متن، شخصیت در نظر گرفته شده برای بازی او مشخص نشده است، گفت: «زمانی که با متن مواجه شدم، حس کردم که شخصیت نقش دوم اثر، چقدر شبیه من است و کارگردان این اثر به من گفت که قرار است به جای همین شخصیت بازی کنم.»

وی در ادامه، ضمن ابراز خرسندی از این امر که در نقشی به روی صحنه رفته است که شخصیتی بسیار دوست‌داشتنی دارد، با بیان این که متن این اثر، متنی جذاب بوده است و کارگردانی «نادر دلشاه» نیز توانسته است بر روی بازی بازیگران اثر بگذارد، افزود: «شخصیتی که من در این اثر، در قالب آن به روی صحنه می‌روم، یک دختر سر به هوا، وراج حرف گوش نکن است که آن‌قدر به او بی‌توجهی شده است که همیشه دوست دارم مورد توجه قرار بگیرد، خود را در کانون توجه دیگران برجسته قرار دهد، از خودش بگوید و به همین خاطر، باید گفت که بی‌توجهی انسان‌ها نسبت به یکدیگر، موجب می‌شود که آدم‌ها از لحاظ شخصیتی تخریب شوند.»

این بازیگر تئاتر، در بخشی دیگر از این گفت‌وگو، با تأکید بر این امر که همین ویژ‌گی در وجود انسان‌ها موجب می‌شود تا در مقابل دیگران، دست به کارهایی بزنند که نباید بزنند، ادامه داد: «همدلی بین بچه های گروه‌های تئاتری، موجب می‌شود تا ما بتوانیم محکم‌تر در این مسیر گام برداریم و باید بگویم تئاتر عشق ماست و قطعاً وقتی که به کاری عشق داشته باشی، آن را ادامه می‌دهی.»

وی ضمن تقدیر از اقدامات ارزشمند صورت گرفته از سوی رسانه‌ها در حوزۀ تبلیغات تئاتر، با تأکید بر این امر که امروز خبرنگاران رسالتی جز تبلیغات و مصاحبه در کنار هنر نمایش ندارند، اضافه کرد: «آن چیزی که من در حوزۀ تئاتر می‌خواهم، این است که در پلۀ نخست، من کار خود را درست انجام دهم و اگر این اتفاق بیفتد، قطعاً مخاطب خودش به سالن‌های نمایش می‌آید و دیگر اصلاً نیازی به رسانه‌ها نخواهد بود.»

اسدی با بیان این که امروز لازم است فضای راحت‌تری به کارگردانان و اهالی تئاتر داده شود تا دست آنان برای تولید آثار نمایشی بیتشر و بهتر باز باشد، اظهار داشت: «امروز برخورد با تئاتر باید به‌گونه‌ای باشد که چیزی از متن کاسته نشود و اهالی ناظر بر این هنر باید به خوبی بدانند که ما، تنها بازیگر هستیم و رخدادهایی که روی صحنۀ نمایش اتفاق می‌افتد، واقعی نیستند و می‌توانند با کاستن از سانسور در مسائل کم اهمیت‌تر، تئاتر کشور را به سمت و سوی یک تئاتر ایده‌آل ببرند.»

این بازیگر تئاتر در پایان این گفت‌وگو، ضمن ابراز تأسف از این امر که در این اثر، برخی از بخش‌هایی که در حوزۀ کلام دارای بار کمدی بودند، از متن کاسته شده است، تصریح کرد: «اعتقاد دارم که متون «نیل سایمون»، متون بدی نیستند و از جملۀ متونی هستند که قطعاً همۀ تئاتر‌ی‌ها باید آن را خوانده باشند، چرا که کمدی‌های روان‌شناسانۀ نیل سایمون، دارای محتوای خوبی است که مخاطبان تئاتر باید با آن آشنا شوند.»