طلسمی که قرار نیست بشکند

تیم ملی فوتبال امید اردوی خود را برای حضور در مسابقات همبستگی کشورهای اسلامی آغاز کرد و بدون اینکه دومین بازی تدارکاتی خود را انجام دهد، اردو تعطیل شد و همه به خانه‌های خود برگشتند. این نتیجه چندین ماه برنامه‌ریزی، حمایت، در نظر گرفتن بودجه و در نهایت اعزام نشدن به مسابقات بود!

این اتفاقات در حالی رقم می‌خورد که از چندین ماه قبل این زمزمه وجود دارد که تیم ملی امید ایرانی بعد از ۴۸ سال به المپیک صعود خواهد کرد اما تیم ملی از اعزام به یک رقابت بین‌المللی که حکم دیدار تدارکاتی را برای امیدهای ایران داشت، بازمانده است.

با این شرایط، آیا صعود به المپیک و قرار گرفتن در جمع سه تیم برتر آسیا، حق فوتبال ایران است؟ مطمئنا با این اوضاع و احوالی که فوتبال ایران، مسئولان ورزش و باشگاه‌ها در پیش گرفته‌اند، دور از انتظار نیست اگر در سال ۲۰۲۴ فوتبال ایران در المپیک غایب باشد.

در حالی که کشورهای آسیایی همانند عربستان که به تازگی قهرمانی امیدهای آسیا شد، در تدارک برای تجربه یک رویداد بین‌المللی دیگر است، فوتبال ایران با وجود حذف در دور گروهی قهرمانی آسیا، از تشکیل یک اردوی تدارکاتی و اعزام به مسابقات بازمانده است.

وقتی قدرت‌های فوتبال آسیا همانند کره‌جنوبی، ژاپن، استرالیا، عربستان و عراق و قدرت‌های نوظهور در این رده سنی شامل ازبکستان، قطر، امارات و ... بهترین برنامه‌ریزی خود را برای حضور در رویدادی مانند المپیک و کسب تجربه در این مسابقات انجام می‌دهند، تیم ملی امید ایران در حالی اردوی خود را شروع کرده که ابتدا بازیکنان به صورت قطره چکانی به تیم ملی آمدند و در نهایت با غیبت هفت بازیکن سرشناس این تیم، اعزام به مسابقات همبستگی کشورهای اسلامی منتفی می‌شود!

باشگاه‌های لیگ‌برتری در حالی بازیکنان خود را به تیم ملی امید نداده‌اند که بازی‌های مذکور در طولانی‌ترین حالت ممکن تا ۲۵ مرداد یعنی ۵ روز بعد از شروع لیگ برتر ادامه داشت اما اگر قرار بود تیم ملی سه بازی هم انجام دهد، نهایتا ۲۱ مرداد بازی‌های این تیم به پایان می‌رسید.

کسب تجربه با انجام سه بازی خوب مقابل کشورهای آذربایجان، مراکش و عربستان همان نیازی است که تیم ملی امید در این ماه‌ها نداشته است. از زمان روی کار آمدن مهدوی‌کیا در تیم ملی امید، این تیم فقط با عراق به عنوان رقیب تدارکاتی خود در حد یک تیم ملی دیدار کرده و سایر دیدارهایش مقابل تیم‌های لیگ برتر بوده است!

اگر تیم ملی ایران از تدارکاتی مانند کشورهای صاحب قدرت و سرمایه برخوردار بود، قطعا همه موافق بودند که بی‌انصافی است اگر چنین تیم‌هایی به المپیک و رویدادهای بین‌المللی نروند و در عوض تیمی که از هیچ برنامه و بودجه‌ای برخوردار نیست، در بهترین رویداد این رده سنی حاضر شود.

اقدامات فدراسیون فوتبال و کمیته ملی المپیک در این دوره هیچ تفاوتی با ادوار گذشته ندارد و تیم ملی امید ایران همراه راهی را می رود که در ۴۴ سال گذشته پیومده بود.