روایت تشرف یک دانش‌آموز عشایر به حرم امام رئوف (ع)

امام رضا جان وقتی وارد حرمت شدم دلم حس و حال دیگری به خود گرفت. گویی چیزی تمام وجودم را فرا گرفت و مرا به سوی تو کشاند.

در حرمت خدا را از نزدیک یافتم و احساس غریبی نمی‌کردم با اینکه در آن شهر غریب بودم. برای اولین بار بود که به زیارتت می‌آمدم و با تو خدا را می‌دیدم و درد و دل‌هایم را با تو قسمت می‌کردم. مردم را دیدم که با چه شور و شوقی، با چه حال پریشانی به امید استجابت، به امید استعانت، در شلوغی و ازدحام جمعیت برای چند ثانیه به سوی ضریحت دست دراز می‌کنند و خالصانه به درگاه تو عرض نیاز می‌کنند. کبوتران را دیدم که چگونه با ذوق اطراف حرم تو می‌گردند، تازه فهمیدم به دیدار چه عزیزی آمده‌ام. چه بزرگواری، چه رحیم و چه کریمی را یافته‌ام. تازه شکوه و عظمت تو را، ارزش و جلال تو را درک کردم و از ته دل و با تمام وجودم گفتم: «‌السلام علیک یا علی بن موسی الرضا المرتضی»

*دانش‌آموز شرکت‌کننده در اردوی عشایر