کارگردان نمایش «بی‌نام» در گفت‌وگو با پانا:
آموزش‌وپرورش متولی سیاست‌گذاری آموزش هنر برای نوجوانان است
تهران (پانا) - کارگردان نمایش «بی‌نام» با تأکید بر این مفهوم که آموزش و پرورش مهم‌ترین سیاست‌گذار در حوزۀ آموزش هنر برای نوجوانان در کشور است، گفت: نوجوان و جوانان با تکیه بر ظرفیت‌های موجود در فضای هنر نمایش، می‌توانند به صورت مهیاتر و آماده‌تری برای زندگی و اشتغال وارد جامعه شوند.
حمید عبدالحسینی، در گفت‌وگو با پانا، با بیان این امر که نمایش «بی‌نام»، یک ملودرام را شکل می‌دهد و داستان، در مورد یک هنرمند جوان امروزی است که کار نقاشی انجام می دهد، گفت: «شخصیت این نمایش، به دلیل ازدواج و ورود به زندگی مشترک، چالش‌هایی را با همسر خویش دارد و همین چالش‌ها موجب می‌شود که در مقاطعی از زندگی خویش، وارد فضایی متفاوت از آن‌چه که مخاطب در نیمۀ نمایش شاهد بوده است، بشود.»
«بی‌نام» شخصیت‌هایش را در موقعیت‌های مختلف قرار می‌دهد
وی در ادامه، این نمایش را دارای دو نیمه دانسته و با اذعان به این امر که بخش نخست این نمایش که شامل مقدمۀ آن است، نزدیک به ۴۵ دقیقه طول می‌کشد و مخاطب در این روند با این شخصیت و همسر او آشنا می‌شود، افزود: «این قسمت از نمایش، این شخصیت‌ها را با پرداختن به جزئیات مختلف، در موقعیت‌های گوناگون و متفاوت قرار می‌دهد و با پرداخت بسیار با حوصله و صبر این اتفاق می‌افتد و طبیعتاً، دنبال کردن این نمایش، از سوی مخاطب به صبر نیاز دارد.»
کارگردان نمایش «بی‌نام»، در همین راستا، با بیان این نکته که در بخش دوم این اثر نمایشی، مخاطب به نقطۀ عطف نمایش می‌رسد و با شخصیت‌های دیگری روبرو می‌شود که ترجیح می‌دهد راجع به این قسمت سخنی نگوید تا تماشاگر، خود به تماشای این اثر بنشیند، ادامه داد: «این نمایش در دو فضا روایت می‌شود و من در مقام کارگردان، دو فضا را می‌سازم که یکی از آن‌ها کاملاً رئال و واقعی است و بخش دیگر این اثر، برعکس در فضایی کاملاً خیالی و سورئال پیش می‌رود، اما این فضای سورئال نیز، با مؤلفه‌هایی که در فضای رئال دارد، تعریف می‌شود.»
عبدالحسینی، «بی‌نام» را نمایشی طراحی‌شده بر اساس سلیقۀ مخاطب عام دانسته و با اشاره به این نکته که این اثر، به مسائل و مشکلاتی می‌پردازد که یک هنرمند، در شرایط فعلی جامعۀ ما با آن روبرو و دست به گریبان است، اضافه کرد: «این مسائل، از مسائل اقتصادی و معیشتی آغاز می‌شود و به عدم درک شدن و فهمیده شدن در چارچوب‌های خانوادگی زندگی شخصی می‌رسد و مخاطب می‌بیند که همین مسائل، هنرمندان جوان ما را که با نسل هنرمند گذشته، تفاوت‌های بارزی دارد، به چه سمت و سویی می‌برد و چه تأثیراتی را بر روی جنبه‌های هنری وجودی وی می‌گذارد.»
تلاش کرده‌ایم اثری با نگاهی روانشناسانه روی صحنه ببریم
وی، با اشاره به این که تلاش کرده است که این نمایش، نگاهی روانشناسانه داشته باشد و از طریق بیان یک سری از مسائل روانشناسی، در بستر قصه‌ای که بیشتر بر مبنای شخصیت‌محوری نوشته شده و به اجرا در می‌آید، بتواند موارد ذهنی خویش را بیان کند و روی مخاطب خویش تأثیر بگذارد، اظهار داشت: «من تصور می‌کنم که این نمایش بتواند با مخاطبین عام تر ارتباط برقرار کند و به دلیل سوژه‌ای که دارد، مسائل را مستقیم‌تر و عام‌تر بیان می‌کند و در نهایت باید گفت که این نمایش، چنین هدفی را از ابتدا دنبال می‌کرده است.»
این کارگردان با سابقۀ تئاتر، در بخشی دیگر از این گفتگو، با اشاره به این نکته که این نمایش، از ۳۱ خرداد ماه در تماشاخانۀ سیمرغ به روی صحنه رفته است و اجرای آن همچنان ادامه دارد، تصریح کرد: «روند تمرینات این نمایش به گونه‌ای بود که سعی داشتیم در حین تمرین، بسیاری از مسائل را برای بازیگران توضیح دهیم تا آن‌ها، به ویژه در شخصیت اصلی که «شهاب» نام دارد، این مفاهیم را پیدا کنند و روی آن تمرکز کنند تا بتوانند دقت خویش را به کار گیرند تا روابط میان شخصیت‌های اصلی و فرعی این نمایش را شکل بدهند.»
آموزش‌وپرورش متولی سیاست‌گذاری آموزش هنر برای نوجوانان است
عبدالحسینی، در ادامۀ این گفتگو با اشاره به این نکته که آموزش و پرورش در هر جامعه‌ای نقشی کلیدی دارد، خاطر نشان کرد: «همان‌گونه که از عنوان این وزارتخانه بر می‌آید، این وزارتخانه متولی مباحث و سیاست‌گذاری در حوزه‌های آموزش و پرورش کودکان و نوجوان، تا مقاطع بالاتر که به تحصیلات تکمیلی می‌رسند، به عهده دارد و از همین روست که بخش عمده‌ای از زمان یک فرد، به دوران تحصیل وی اختصاص پیدا می‌کند.»
این کارگردان تئاتر، با تأکید بر این مفهوم که محیط آموزشی و فضایی که می‌بایست در آن، آموزش نسل بعدی این سرزمین صورت بپذیرد، محیطی مهم و تأثیرگذار است و می‌بایست، بسیاری از موارد در آن در نظر گرفته شود، تأکید کرد: «نباید فراموش کرد که همین وزارت آموزش و پرورش، یکی از بسترهایی است که می‌تواند استعدادهایی را که در افراد مختلف، در مقاطع مختلف زندگی و به ویژه در سنین پائین‌تر و مثلاً دوران نوجوانی فعال و شکوفا کند.»
تئاتر می‌تواند مبدأ پالایش روح لطیف دانش‌آموزان باشد
وی پرداخت جدی به مباحث هنر را یکی از مهم‌ترین مسائلی دانسته و با اذعان به این امر که هنر نمایش و تئاتر، یکی از حوزه‌های خاصی است که به دلیل تأثیرگذاری بسیار می‌بایست مورد توجه این نهاد قرار بگیرد، یادآور شد: «تئاتر می‌تواند یک مبدأ و منزلگاه باشد که کودکان و نوجوانان ما را به سمت و سویی ببرد که بتوانند روح لطیف خویش را پالایش کنند و از این منظر، تجربیات مختلفی را در اختیار آنان قرار بدهد تا بتوانند آن را در طول زندگی خویش مورد استفاده قرار دهند.»
عبدالحسینی، زبان تئاتر و زبان هنر را یکی از مهم‌ترین زبان‌هایی برشمرده که آموزش‌وپرورش می‌تواند با تکیه بر آن در سنین پائین، بسیار از مسائل را آموزش بدهد و بر همین اساس گفت: «نوجوان و جوانان با تکیه بر ظرفیت‌های موجود در فضای هنر نمایش، می‌توانند به صورت مهیاتر و آماده‌تری برای زندگی و اشتغال وارد جامعه شوند و اگر در سالیان بعدتر، شغلی را انتخاب می‌کنند و در جایگاه شغلی قرار می‌گیرند و یا وقتی که وارد فضای زندگی می‌شوند و خانواده تشکیل می‌دهند، بتوانند از این تجربیات و آموزش‌هایی که بخش‌های مهمی از آن می‌تواند با زبان هنر به آن‌ها منتقل شده باشد، استفاده کنند.»
کارگردان نمایش «بی‌نام»، با تأکید بر این مفهوم که فکر می‌کند پرداخت آموزش‌وپرورش به مقولات هنری با در نظر گرفتن درس‌ها، ساعات و واحدهای درسی در این قالب، که می‌تواند در مبحث هنر قرار بگیرد، می‌تواند کمک شایانی به هنر بکند، افزود: «توجه آموزش‌وپرورش به هنر، می‌تواند انسانی را شکل بدهد که فکر بازتر و آرام‌تری را دارد و فکر بازتری را دارد و با تکیه بر همین فکر، می‌تواند چشم‌انداز وسیع‌تری را می‌تواند در مقابل خویش ببیند.»
عبدالحسینی، با اذعان به این امر که زمانی که افراد با این نگرش وارد جامعه شوند، می‌توانند تأثیرگذاری بالاتری داشته باشند، ادامه داد: «حضور نسل نخبه و هنرمند، می‌تواند جامعه را به جامعه‌ای پویا و مولد مبدل سازد.»
ارسال دیدگاه