روزه اولی‌هایی که به دنبال تعهد دینی خود هستند
رودهن (پانا) - روزه‌اولی‌هایی که در دنیای خود روزه‌گرفتن را در اولین سال تکلیف، پل نزدیکی به خدا معرفی می‌کنند و به دنبال تعهد دینی خود در دنیای پرآشوب بی‌دینی و مشغله آدم‌ها و جامعه هستند.
شاید خیلی وقت‌ها این تصور ایجاد شود که روزه گرفتن برای سنین پایین و بخصوص روزه اولی‌ها سخت و حتی امکان‌پذیر نباشد، آن هم زمانی که باید به مدرسه بروند و سر کلاس درس حاضر شوند که دیگر قطعا ممکن نخواهد بود. حتی در مواردی خودمان با دلیل در گمان خودمان، ولی در واقع همان بهانه‌تراشی ضرورتی در انجام این تکلیف برای فرزند خودمان، خواهر یا بردار یا دانش‌آموزان‌مان یا هر کس دیگری، نمی‌بینیم و به راحتی خود را توجیه و مانع انجام تکلیف یک انسان دیگر می‌شویم. به نظر می‌رسد اگر نظر خود آن دانش‌آموز را بپرسیم ما هم بهتر بتوانیم تصمیم بگیریم که مانع باشیم یا هموار کننده مسیر عمل به تکلیف.
علیرضا رجایی دانش‌آموز ۱۵ساله‌ای که امسال روزه بر او واجب شده است در خصوص روزه گرفتن به پانا می‌گوید: «چه کسی و با چه منطقی گفته است که بدن ما ضعیف است و طاقت روزه‌داری را نداریم من حتی از دو سه سال قبل که هنوز مکلف هم نبودم روزه می‌گرفتم، به نظر من باور و اعتقادات خانواده و جمعی که در بین آن‌ها، انسان زندگی می‌کند در ریشه کردن این تصورات عام غلط در بین مردم جامعه، کاملا تاثیرگذار و محسوس است.»
میلاد آقاکوچکی در ادامه صحبت‌های رجایی عنوان می‌کند: «درست است که امسال بازگشایی صددرصد مدارس همزمان شد با ماه مبارک رمضان و بعد از رخوت دو ساله آموزش و پرورش به علت کرونا، شاید این تصور دامن زده شد که روزه گرفتن دانش‌آموزان مانع درس و مدرسه و پیشرفت تحصیلی است، اما همین رخوت و تنبلی دو ساله که در همه دانش‌آموزان به علت در خانه ماندن زیاد، ایجاد شد، بی‌شک می‌تواند محکم‌ترین دلیل مبنی بر این که ضرورتی برای روزه گرفتن در ایام مدرسه و کرونا وجود ندارد، باشد اما به نظر من روزه گرفتن در این برهه از زمان برای کسانی که مکلف هستند خیلی امتیاز ویژه و خاصی است، چرا که به نوعی ورزشی هم برای بدن‌مان پس از این در خانه ماندن‌های زیاد این دو سال کرونا، محسوب می‌شود که بسیار می‌تواند در بهبود وضعیت سلامتی مان مفید باشد.»
وی همچنین تصریح می‌کند: «همین بهانه‌تراشی‌ها، مانع ها و تصورات غلط است که اگر یک روزه اولی از همان ابتدا اسیر آن شود، بی‌شک در پرورش روحیه مذهبی و تعالی فضایل دینی‌اش از همان ابتدا تاثیرگذار و جلوه‌گر خواهد بود و به نوعی آسیب پنهان دینی برای دانش‌آموز حساب خواهد شد. من از تمام اولیا و مربیان در مدارس درخواست دارم به جای سنگ جلوی پا انداختن در این مسیر و گفتن جملاتی مثل این که تو با روزه گرفتن به بدنت آسیب می‌زنی یا توانش را نداری، بیشتر نقش محرک و اقدامات تشویقی و ترکیبی را دنبال کنند، بگذارند دانش‌آموز تعهد دینی خود را محکم و پایبند انجام دهد، چرا که این تعهد به نوعی رشد شخصیتی‌اش را هم به دنبال خواهد داشت. کوتاهی در اولین سال تکلیف، نوعی جازدناز همان اول راه است، در حالی که باید خودمان را مسئولیت‌پذیر در پیشگاه خدا معرفی کنیم. به نظرم قبح روزه نگرفتن از همان اول نباید بریزد.»
آیلین آشوری دانش‌آموز کلاس سومی دبستان پروین اعتصامی رودهن نیز درباره روزه گرفتن خود اظهار می‌کند: «وقتی در خانه‌مان همه روزه می‌گیرند من هم که به سن تکلیف رسیده‌ام بر من واجب است که این حکم خداوند را انجام دهم، اصلا هم سخت نیست. موقعی که در مدرسه هستم که سرگرم کلاس و درس و بازی با دوستانم هستم. در خانه هم استراحت می‌کنم تا زمان اذان برسد، بنابراین اصلا حس نکردم سخت است و در توان من نیست، اتفاقا خیلی خوشحالم چون فکر می‌کنم بیشتر به خدا نزدیک شده‌ام و بهتر می‌توانم با او حرف بزنم.»
دیبا پیشکاری همکلاسی دیگر آیلین نیز بیان می‌کند: «وقتی با مامان و بابا پای سفره افطار و سحر می‌نشینم حس می‌کنم بیشتر بزرگ شده‌ام و به خدا نزدیک‌تر شدم، خیلی‌ها به من گفتند روزه نگیر. بخصوص الان که به مدرسه هم می‌روی، اما من دلم می‌خواست از همان سال اول تکلیفم، کامل و بدون نقص روزه بگیرم و تنبلی نکنم، گذشته از آن فقط چند روز اول سخت بود بعدها کم‌کم بدنم عادت کرد و الان خیلی راحت هستم.»
خبرنگار: زهره صفرزاده
ارسال دیدگاه