مصرف آب یک شهروند تهرانی سه برابر بیشتر از یک شهروند در هامبورگ آلمان است

به گزارش اکوایران، در شرایطی که پیش از این کارشناسان پیرامون پیامدهای بحران آب در ایران هشدار داده بودند، سال جاری دست‌کم در دو مورد شاهد اعتراضات گسترده نسبت به مدیریت منابع آبی بوده‌ایم. به همین بهانه گلنار متولی، با انتشار یادداشتی با عنوان «بحران خطرناک آب تهدیدی برای ایران» در بلومبرگ به بررسی این مسئله پرداخته است.

متولی در این گزارش نوشته است: زاینده رود، رودخانه‌ای بود که شهر باستانی اصفهان را به نمادی فرهنگی تبدیل کرد که سابقه پایتختی امپراتوری ایران را هم در کارنامه دارد. اما امروز زاینده رود به‌سان میدان نبردی خشکیده شده است. ماه گذشته اصفهانی‌ها در اعتراض به مدیریت منابع آبی در بدترین خشکسالی چند دهه اخیر، در بستر خشک این رودخانه جمع شدند. در همین تابستان، خوزستان، در ۱۸۰ مایلی اصفهان، جایی که دهه‌ها بهره‌برداری از نفت، سدسازی غیراصولی و مدیریت نامناسب منابع، تالاب‌ها را خشک کرده و زمین‌های حاصلخیز را از بین برده، شاهد بروز ناآرامی‌هایی در اعتراض به این وضعیت بود.

در میانه تشدید درگیری‌ها میان ایران با ایالات متحده، کشور با خشک‌سالی کم‌سابقه‌ای دست‌وپنجه نرم می‌کند. اکنون یک بحران طولانی مدت بر سر کم‌آبی -که نتیجه دهه‌ها توسعه صنعتی کنترل نشده است- چالشی را ایجاد کرده که شاید حتی جدال تهران با واشنگتن را بر سر چگونگی احیای توافق هسته ای ۲۰۱۵ موسوم به برجام، تحت‌الشعاع قرار دهد.

طاهره، یک فعال محیط‌زیستی و از معترضان اصفهانی می‌گوید: «آب آشامیدنی ما در حال بدتر شدن و کشاورزان در حال از دست دادن معاش خود هستند. نمی‌توانم بوی نسیمی که از رودخانه بلند می‌شد و زمانی که کودکی به مدرسه می‌رفتم به مشامم می‌خورد، فراموش کنم. اکنون فقط می‌توانم آن را در رویاهایم احساس کنم».

خبرنگار بلومبرگ معتقد است که تغییرات اقلیمی، نارسایی‌های اقتصاد مبتنی بر استخراج نفت و شیوه‌های کشاورزی ناپایدار را آشکار می‌کند.

طبق یک پژوهش در سال ۲۰۱۹، از آن‌جایی که زمین از اواسط قرن جاری گرم‌تر می‌شود، ایران احتمالاً دوره‌های طولانی‌تری از دمای بسیار بالا و هم‌چنین دوره‌های خشک‌سالی و سیل‌های مکرر را تجربه خواهد کرد. این مسئله در مورد بسیاری از مکان‌ها صدق می‌کند، اما تأثیر آن به‌ویژه در ایران حاد خواهد بود.

بر اساس پژوهش‌ها، بدون تدابیر سنجیده جهت سازگاری با تغییرات آب‌وهوایی، ممکن است برخی از نقاط کشور در آینده با قابلیت سکونت محدود مواجه شوند.

اخبار مبنی بر بحران آب ایران در همه جا دیده می‌شود. خبرگزاری های دولتی هر روز خبرهایی در مورد کاهش شدید بارندگی، کاهش موجودی سدها و اتمام در ذخایر آب‌های زیرزمینی و سطحی منتشر می‌کنند. خبرگزاری نیمه‌رسمی فارس نزدیک به محافظه‌کاران هشدار داده که اکنون بیش از ۳۰۰ شهر و شهرستان با تنش حاد آبی مواجه هستند.

کارشناسان دولتی هواشناسی تخمین می‌زنند که ۹۷ درصد از کشور در معرض خشکسالی قرار دارند، یک پژوهش دانشگاهی می‌گوید ۲۰ میلیون نفر مجبور به مهاجرت به شهرها می‌شوند، چرا که زمین‌های کشاورزی غیرقابل استفاده می‌شوند.

بسیاری از سدها در سال جاری کاهش ذخایر بی‌سابقه‌ای را ثبت کردند که حتی باعث قطع برق در اوج یکی از گرم‌ترین تابستان‌های ثبت شده تاکنون شد. بین سال‌های ۲۰۱۷ تا ۲۰۲۰ بارش برفی که ۷۰ درصد از آب زاینده‌رود را تشکیل می‌دهد تقریباً ۱۴ درصد کاهش یافته است.

بلومبرگ مدعی است: تغییرات آب‌وهوایی پیامدهای تصمیمات پیشین را تشدید می‌کند. لابی‌گری سیاستمداران اصفهانی این شهر را -با کارخانه‌های ذوب‌آهن و فولاد مبارکه- به قطب اصلی فولادسازی مبدل کرد که ضمن افزایش آلایندگی، فشار زیادی بر منابع آبی این شهر وارد می‌کند.

آب زاینده‌رود همچنین از دو دهه پیش برای حمایت از کارخانه‌های صنعتی خارج از دیگر شهرهای کویری همچون یزد منحرف کرده، و آرام‌آرام از آب جاری رود کاسته شده است.

متولی در ادامه نوشته است: با این حال، با وجود کاهش ذخایر، آن بخش از ایرانیانی که به آب دسترسی آسان دارند، هم‌چنان به مصرف بیش از حد آب ادامه می‌دهند. مصرف آب یک شهروند تهرانی سه برابر بیش‌تر از یک شهروند در هامبورگ آلمان است. در بحبوحه کم‌آبی باغ‌ها، پارک‌های عمومی و محوطه‌سازی در پایتخت ایران هم‌چنان پرآب هستند و آب‌پاشی برای شستن معابر هم‌چنان یک روش معمول است.

حفر چاه‌های غیرقانونی هم امری متداول است. یکی از مقامات سابق شرکت آب منطقه‌ای استان اصفهان به خبرگزاری دولتی جمهوری اسلامی گفته که کشاورزان اصفهان در سال‌های اخیر بیش از ۱۰هزار حلقه چاه غیرقانونی حفر کرده‌اند.

سوزان اشمایر، دانشیار حقوق و دیپلماسی آب در مؤسسه آموزش آب IHE Delft در هلند، می‌گوید، اجرای سیاست‌های جیره‌بندی آب و توقف حفاری غیرقانونی، خطرات ناشی از ناآرامی‌های بیش‌تر را در پی دارد.

او می‌گوید: «۱۳۰هزار چاه غیرقانونی شناخته شده وجود دارد، اما هیچ تلاشی برای مسدود کردن آن‌ها وجود ندارد. سوال این است که جایگزین‌ها و پیامدهای اجتماعی این مسئله چه خواهد بود».

بلومبرگ مدعی است: از سوی دیگر، اراده کمی از سوی ایران، به عنوان ششمین تولیدکننده بزرگ دی اکسید کربن در جهان، برای پیوستن به تلاش های جهانی برای محدود کردن انتشار گازهای گلخانه ای یا سرمایه‌گذاری در اقداماتی برای حفظ آب وجود دارد. اقتصاد برای ادامه حیات به تولید نفت و صنایع سنگین وابسته است.

در حالی که اکثر مقامات وجود مشکل را قبول دارند، برخی ناآرامی‌های اخیر را در قالب تئوری توطئه مطرح کرده و برخی هم توصیه کردند تنها با نماز باران در انتظار حل مسئله باشیم. با این حال، ابراهیم رئیسی، رئیس جمهور، در مصاحبه‌ای تلویزیونی در ۵ دسامبر (۱۴ آذر) ضمن تائید بحران آب، گفت به مقامات دستور داده شده است که «به اصل مشکل رسیدگی کنند و روی آن کار کنند» و در کنار نماز باید برنامه‌ریزی و عمل کنیم.

به عقیده سهیل شریف، یک کشاورز پسته در استان کرمان، بحران در سیاست‌های پس از جنگ که مبتنی بر خودکفایی و امنیت غذایی بود نیز ریشه دارد. این سیاست با تشویق روستائیان آب یارانه ای برای آن‌ها فراهم کرد و بی‌محابا اقدام به سدسازی کرد. مجوزهای بی‌حد حفر چاه هم که از پیامدهای این سیاست بود.

مزرعه شریف در زمینی با دسترسی خوب به آب شیرین قرار دارد. اما سایر کشاورزان آن‌قدر خوش‌شانس نبودند. برخی از همسایگان او که زمین‌هایی نزدیک‌تر به دشت کویر داشتند، دریافتند که هرچه چاه‌های عمیق‌تر حفر می‌کردند، آب شورتر می‌شد، تا جایی که دیگر این آب برای کشت محصولات و نوشیدن نامناسب بود.

او همچنین یکی از کشاورزان نادری است که روش‌های آبیاری قطره‌ای را برای رساندن آب مستقیم به درختان خود و تنها در صورت نیاز به آن اتخاذ کرده است. بیشتر هم‌تایان او هم‌چنین به غرقاب کردن مزارع خود مشغولند.

به گفته شریف: «مشکل اساساً مربوط به نحوه مدیریت اقتصاد است. شما نمی‌توانید مردم را تشویق کنید که به آب به عنوان یک استخر بزرگ نگاه کنند که برای استفاده همه وجود دارد و بعد به آن‌ها بگویید که باید با آن مانند یک منبع گران‌بها رفتار کنند».

با این حال بعضا در ایران، در پاسخ به انتقادات از سیاست‌های آبی خود، پاسخی آشنایی وجود دارد: تحریم‌های ایالات متحده مقصرند. در اجلاس آب‌و‌هوایی کاپ۲۶ در گلاسکو، علی سلاجقه، معاون رئیس‌جمهور در امور محیط زیست، اظهار کرد که تحریم‌ها مانع از انجام اقداماتی برای حفاظت از محیط زیست توسط ایران شده است.

دولت ایران اعلام کرده تا سال ۲۰۳۰ انتشار گازهای گلخانه‌ای را ۴ درصد کاهش می‌دهد (هدفی که در واقع به معنای پنج برابر شدن نسبت به سطوح دهه ۱۹۹۰ است) و در صورت برداشته شدن تحریم‌ها می‌تواند تا ۱۲ درصد کاهش را هدف قرار دهد.

درست است که تحریم‌ها تا حدی تأثیر داشته، اما به ادعای اشمایر بسیاری از پروژه‌های اروپایی مختلفی که برای توسعه سیستم‌های مدیریت آب ایران پیش‌بینی شده بود، متوقف شده است. از جمله دو پروژه که توسط آژانس توسعه آلمان حمایت و تامین شده بود.

همچنین در سال ۲۰۱۴، بیش از ۷.۶ میلیون دلار از بودجه تسهیلات جهانی محیط زیست که برای حفاظت از تنوع زیستی اختصاص داده شده بود، مسدود شد.

با این حال، هر زمان که تحریم ها کاهش یافته است، مانند سال ۲۰۱۶، سیاست گذاران بر مدرن سازی صنعت نفت به عنوان سریع ترین راه برای تقویت رشد تمرکز کرده اند. در دوره‌های تنگنای اقتصادی، یکی از ساده‌ترین راه‌ها برای جلوگیری از ناآرامی، ایجاد شغل از طریق راه‌اندازی پروژه‌های زیربنایی بزرگ مانند سدها و پالایشگاه‌ها است. اما در نهایت بهای این اقدامات اغلب توسط شهروندان -و به ویژه حاشیه‌نشینان- پرداخته شده است.

احمد میدری، معاون سابق وزیر رفاه ایران اذعان می‌کند که گام‌های نادرستی برداشته شده است. او به تلویزیون دولتی ایران گفته که دولت مرتکب «اشتباهات بزرگ» شده است زیرا می‌خواهد میادین نفتی ارزان‌تر را بدون در نظر گرفتن نگرانی‌های محیط‌زیستی توسعه دهد. او گفته سیاستمداران محلی از طریق لابی‌گری و روابط خویشاوندی از اداره محیط زیست تهران مجوز می‌گیرند تا بتوانند بخش های وسیعی از تالاب هورالعظیم را برای حفر چاه های نفت تخلیه کنند.

در آوریل ۲۰۱۹، سیل‌های بزرگ ده‌ها روستا را زیر آب برد و صدها خانه را ویران کرد - این مسئله تا حدی به این دلیل بود که تالاب‌هایی مانند هورالعظیم نمی‌توانند مانند گذشته آب باران را جذب کنند. بسیاری از خانواده های روستایی که در آن فاجعه محصول گندم خود را از دست دادند، در اعتراضات تابستان امسال نسبت به خشکسالی خوزستان، شرکت کردند.

منابع آبی ایران شاید دیگر مانند گذشته پر نشوند. اما به عقیده پژوهشگران، کشور نه تنها باید سیاست‌های مدیریت آب خود، بلکه کل ساختار اقتصادی را اصلاح کند. دولت باید در مشاغلی سرمایه‌گذاری کند که به جوامع کشاورز جایگزین‌های مؤثری پیشنهاد کند، آگاهی‌های نسبت به چالش‌های زیست‌محیطی را افزایش دهد و بخش کشاورزی را به‌طور اساسی مدرن‌سازی کند