امام حسین، احیاء کننده امت

روی کار آمدن شخصیتی همچون معاویه با کارنامه ای سراسر آکنده از بغض به اسلام و خاندان نبوت ، روند تغییر و تحول در عقاید، مناسک و دستورات اسلام به شکلی غیرقابل توصیف، شتاب بیشتری گرفت.

متأسفانه با وجود نگرانی‌های پیامبر اسلام(ص) و هشدارها و اعلام خطرهای ایشان به مسلمانان درباره خلافت بنی‌امیه که آنان را «بدترین ارباب و حاکمان» معرفی کرده بود، پس از وفات ایشان و در همان آغاز خلافت زمامداران، بنی‌امیه به تدریج و با پشتیبانی خلفا به مراکز حساس حکومتی نفوذ کردند و در واقع طی یک برنامه بلند مدت، زمینه برای حاکمیت سیاسی آنان فراهم شد.(مروجی طبرسی، نیمه پنهان بنی امیه ، ۱۳۸۸ : ۸) (الدر المنثور،ج۶،ص۳۷۱)

آنچه که معاویه از خلافت اسلامی برداشت می کرد آن بود که می بایست آن را در خاندان بنی امیه، به میراثی ماندگار تبدیل کند تا بنی امیه که سال ها از مسند تصمیم گیری دور بودند، بر جان و مال و ناموس مردم مسلط شوند.

پیشتر ابوسفیان در روز بیعت با عثمانی گفت: تلقفوها یا بنی عبد شمس تلقف الکرة! فوالله ما من جنة و لا نار!؛ ای فرزندان عبد شمس! خلافت را مانند توپ بگیرید و به یکدیگر دهید. به خدا قسم، نه بهشتی است و نه جهنمی! (شرح نهج البلاغه،ج۱۵، ص۱۱۸؛ تاریخ طبری، ج۸، ص۶۳۳)

بنی امیه از همان آغاز بعثت پیامبر(ص)دشمنی خود را با دین خدا آشکار ساختند و تکذیب نبوت و رسالت را در دستور کار خود قرار دادند. لحظه‌ای نور ایمان به خدا و معاد به دل‌هایشان نفوذ نکرد و آن گاه که در فتح مکه تمامی درها را به روی خود بسته دیدند، مجبور به پذیرش اسلام شدند. امیرمؤمنان(ع) اسلام ظاهری امویان را این گونه به تصویر می‌کشد: «فوالذی فلق الحبة و برأ النسمة ما اسلموا و لکن استسلموا و اسروا الکفر فلما وجدوأ أعوانا اظهروا؛

به خدایی که دانه را شکافت و پدیده‌ها را آفرید! آنان(بنی امیه) اسلام را نپذیرفتند، بلکه به ظاهر تسلیم شدند و کفر خود را پنهان داشتند و آن گاه که یاورانی یافتند، آن را آشکار کردند.( نهج بلاغه نامه ۱۶)

در چنین شرایطی که اسلام به شخصیت های بی ایمان و فاسد العقیده ای دچار شده بود که بر مسند و منبر رسول خدا (ص) تکیه زده و اسلام را به بازی گرفته بودند، امام حسین (ع) با نهضتی دشمن شکن، موجب احیاء دین و امت و رسوایی دشمنان شد و فرمود :

إنّا أهلُ بَیتِ النُّبُوَّةِ ومَعدِنُ الرِّسالَةِ ومُختَلَفُ المَلائِكَةِ ومَحَلُّ الرَّحمَةِ ، وبِنا فَتَحَ اللّه ُ وبِنا خَتَمَ ، ويَزیدُ رَجُلٌ فاسِقٌ ، شارِبُ خَمرٍ ، قاتِلُ النَّفسِ المُحَرَّمَةِ ، مُعلِنٌ بِالفِسقِ ، مِثلی لا يُبايِعُ لِمِثلِهِ

ما ، خاندان پیامبر و معدن رسالت و محلّ رفت و آمدِ فرشتگان و جایگاه رحمتیم . خداوند ، [امور را] با ما آغاز کرد و به ما ختم فرمود. یزید، مردى فاسق، مى گسار، آدمكُش و داراى فسق آشکار است. کسى مانند من با مانند یزید ، بیعت نمى کند.

(الفتوح : ج ۵ ص ۱۳ ، مقتل الحسین علیه السلام للخوارزمی : ج ۱ ص ۱۸۳ )

*پژوهشگر تاریخ تشیع