بررسی مستند « درد مشترک » توسط انجمن کارگردانان مستند سینمای ایران

رضا دریانوش درباره سبک فیلمبرداری این مستند، گفت: برای ایجاد فضای صمیمی در تصاویر چنین فیلم هایی باید دوربینی سبک و متحرک، بدون سه پایه و نور و ملزوماتش به کار گرفت تا بتوان به کاراکترها نزدیک شد. تا جاییکه دوربین عضویی جدایی ناپذیر از صحنه باشد و کاراکترها حضور دوربین را فراموش کنند .
وی درباره تدوین این فیلم نیز توضیح داد: خود فیلمساز یکی از بهترین افراد برای تدوین فیلمی خودبیانگر است چرا که با تسلط کامل بر حس و حال کلمات و سکانس‌ها می تواند حرفش را به مخاطب تفهیم کند .
در نقدهای گفته شده در جلسه کلاب هاوس همچنین بحث های مهمی درباره آفت خود سانسوری از سوی فیلمسازانی که می خواهند فیلمی خودبیانگر بسازند ،مطرح شد . تردیدها و ملاحظاتی پیرامون اینکه وقتی یک مستند ساز می خواهد درباره خود و زندگیش فیلم بسازد ، ناخود آگاه می داند که چگونه خودش را روایت کند چه روایت‌هایی را بگوید و چه چیزهایی را نگوید ، چه سکانس هایی را بچیند و چه اکت‌هایی داشته باشد .
این آگاهی کنترل شده باعث یک خود سانسوری ناخود آگاه می شود که باید در بررسی یک مستند خودبیانگر مورد ملاحظه و مداقه قرار گیرد .
این مستند تحسین شده بین المللی که ساخت آن از سال ۷۸ تا ۹۵ به طول انجامیده ، یک مستند خود بیانگراست که در برگیرنده دغدغه ها و اضطرابهای سازندگان آن است.
«درد مشترک» با خبر باردار شدن کارگردان در نخستین سکانس آغاز می شود ، خبری که به ظاهر امری شخصی و خصوصی است اما با دست به کار شدن کارگردان برای راه اندازی یک وبلاگ متوجه می شویم که او کودکی متولد یک شرایط جنگی درمنطقه ای بحرانی بوده که این زمان و مکان تولد تاثیر بسیاری بر سرنوشت و هستی او گذاشته است .
در جلسه کلاب هاوس کارگروه نمایش انجمن مستند سازان ، سازندگان اثر از انگیزه های خود برای ساخت چنین مستند خودبیانگری گفتند ، از اینکه چقدر ساختن مستند درباره خود سخت تر است از ساختن مستند درباره دیگران ، از اینکه خانواده های نزدیکشان چگونه به سختی خود را در برابر دوربین فرزندانشان بیان می کردند در حالیکه جلوی دوربین یک غریبه راحت تر می توان صحبت کرد و از خود گفت .