شیوع اختلال استرس پس از ضربه در زنان مبتلا به HIV

به‌گزارش ایسنا، عفونت HIV به عنوان یکی از مهمترین معضلات بهداشتی، اجتماعی و اقتصادی بشریت در جهان است. احتمال دریافت ویروس از شریک جنسی آلوده، در زنان بیشتر از مردان است. تشخیص HIV می‌تواند به خودی خود یک رویداد آسیب‌زا باشد و منجر به ایجاد و پیشرفت اختلال استرس پس از ضربه یا PTSD شود که خود پیامدهای منفی زیادی را به همراه دارد و این آسیب در زنان به مراتب بیشتر از مردان است.

به همین دلیل پژوهشگران دانشگاه علوم پزشکی تهران با انجام یک مطالعه میزان و عوامل ایجاد کننده اختلال استرس پس از ضربه را زنان مبتلا به HIV بررسی کردند.

این پژوهش یک مطالعه مقطعی بود که بر روی ۳۹۰ نفر از زنان HIV مثبت و در بازه زمانی آذر ماه ۱۳۹۷ تا اردیبهشت ۱۳۹۸ در مرکز تحقیقات ایدز، درمانگاه و بخش زنان واقع در بیمارستان امام خمینی انجام شد. پژوهشگران در این مطالعه از پرسش‌نامه می سی سی پی(Mississippi Scale) برای ارزیابی اختلال استرس پس از ضربه استفاده کردند و داده‌های به‌ دست آمده نیز با استفاده از نرم‌افزارهای آماری مورد تحلیل قرار گرفتند.

در این پژوهش میانگین نمره اختلال استرس پس از ضربه در زنان HIV مثبت، ۱۰۰.۴۵(±۲۱.۸۶) برآورد شد و مشخص شد که ۴۴.۵ درصد از آنها از اختلال استرس پس از ضربه رنج می‌برند.

همچنین به ترتیب فوت اعضای خانواده، سابقه نازایی، وضعیت مسکن، سابقه خشونت، نوع و تعداد زایمان و وضعیت ابتلای فرزندان بیشترین ارتباط معنی دار را با اختلال استرس پس از ضربه در زنان HIV مثبت داشتند.

نتایج این پژوهش بر اولویت دادن به نیازهای روان شناختی(سابقه خشونت و فوت اعضای خانواده)، اجتماعی، اقتصادی(توجه به وضعیت مسکن) و پزشکی(سابقه نازایی، زایمان و ابتلای فرزندان) زنان HIV مثبت که در حال تجربه اختلال استرس پس از ضربه هستند تاکید کرد.

پژوهشگران این مطالعه توصیه می‌کنند: برای افزایش آگاهی در سطح جامعه خصوصا برای جوانان، در مورد چگونگی ابتلا به این بیماری و عوارض و مشکلات همراه با این بیماری در صورت ابتلا، ضروری است.

نتایج این پروژه تحقیقاتی با عنوان «بررسی شیوع PTSD و عوامل مرتبط با آن در زنان HIV مثبت مراجعه کننده به مرکز تحقیقات ایدز بیمارستان امام خمینی تهران در سال ۱۳۹۷» در پایگاه نتایج پژوهش‌های سلامت کشور منتشر شده و زهرا بهبودی مقدم، الهام رضایی، فاطمه نجفی و لیلا شاه محمدی پژوهشگران دانشگاه علوم پزشکی تهران مجری اصلی این طرح تحقیقاتی بودند.