یک نویسنده‌البرزی به مناسبت روز قلم در گفت گو با پانا عنوان کرد:
غرق‌شدن در جهانی که از اعماق وجود تا صفحه سفید کاغذ امتداد دارد
کرج (پانا)- نوشتن هنری است که همیشه حال روحی را دچار تحولی عظیم کرده و به انسان آرامش می‌دهد. زهرا صداقتی، نویسنده نو قلمی است که تاکنون دو کتابش به چاپ رسیده و در حال نوشتن دو اثر دیگر است.
زهرا صداقتی متولد ۱۳۶۱، فارغ‌التحصیل رشته مدیریت‌بازرگانی است و در این زمینه هم مشغول به‌کار است. ولی به دلیل علاقه زیادی که به ادبیات و هنر داشته، به‌صورت جداگانه از دوره دبیرستان به کلاسهای آموزشی این رشته‌ها مراجعه کرده و دست به قلم شده‌است.
به مناسبت روز قلم، وی دلیل علاقه‌مند شدنش به نویسندگی را به پانا اینطور بیان می‌کند: «چون مادرم در خانه بسیار مطالعه می‌کرد و اهل کتاب خواندن بود، من هم تشویق به این کار می‌شدم و هرازگاهی مطالبی به ذهنم می‌رسید که بعد از مدت‌‌ها تصمیم گرفتم این ذهنیات را بنویسم. یکی از رویاهایم نوشتن کتاب بود و هیچ وقت شوق نوشتن از سرم بیرون نمی‌رفت به مرور زمان، این تصمیم جدی تر شد و زمانی که در کلاس انشا می‌نوشتم، مورد تشویق و تحسین معلم و دوستانم قرار می گرفتم و باعث شد بیشتر به سمت نویسندگی بروم و می‌توانم بگویم مشوق اصلی من معلم دوران ابتدایی ام بود.»
صداقتی در خصوص اینکه چرا نویسندگی را انتخاب کرده است، عنوان کرد:«من همیشه دوست داشتم دیگران از جهان فکری و درون من باخبر شوند و از هر تعدادی که می‌خوانند حتی یک نفر هم از این جهان فکری الهام بگیرد که این برای من بسیار لذت بخش است.»
این نویسنده در ادامه خاطر نشان کرد: « نوشتن، این روزها آزاد شده است و این می‌تواند خیلی خوب باشد زیرا افراد زیادی دست به قلم شده اند، ولی اینکه ما آثاری از خود به جای بگذاریم و حرفی برای گفتن داشته باشیم تا ماندگار باشد، مهم است نه برای یک یا دو سال بلکه این ماندگاری تا صدها سال مخاطب داشته باشد وقتی حرفه‌ای شروع به نوشتن می کنیم، می‌دانیم که خواننده های مختلفی مخاطب نوشته های ما هستند و بدون شک دقت زیادی می‌خواهد، زیرا برای هر شخص برداشت های متفاوتی خواهد داشت.»
صداقتی در رابطه با کم اهمیت جلوه‌دادن این حرفه افزود:«سرانه مطالعه در سال‌های اخیر بسیار پایین آمده است و بدون مطالعه انسان افسرده و راکد می‌شود، زیرا غذا به روح نمی‌رسد و کسی که می‌نویسد باید یک فکر بالغ داشته باشد تا تاثیر مثبت روی افکار خواننده بگذارد.»
وی در ادامه تاکید کرد:«متاسفانه به نو قلم ها اهمیت زیادی داده نمی شود و همین موجب پایین‌آمدن اعتماد به نفس نویسنده‌ای که تازه دست به قلم شده می‌شود، زیرا برخی از ناشران به کتابی که توسط فرد نوقلم نوشته شده است بها نمی‌دهند همچنین بحث دیگری که مطرح می‌شود ، نبود هیچگونه حمایتی است و ما مجبوریم خودمان سرمایه گذاری کنیم و کتابهایمان را بفروشیم»
این نویسنده همچنین بیان کرد: «مهم ترین انگیزه نویسندگان به خصوص نوقلم ها عشقی است که به این حرفه دارند و تعریف و تمجید دوستان و اطرافیان موجب انرژی گرفتن آنها می‌شود. ناگفته نماند که در راستای انتشار کتاب هایم خیلی از نهادها کمک کردند و در این راه همراه من بودند.»
صداقتی ادامه داد:«هدف من این است که ادبیات و قلم ایرانی ها جایگاهش را در جهان استوارتر از قبل کند و ما نویسندگان باید تمام تلاشمان را بکنیم تا پا جای پای گذشتگان بگذاریم و نگذاریم به فراموشی سپرده شوند و بتوانیم جایگاه ادبیات فارسی در جهان را حفظ کنیم.»
وی در خصوص افتخارات خود گفت: «خوشبختانه کتاب من در جشنواره جهانی هم شرکت کرده و به دو زبان کردی و عربی ترجمه شده که من از این اتفاق بسیار خوشحالم چون توانسته‌ام قدمی در نهادینه شدن نوشتن و ادبیات فارسی بردارم. تنها آرزوی من این است که نوبل ادبیات به ایران تعلق گیرد، فرقی نمی‌کند توسط من باشد یا شخص دیگر ولی خیلی دوست دارم این اتفاق بیفتد.»
صداقتی در مورد تاثیر نوشتن روی زندگی شخصیش عنوان کرد:«نوشتن باعث شد که من از انزوا رها شوم. همچنین غربت و دوری از جایی که در آن زندگی می کردم موجب شد قلم به دست بگیرم و بنویسم و در کل راه نجات من از تنهایی و انزوا نوشتن بود و بدون شک هیچ کس به جز خودمان نمی تواند ما را از غم، تنهایی و ناراحتی نجات دهد. همچنین نوشتن سبب آشنایی بیشتر من با اطرافیانم و در زمینه های مختلف شد.»
این نویسنده در ادامه افزود: «تنها دغدغه من این است که کتاب هایم خواننده داشته باشند و مسئله دیگر مربوط به زندگی شخصی است که به جای خود بماند. من همیشه نگران سوءاستفاده از این حرفه هستم که مارک تجارت روی این کار نخورد، اگر این اتفاق بیفتد دیگر نوشتن هیچ فایده‌ای نخواهد داشت. به نظر من رسانه جمعی نظیر تلویزیون و رادیو اگر با هدف و برنامه‌ای درست پوشش داده شود بهترین گزینه برای تشویق مردم به کتابخوانی خواهد بود.»
صداقتی در ادامه صحبت های خود گفت: «متاسفانه نویسندگان پول زیادی به دست نمی آورند و با هزینه شخصی خود باید آثارشان را انتشار دهند به فضای مجازی هم نمی‌توان اعتماد کرد، زیرا برخی‌ها آثار ما را کپی کرده و بدون ذکر منبع و به نام های مختلف به اشتراک می‌گذارند. این ها موجب نگرانی بیشتر ما می‌شود ولی وقتی تحت پیگرد قانونی قرار گیرد، کمک شایانی در راستای ادبیات فارسی و حمایت از نویسندگان و شاعران محسوب می‌شود. گذشتگان ما در این مسیر زحمات فراوانی کشیده اند، اما برخی نویسندگان هستند که فنون و تکنیک های نوشتن را رعایت نمی‌کنند و همین سبب ماندگار نشدن آثارشان می‌شود. بنابراین اگر در مورد نویسندگان و شاعران نقد شود و اجازه تقلید داده نشود، موجب پیشرفت هنرمند در مسیر نوشتن و سرودن می‌شود.»
این نویسنده در پایان تاکید کرد: «نوشتن، یک فعالیت کاملا دلی است و حد و مرز ندارد. یک شغل مدام که همیشه در ذهن است، شغلی که انسان را از تنهایی بیرون می‌کشد به نظر من غرق شدن در جهان نویسندگی بهترین کار در زندگی است. زیرا ممکن است نتوانیم به همه جای جهان سفر کنیم، ولی با خواندن یک کتاب یا شعر با ذهنمان به سفر می‌رویم. آن چیزی که نوشته‌می‌شود از اعماق قلب می‌جوشد و روی کاغذ ظاهر می‌شود. نویسنده باید برای خواننده اش احترام قائل باشد و دقت کند که چه پیامی را می‌خواهد از آن مطلب به مخاطب برساند و ممکن است پیام موجب بازسازی شود. نویسندگی تنها یک حرفه نیست، بلکه عشق است.»
خبرنگار ؛ مهشید عبادی
ارسال دیدگاه