« ملتی » که « خار » چشم دشمنان بود

به گزارش اداره اطلاع رسانی و روابط عمومی اداره کل آموزش و پرورش استان گیلان، در شبانگاه ۷ تیر ۱۳۶۰ آیت الله سیدمحمد حسینی بهشتی، رییس وقت دیوان عالی کشور و بیش از ۷۰ نفر از مقامات و چهره های برجسته سیاسی از جمله چهار وزیر، چند معاون وزیر، ۲۷ نماینده مجلس و جمعی از اعضای حزب جمهوری اسلامی در جریان انفجار مقر اصلی این حزب به شهادت رسیدند.

این حادثه از جمله اقدامات تروریستی سازمان مجاهدین خلق ـ‌ منافقین ـ در سال‌های اولیه پس از پیروزی انقلاب محسوب می‌شود که ۷۲ یار با وفای امام در این حادثه به شهادت رسیدند. در میان این افراد، ۴ شهید به نام‌های حسن عضدی، جواد سرافراز، سیف الله عبدالکریمی و محمد صادق اسلامی از خطه شمال ایران، گیلان، بودند که به مقام رفیع شهادت نائل شدند. امام خمینی درباره این حادثه جانسوز فرمودند: « ملت ایران در این فاجعه بزرگ، ۷۲ تن بی گناه، به عدد شهدای کربلا از دست داد».

واقعه ۷ تیر و شهادت شهید دکتر بهشتی و ۷۲ تن از یارانش یکی از نقاط عطف دوران پس از انقلاب اسلامی می باشد. این حادثه در زمانی رخ داد که کشور با بحرانی ترین وضعیت پس از انقلاب اسلامی مواجه بود. در جبهه خارجی جنگ فراگیر از طرف نظام بعث و حامیانش بر ایران تحمیل شده بود. در این شرایط به رغم آن که انتظار می رفت در داخل وحدت و انسجام برای مقابله با تهدید خارجی وجود داشته باشد، با اعلام جنگ مسلحانه توسط منافقین، مملکت درگیر بحران خطرناک داخلی و جنگ های ویرانگر خیابانی شد.

فاجعه ۷ تیر و انجام ترورهای دیگر توسط منافقین شروع مرحله خطرناکی از اقدام خشونت آمیز و تروریستی بود که هزینه زیادی را بر ملت ایران تحمیل کرد. البته با نگاه به وضعیت کنونی منافقین، برای هیچ کس شکی باقی نمی ماند که این گروه تروریستی و منفور ملت کاملاً با شکست روبرو شده است .

گرچه در ۷ تیر ۱۳۶۰ شهید بهشتی و ۷۲ تن از یارانش به شهادت رسیدند، اما نباید این فاجعه را صرفاً اقدام منافقین علیه شهید بهشتی دانست.

فاجعه ۷ تیر نقطه عطف اختلاف بین دو بینش اداره کشور بود.یک بینش خواهان حاکمیت کامل احکام اسلامی بود و بینش دیگر گرچه اسلام را رد نمی کرد ولی در عمل آن را به حوزه فردی محدود می دانست. لذا اعتقادی به حاکمیت احکام اسلام در اداره کشور نداشت. البته بسیاری از افراد جریان منحرف ادعای اسلام داشته ولی در عمل به آن پایبند نبودند.

از دیدگاه امام خمینی رحمه الله علیه، مظلوم زیستن شهید بهشتی، بیش از شهادت ایشان متأثر کننده بود. این مظلومیت به سبب تهمت های ناروایی بود که دشمنان به او می زدند. امام بر این عقیده بود که دشمنان شهید بهشتی در تلاش بودند او را انسانی ستم کار و دیکتاتورمآب معرفی کنند؛ در حالی که چنین نبود. ایشان در جایی فرموده است: «شهید بهشتی مظلوم زیست و مظلوم مرد و خار در چشم دشمنان اسلام بود».