همه دنیا را دیده‌ام، اما هیچ‌کاری مانند مدرسه‌سازی مرا شاداب نکرده است

روز افتتاح مدرسه بود، آسیه با روسری قرمز پای تخته ایستاده بود و دکلمه ای را در وصف خیر مدرسه اش می‌خواند که اشک چشمان آقای یگانه و خانواده اش از سر شوق سرازیر شده بود. سال‌های سال از آن دکلمه زیبا و آن مراسم می گذشت که آقای یگانه به دلیل کسالت در بیمارستان بستری شده بود و آسیه بعد از شناخت آقای یگانه، به عنوان پزشک درمان او را برعهده گرفت. آسیه آن دختر دانش‌آموز قزوینی و صدها دختر دیگر که امروز آقای یگانه آن‌ها را دختران خودش می‌نامد، از فقیرترین ناحیه قزوین که مجبور بودند به دلیل نداشتن مدرسه ترک تحصیل یا ازدواج کنند، امروز همگی پزشک، مهندس و تحصیل کرده شده اند و حتی خانواده خود را نیز تأمین می‌کنند. اما آسیه تنها نتیجه فعالیت‌های خیرخواهانه آقای یگانه خیر مدرسه ساز که ۲۰ سال به عنوان هیات امنای مجمع خیرین تهران فعالیت می‌کند، نبود. امروز افراد بسیاری با مقامات اداری بالا با کمک‌های آقای یگانه با سواد شده اند و مدارک بالای تحصیلی کسب کرده اند.

در ادامه زندگی این خیر نیک اندیش را با هم می‌خوانیم:

تحصیل مجانی تمام کارکنان کارخانه

کارخانه چند سالی بود که افتتاح شده بود، کارگرها ساعت‌های متمادی فعالیت می‌کردند تا کار و بهره وری بهتری داشته باشد. اما سود بیشتر برای آقای یگانه ارزش بالایی نداشت زیرا می‌دانست رشد آن کارخانه و جامعه در گرو سواد افراد است. به همین دلیل برای تمامی کارکنانی که درس می‌خواندند، علاوه بر حقوق، پاداش بیشتری را هم در نظر می‌‌گرفت. مصطفی دربندی، که با مدرک چهارم ابتدایی به استخدام کارخانه آقای یگانه درآمده بود، علاقه فراوانی به تحصیل داشت اما به دلیل اینکه باید خرج خانواده اش را تأمین می‌کرد، مجبور بود تا ساعت‌های متمادی کار کند. آقای یگانه زمانی که از این موضوع با خبر شد، به او اجازه داد تا تحصیلات خود را ادامه دهد و از حقوقش هم کسر نمی‌کرد. امروز همان مصطفی دربندی، مهندس مکانیک شده و دارای یک شغلی دولتی بسیار پر درآمد است اما آقای یگانه را فراموش نکرده است و او را مسبب تمام شادی‌های خود می‌داند.

در تمام عمرم یک سوم در آمدم را صرف فعالیت های فرهنگی می‌کردم

علی اصغر یگانه ۸۱ سال دارد. در سال ۱۳۴۴ از دانشکده فنی علم و صنعت فارغ التحصیل شده است. سال‌های متمادی در مقام‌های بالای دولتی در سازمان آب و وزارت نیرو فعالیت داشته و کارمند و زیردستان زیادی را تربیت کرده است. اما همیشه یک نسخه را در زندگی خود پیاده کرده و آن هم فعالیت‌های خیر فرهنگی بوده است. او همیشه علاوه بر ساخت مدرسه، در آمد خود را صرف خرید وسایل، تجهیزات و امکانات آموزشی برای فرزندان کشورش کرده است و چون خودش در شرایط بسیار سختی تحصیل کرده، مدرسه سازی را در راس کارهای خودش قرار داده است.

او در این باره می‌گوید: «در قزوین و جایی که ما بودیم -الموت-، شرایط آب و هوایی بسیار سرد و ناپایدار بود. هر روز پاهایمان برای رفتن به مدرسه یخ می‌زد و گاهی معلمین و ناظم ها به کمک ما می‌آمدند که بتوانیم به کلاس درس برسیم. با وجود چنان شرایط سختی، همیشه آرزویم این بود کسی به دلیل شرایط دشوار، بی سواد نماند. به همین دلیل در هر شغل و منصبی که بودم، شرایط تحصیل را برای تمام افراد فراهم می‌کردم و امروز خدارا شاکرم که افراد بسیاری برای من دعا می‌کنند و همین احترام و شخصیت اجتماعی، پاداش تمام فعالیت‌های خیر من است.»

مدرسه ای به نام دخترم

یگانه مدرسه ای را که در قزوین ساخته است، به نام دختر خود "نفیسه" نام گذاری کرده است. خودش می‌گوید: «من دو فرزند دختر و پسر دارم که پسرم مهندس مکانیک است و دخترم مهندس نقشه کشی. برای اینکه دختران سرزمین به دلیل نبود مدرسه، ترک تحصیل نکنند، مدرسه را به نام دخترم نامگذاری کردم و امروز هزاران دختر پزشک و مهندس و وکیل از مدرسه من، در شغل‌های بالای دولتی قرار دارند. چند وقت پیش، یکی از دانش‌آموزان دیروز که البته امروز به درجه پزشکی رسیده بود، مانند پدر وقتی مرا دید در آغوش گرفت و گفت: "من شاگرد مدرسه شما هستم" و امروز خانواده من از قبال تحصیل من، بسیار مرفه شده اند و اگر شما نبودید، مجبور بودم یا ترک تحصیل کنم یا در سن پایین به دلیل شرایط خانواده ام، ازدواج نابسامانی داشته باشم.»

یگانه افزود: «من در تمام عمرم، همه جای دنیا را گشته ام و با همه افراد دنیا، ارتباط داشته ام. سال‌های متمادی برای پول بیشتر، تجملات و رفاه بیشتر، کارهای بسیاری انجام داده ام اما هیچ کاری مانند مدرسه سازی مرا زنده و شاداب نکرده است و افراد تا زمانی که خود در این مسیر قدم برندارند، لذت این کار خیر را درک نمی‌کنند.»