قلب هایمان دیگر توانایی درک این اتفاقات را ندارد

این روزها دنیا شاهد فجیع ترین جنایات و ستم ها در حق مردم و به خصوص کودکان مظلوم و بی دفاع افغانستان و فلسطین است. از حادثه تروریستی در دشت برچی کابل و شهادت جمعی از دانش آموزان مدرسه سیدالشهدا کابل تا شهادت جمعی از مردم بی دفاع نوار غزه.

در یکی از دلنوشته‌های دانش‌آموزی به قلم سارا حسنی خورشیدی دانش‌آموز دوره متوسطه اول از استان مازندران و عضو اتحادیه بین المللی نوجوانان و جوانان مخالف اشغالگری و سازمان دانش آموزی خطاب به کودکان و نوجوانان افغانستان و فلسطین عنوان شده: «زبانم قاصر است، اما بگذارید قلب بی نوایم سخن بگوید. سخن از دردی ماندگار، سخن از پرنده های بی بال. سیه پوش کرده اند مادران امیدوار را. مادرانی که حال به خاک می سپارند بند بند وجودشان را. به کدامین گناه پرهایشان چیده شد؟ مگر می شود از غم سوختن جگر یک دیار حرفی زد؟ مگر زبانمان یاری می کند؟ افسوس، تنها و بی کس، آب می شویم در این اندوه و هیچ کس از قلبمان خبر ندارد. در قفس چشم هایمان را باز می‌کنیم و به اشک‌هایمان اجازه جاری شدن می دهیم، چشم‌های بی طاقتی که برای دیدن دوباره عزیزان بی قراری می‌کنند.

در گوشه دیگری از دنیا، خانه ها دیگر نوری ندارند. شهر غرق در تاریکی ظلم است و دیوارهای شهر خونی است. همه چشم انتظار آزادی و شادی اند. زمانش رسیده است که دست به دست هم با ظلم و ستم بجنگیم و غم را از بین ببریم. تا کی سکوت؟ تا کی تماشا؟ قلب هایمان دیگر توانایی درک این اتفاقات را ندارد. دیگر جایی برای بدی ها وجود ندارد. فرزندان فلسطین و افغانستان ذره ذره از زندگی پاک می شوند. زندگی مملو از آسیب و درد است. به امید زندگی درخشان،لحظه ها را سپری می کنیم.»