اعظم موسوی*
ما نگوییم بد و میل به ناحق نکنیم
سالیانی است که 27 اردیبهشت هر سال به عنوان روز ملی ارتباطات و روابط‌عمومی در تقویم رسمی کشور نامگذاری شده است. روزی که روز جهانی ارتباطات است.شاید به این دلیل که به این حرفه، مشکلاتش و فراز و فرودهای آن، توجه ویژه‌تری بشود و کم‌کم جایش را در بین جایگاه‌های مختلف مشاغل در ایران باز کند، پرورش پیدا کند، ببالد و تنومند شود.
هر چند به نظر نمی‌رسد این ایامِ به نام روابط‌عمومی توانسته باشد مشکلی را از سر راه این حرفه بردارد چرا که برای این روز، هدفی مشخص و قابل توجه تعریف نشد. آیا فقط مقصود این بود که در این روز از روابط‌عمومی تقدیر شود و یکی دو روزی اهالی این حرفه، تیتر روزنامه‌ها و خبرگزاری‌ها شوند و بعد دوباره همان چالش‌ها و همان مشکلات و همان نادیده شدن‌ها؟ از خودمان بپرسیم می‌خواهیم در این روز و هفته از کجا به کجا برسیم و چه کنیم؟ آیا نباید بر دانسته‌های علمی مروری دیگر باره بشود و تغییری در جایگاه یا نگاهی ویژه به آموزش و پژوهش صورت پذیرد؟ وقت آن نرسیده که صنعت هنر روابط‌عمومی در ایران ارتقا یابد، در سمینارهای بین‌المللی حضور فعال داشته باشد، هویت حرفه‌ای بیابد و هم‌سو با پیشرفت تکنولوژی، با در اختیار داشتن ابزار مدرن ارتباطی، دست کشیدن از بسیاری فعالیت‌های تعریف شده شاید غلط که او را دچار روزمرگی و درگیر مناسبت می‌کند نقش ارتباطی و آگاهی‌بخشی خود را ایفا کند؟
اگر به نقش مهم روابط‌عمومی در جامعه ارتباطی و اطلاع‌رسانی معتقدیم که معتقدیم، وقت آن نرسیده که روابط عمومی در ساختار اداری کشور جایگاه مطلوب بیابد و پشت و پناهی با نفوذ داشته باشد؟
زمان آن نرسیده تا از نگاه سنتی به این حرفه فاصله بگیریم و آزادی و اختیار روابط‌عمومی‌ها را فدای مصلحت‌های شخصی نکنیم و بگذاریم این حرفه هوایی بخورد، حالی عوض کند و مدیر آن با شفافیت، هم از سازمانش حمایت کند و هم پاسخگوی مطالبات مخاطب باشد و بکوشد برای بهبود وضعیت موجود؟
عجیب است و غریب اما می‌دانیم هنوز روابط‌عمومی بسیاری از سازمان‌ها بودجه مشخص، معین و در اختیار ندارند و هنوز برای انجام اموری که به نفع سازمان است و وظیفهِ اجرای آن بر دوششان نهاده شده، باید گردن کج کنند و چانه بزنند.
بر این باورم تا نگاه سنتی از این حرفه جدا نشود، اگر چه حجم زیادی از فعالیت بر دوش روابط‌عمومی است اما بهره‌وری مطلوب حاصل نخواهد شد. هر چند با حس مسوولیت‌پذیری، با سرعت و دقت در تنویر افکار عمومی می‌کوشد، اخلاق‌مدارانه اطلاع‌رسانی می‌کند و با همه کاستی‌های موجود و کمبود سخت‌افزار و نرم‌افزار و نیروی انسانی، دست به اعتماد‌آفرینی می‌زند، فضایی روشن را ترسیم می‌کند و امید‌آ‌فرین است حتی اگر فضا روشن نباشد.
ما نگوییم بد و میل به ناحق نکنیم، جامه کس سیه و دلق خود ازرق نکنیم
امید است نقشه راه، سند راهبردی، چشم‌انداز یا هر چه که بتوان آن را نام نهاد، در حرفه شریف روابط عمومی قد راست کند و روشنگری همچنان حرف اول کارگزاران این صنعت هنر باشد.
*مدیر روابط عمومی اداره کل کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان استان فارس و عضو هیئت رییسه شورای هماهنگی روابط عمومی‌های فارس
ارسال دیدگاه