تراشی بر پیکره کریستالی «حافظ برادر»

به گزارش ایسنا، «حافظ برادر»، دومین فیلم بلند فریت کاراهان است که در بخش پانوراما در برلیناله ۲۰۲۱ برنده جایزه شد. این فیلم در خلق نگاهی واقع‌گرایانه، روایتی سهل و ممتنع و مضمونی انسانی، یادآور دورانی طلایی در تاریخ سینمای نوین ایران است.

کاراهان در کار با بازیگران کودک غیرحرفه‌ای در مرکز دنیایی سرکوبگرانه که آنان را احاطه کرده، به نتیجه‌ای باورپذیر و متقاعدکننده رسیده و بسیاری از منتقدان و یادداشت‌نویسان سینمایی را تحت تاثیر قرار داده است.

جی وایسبرگ در مجله ورایتی، فیلم را نقطه تلاقی الیور توییست با «مرگ آقای لازارسکو» دانسته و پرداخت روایتی که به شکل قابل ستایشی تاثیرگذار است را نقطه قوت فیلم برشمرده است.

وندی آیدی در مجله اسکرین نوشته است: «دقت و تراش کریستال مانندی در طرح وجود دارد که با افشای هر لایه از تقصیر، جذاب‌تر می‌شود.»

اما شاید آنچه فیلم کاراهان را تا این حد تاثیرگذار جلوه می‌دهد، خارج از روایت، سرنوشت کودک حاضر در فیلم است. او احساس ناخوشی می‌کند و در هر قدم، با گره‌گشایی از آنچه در مدرسه‌ای شبانه روزی (که بی‌شباهت به اردوگاه اسرای جنگی نیست) بر سر او آمده، با سرعتی بیشتر به سمت نیستی می رود.

شخصیت‌پردازی کودکان و بازی‌های خویشتن‌دار آنان، فضاسازی فوق‌العاده در چشم‌اندازهای غمزده برفی و نوعی رویکرد نئورئالیستی در ساختار دیداری فیلم به «حافظ برادر» غنایی می‌بخشد که شاید در سینمای این روزهای ایران تا حد زیادی فراموش شده باشد.

در گروه سه نفره‌ای که تدوین فیلم را به عهده داشته‌اند، هایده صفی یاری - تدوینگر سینمای ایران - نیز حضور دارد.