ناشنوایان در روزهای کرونایی با خلاء اطلاع رسانی مواجه هستند

به گزارش روابط عمومی برنامه، بیست و سومین قسمت از برنامه ماهِ ماه با یاد و خاطره دکتر مجید مجیدیان راد رییس درمانگاه تخصصی تامین اجتماعی شهرستان نظرآباد استان البرز بر اثر ابتلا به بیماری کرونا درگذشت، آغاز شد.

در ابتدای برنامه مهرنوش واحدیان به عنوان مترجم ناشنوایان در خصوص زبان اشاره توضیحاتی داد: من خودم مشکل شنوایی ندارم اما پدر و مادرم ناشنوا هستند. به همین دلیل زبان اشاره، زبان مادری من است که حدود ۳ سال است به صورت رسمی فعالیت خود را در زمینه مترجمی ناشنوایان شروع کرده ام. زبان اشاره ناشنوایان دو مدل دارد. طبیعی یا محاوره خودمان و زبان اشاره استاندارد. زبان محاوره طبیعی، همان زبان خودمانی و محاوره ای است که ما با هم صحبت می کنیم. خیلی کلمات را اختصار می گوییم و از حروف اضافه مثل «در، از، برای و...» استفاده نمی کنیم اما در زبان استاندارد تمام قوانین زبان فارسی رعایت شده و از همه حروف اضافه نیز در آن استفاده می شود.

وی به مشکلاتی که برای ناشنوایان در برنامه های تلویزیونی وجود دارد، اشاره کرد و گفت: در این برنامه ها فردی که کار ترجمه را انجام می دهد از زبان استاندارد استفاده می کند. زبان خشک، بی حالت و رسمی است که مترجم میمیک صورت ندارد. یعنی حالت های خشم، خنده، تعجب و... در حالت صورتش پیدا نیست و احساس را به مخاطب ناشنوا نیز القا نمی کند. خیلی از ناشنوایان به این شکل ترجمه یعنی اشاره استاندارد معترض هستند چون متوجه نمی شوند. ضمن اینکه این همه برنامه تلویزیونی داریم که خیلی هایشان نه زیرنویس دارد و نه از مترجم استفاده می کند و این روزها که همه به دنبال اطلاعات مربوط به ویروس کرونا هستند، متاسفانه افراد ناشنوا با خلاء اطلاع رسانی در این زمینه مواجه هستند.

*بعد از انتخابم در المپیک، پدرم نظرش عوض شد و تشویقم کرد

در ادامه برنامه مسعود فراهانی درباره علت ناشنوایی خود گفت: من مادرزادی ناشنوا بودم. زمانیکه به سن ۶ سالگی رسیدم متوجه شدم که صداهای اطرافم را نمی شنوم و تمرکزم فقط از طریق چشمانم است. فکر می کردم که با کودکان دیگر تفاوتی ندارم و با آن ها برابر هستم. پدر و مادرم مثل خیلی از پدر و مادرها در ابتدا ناراحت شدند، اما ناشنوایی من را پذیرفتند و برای موفقیتم خیلی تلاش کردند. من از چهار سالگی در هر دو گوشم سمعک استفاده می کردم و همیشه از آن متنفر بودم به دلیل اینکه صداهای اطراف را به صورت مبهم می شنیدم. ولی به اصرار مادرم مجبور به استفاده از آن شدم.

وی درباره روند تحصیل در مدرسه گفت: من دوره دبستان را در مدرسه باغچه بان ۲ و راهنمایی را در باغچه بان۱ گذراندم. تا به دوره دبیرستان رسیدم که سال اول را در مدرسه شنوایان در رشته تجربی خواندم، بعد به رشته فنی علاقه مند شدم و در هنرستان نظام مافی و باغچه بان ۲ ادامه تحصیل داده و سال ۷۱ دیپلم راه و ساختمان گرفتم‌. در مدرسه شنوایان ابتدا ارتباط گرفتن با دانش آموزان برایم سخت بود ولی سعی کردم اعتماد به نفسم را بالا ببرم و به خود بقبولانم که توانایی های من با آن ها کاملا برابر است و خوشبختانه هم با معلم ها و هم با همکلاسی ها ارتباط بسیار خوبی داشتم.

نائب رئیس فدراسیون ورزش های ناشنوایان اظهار کرد: من به ورزش خیلی علاقه مند بودم ولی پدرم موافق نبود. با دوستانم ورزش می کردم، در مدرسه شنوا نمره ورزشم ۲۰ شد، اما بقیه درس هایم ضعیف بود. پدرم وقتی کارنامه ام را دید مرا از ورزش کردن منع کرد. آن زمان یواشکی به تمرین می رفتم، وقتی برای تیم ملی والیبال ناشنوایان و رفتن به المپیک ۱۹۹۳ بلغارستان انتخاب شدم، پدرم نظرش عوض شد و تشویقم کرد. من هم با آوردن مقام به تشویق پدرم پاسخ مثبت دادم و بعد از آن هم در سال ۱۹۹۷ المپیک دانمارک مقام دوم جهانی را در رشته والیبال کسب کردم.

فراهانی همچنین گفت: من در دانشگاه در رشته تربیت بدنی و علوم ورزشی لیسانس گرفتم و بعد هم ازدواج کردم. همسرم هم کم شنواست و در رشته طراحی صنعتی مشغول به فعالیت است. در حال حاضر هم که دارای مدرک دکترای مدیریت ورزش هستم و در وزارت ورزش و جوانان در سمت نائب رئیس فدراسیون ورزش های ناشنوایان را مشغول به فعالیت هستم و در دانشگاه آزاد فرشتگان نیز برای ناشنوایان تدریس می کنم.

وی در پایان یادآور شد که من همیشه خدا را در وجود خودم حس کرده ام و در قلب من است. موفقیت هایم را اول مدیون مادرم و بعد پدرم هستم. من ۱۵ درصد شنوایی دارم و اگر اصرارهای مادرم در کودکی مبنی بر استفاده مداوم من از سمعک نبود قطعا در حال حاضر نمی توانستم بشنوم، صحبت کنم و به راحتی با دیگران ارتباط برقرار کنم. ناشنوایان باید بدانند که توانمندند و با شنواها کاملا برابرند فقط باید تلاش کنند و اعتماد به نفس داشته باشند.

*آرزو دارم روزی کارهایم در جهان بین المللی شود

در بخش دوم گفت و گو علیرضا میرزا رضایی هنرمند نقاش ناشنوا درباره زندگی خود گفت: متولد ۱۳۵۰ در تهران هستم. به نقل از پد ر و ماد رم ابتد ا شنوایى د اشتم؛ ولى به واسطه تب مننژیت که د ر طفولیت به آن د چار شدم، این بیماری بر شنوایی من تاثیر گذاشت و عصب شنوایی مرا فلج کرد  و از ناحیه هر د و گوش ناشنوا شدم. ابتد ا تحمل این ضایعه برای خانواد ه بسیار مشکل بود  ولی بعد ها پذیرفتند . من د ر کود کی کلاس هاى مقد ماتى و پیش زمینه براى ورود  به د بستان های ناشنوایان را د ر آموزشگاه های وابسته به باغچه بان پشت سر گذاشتم و چون آغاز د وران تحصیل من با شروع انقلاب اسلامی مصاد ف بود ، بنابر این هر سال مد رسه های ما تغییر می کرد.

وی افزود: د وران راهنمایی را نیز د ر مجتمع ناشنوایان باغچه بان تا کلاس د وم راهنمایی گذراند م. کلاس سوم راهنمایی د ر بحبوحه جنگ ایران و عراق بود  که خانواد ه ام تصمیم گرفتند  به شهرستان یزد  رفته و آنجا سکونت کنند و د ر آنجا تحصیلاتم را ادامه داده و پس از آن د ر هنرستان هنرهاى تجسمى پذیرفته شد م و کلاس های اول و د وم هنرستان را د ر آن مد رسه گذراند م. نا گفته نماند  این هنرستان عاد ى بود  و من مى بایست با بچه هاى شنوا د رس مى خواند م سپس دوباره به تهران آمد یم. در هنرستان هنرهاى تجسمى پسران بعد  از گذراند ن د وره تحصیل د یپلم هنرم را از هنرستان تجسمی پسران با مد رک عالی دریافت کرد م.

این هنرمند نقاش در ادامه گفت: د ر سال ۷۱ ضمن شرکت د ر آزمون د انشگاه آزاد اسلامی (دانشکد ه هنر و معماری)، د ر رشته نقاشی پذیرفته شد م و چون د ر آنجا چون بیشتر به کارهای عملی بها می د اد ند  کارهای نقاشی من د ر مقایسه با د یگر نقاشان بسیار عالى بود . بد ین ترتیب لیسانس و فوق لیسانس خود  را از د انشگاه آزاد  اخذ کردم و د ر کنار د رس خواند ن، تابلوهای زیاد ى به سبک فیگوراتیو، آبستره و اکسپرسیونیسم کشید م و در نمایشگاه هاى انفرادی و گروهی  شرکت کرد م که با استقبال بسیار زیاد ى روبرو شد . البته تعد اد ی از تابلوهایم به فروش رفت و د ر نمایشگاه د و سالانه ۱۳۷۶ موزه هنرهای معاصر جزو ۱۰ نفر برتر شناخته شد م و از طرف وزارت ارشاد  لوح افتخار، تند یس قلم موی طلایی دریافت کردم.

پس از آن کم کم د رگیر زند گى شد ه و به د نبال ازد واج و تشکیل خانواد ه رفتم. همسرم نیز ناشنواست و در رشته نقاشی تحصیل کرده است. من موفقیتم را در زندگی بعد از خدا و خانواده ام مدیون استادم آقای مسلمیان هستم چرا که ایشان مشوق اصلی من بود و هیچ گاه در این عرصه مرا تنها نگذاشت.

این هنرمند نقاش در پایان گفت: متاسفانه جامعه ما به افراد ناشنوا توجه چندانی ندارد و هنرهای آن ها را نادید می گیرد. من آرزو دارم که روزی کارهایم در جهان بین المللی شود و موفقیتم به گوش جهانیان برسد.

ویژه ‌برنامه «ماهِ ماه» با مشارکت مرکز روابط عمومی و اطلاع رسانی وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی تولید شده است که با اجرای اسماعیل باستانی، سردبیری مهدی حاجی میرآقا، کارگردان هنری حسن نظری و ‌تهیه‌کنندگی سیدمحمدحسین پورفاضلی در ایام ماه مبارک رمضان هر شب از ساعت ۱۹ از شبکه سلامت سیما پخش می شود.