این روزها معلم، هیاهوی دانش آموزانش را از پشت مانیتورها نمی بیند

فروغ تیموریان؛ مدرس جامعه شناسی در مدرسه تلویزیونی ایران، سرگروه علوم اجتماعی اداره کل شهر تهران و مولف بیش از ۲۴ جلد کتاب آموزشی؛ یکی از دبیران پرتلاش منطقه ۱۳ تهران است. امسال هفته معلم رو در حالی آغاز کردیم که معلمان خسته تر از تمام سال های تدریسشان هستند. امسال آسمان آبی دل معلمان را pdf ها و فایل های صوتی و تصویری گرفته اند، چشمانشان ضعیف و خسته از نورهای مصنوعی گوشی ها و تبلت ها و مانیتورهای مختلف و قنوت دست هایشان زخمی تایپ های طولانی و طاقت فرساست. تایپ هایی که تا پاسی از شب ادامه دارد و آنها در حال آماده کردن محتواهای آموزشی برای کلاس های فردا هستند. معلم عاشق، خسته است، اما دلش مثل همیشه صبور، با گذشت، مهربان و صمیمی و گام هایش، مقاوم و چون کوه استوار است. قطعا تبریک گفتن در روز معلم آن هم در سال کرونایی متفاوت است، چرا که همه می دانیم زحمت معلمان عزیز چندین برابر شده است. مدرسه ها تعطیل هستند؛ اما معلم و دانش آموز هر دو در مسیر آموزش به فعالیتشان ادامه می دهند.

به گفته تیموریان؛ این روزها اتاق های کوچک معلمان تبدیل به کلاس درس شده است و با کمترین امکانات دیجیتال، آموزش می دهند. این شرایط برای زنان معلم سخت تر است، چرا که آن ها باید هم تدریس عالی و درخور توجه داشته باشند و هم محیط خانه را برای تدریس آماده نگه دارند و از طرفی ممکن است خودشان دانش‌آموزی نیز در خانه داشته باشند.

او در توضیح شرایط آموزشی دوران کرونا به پانا گفت: «معلمان ما امسال در حالی آموزش مجازی را شروع کردند که خودشان هیچ آموزشی ندیده بودند. تجربیات شخصی آنها مرحله به مرحله افزایش یافت و تجربیات خود را با یکدیگر به اشتراک گذاشتند. با کرونا فضای بسته کلاس ها شکسته شد و دنیای جدیدی پیش روی معلمان برای بررسی شیوه های جدید آموزشی باز شد. تهیه اسلاید فیلم های آموزشی، جزوه ها، فایل های صوتی، نمونه سوال و فیلم های تدریس همه تجربیات شخصی خود معلمان بود. تجربیاتی که ساعت‌ها و ساعت‌ها وقتشان را می گرفت، حتی از نظر مالی متقبل هزینه‌های زیادی شدند. این روزها دیگر آموزش محدود به یک کلاس و یک معلم و زمان خاص نیست، این روزها آموزش ۲۴ ساعته شده است هم برای معلم و هم برای دانش آموز.»

تیموریان خاطرنشان کرد: «کلاس های آنلاین در سطح وسیع و گسترده‌ای، زندگی معلمی را در بر گرفته است. این روزها معلمان در کلاس حضور ندارند تا لبخند و شور و شعف دانش‌آموزان شان را پس از یادگیری مطالب درس در چشمانشان ببینند. این روزها در کلاس حضور ندارند تا نوشتن امتحانات دانش‌آموزان را نظاره گر باشند. این روزها معلم هیاهوی دانش آموزانش را از پشت مانیتورها و گوشی ها نمی بیند و نمی شنود، معلم امسال نمی‌تواند به سادگی متوجه غیبت دانش آموزانش بشود و ببیند که دانش آموزی آیا واقعاً در کلاس درس حضور دارد و یا نه. هوشیار و بیدار نشسته و به درس او توجه می کند و یا سرش را بر روی میز گذاشته و خوابیده است. او امسال دانش آموزش را نمی‌بیند تا ساعت ها دانش آموز برای معلمش درد و دل کند، معلم امسال زمان و مکان ثابت خاصی در تدریسش ندارد. کلاس درس، خانه اش است. خانه ای که باید همیشه سکوت باشد تا نظم کلاس فکری خودش را برهم نزند.»

او افزود:‌«کم کم به پایان سال تحصیلی نزدیک می شویم اما شاید هیچ کداممان چهره دانش آموزانمان را ندیده‌ایم و نفس به نفس آنها در کلاس درس حضور پیدا نکرده ایم. امسال شرایط به مراتب برای معلمان سخت تر از تمام سال‌هایی است که تدریس کرده اند. نگرانی معلمان بیشتر از سال‌های گذشته است. معلم؛ امسال نگران است که آیا با تمام زحماتی که کشیده؛ در میان دانش آموزانش عملکرد خوبی داشته، آیا همه دانش‌آموزان قدر زحمات و فداکاری های او را در تهیه مسائل آموزشی می بینند و قدر اینها را می دانند؟ نگران آن است که آیا با تلاش های شبانه روزی که تمام وقت خانواده اش را صرف آماده کردن مطالب آموزشی کرده؛ نتیجه رضایت بخشی دارند؟ نگران دانش آموزی است که اصلاً گوشی ندارد تا بتواند آنلاین شود و از فضای کلاس استفاده کند، نگران دانش آموزی است که هزینه خرید اینترنت را ندارد و پشت در کلاس و پشت مانیتور می ماند و نمی تواند از محتواهای کلاس استفاده کند، نگران دانش آموزی است که یا باید منتظر آمدن پدر و مادر از سر کار باشد تا بتواند آنلاین شود یا منتظر پایان کلاس خواهر یا برادرش بماند تا نوبت ا‌و شود و از گوشی یا مانیتور استفاده کند.»

به راستی در برابر این همه ایثار فداکاری و عظمت معلم، چه واژه ای را به کار ببریم که واژه ها در برابر این عشق حقیر شده اند. می گویند آدم را باید در روزهای سخت شناخت و چه شناخت نیکویی از معلمان در این روزها.