سهم ما از هنر، قلیان است؟!

به‌گزارش ایسنا، یاس حسینی، هنرمند فعال در حوزه شیشه و دارای مدرک درجه دو هنری از سازمان میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی استان تهران درباره تاثیر ثبت ملی شهرها در حوزه صنایع‌دستی، اظهار کرد: ثبت جهانی و ثبت ملی شهرها بیشتر بازی با کلمات است و نشان می‌دهد که متولیان امر بیشتر به دنبال کمیت هستند تا کیفیت! کافی است نگاه کنید که چه اتفاقی برای سایر شهرهایی که ثبت جهانی یا ملی شده‌اند، افتاده است؟ جز اینکه زمین‌های این شهرها گران‌تر شد و بسیاری از هنرورها که مستاجر بودند با افزایش قیمت ملک‌ها، دچار مشکل شدند؟

او با تاکید بر اهمیت فراهم‌سازی زیرساخت‌ها برای ثبت ملی شهرها، یادآور شد: به طور کلی برای جهانی یا ملی شدن یک شهر نیاز به فراهم‌سازی زیرساخت‌ است؛ به عنوان مثال حداقل به یک استودیو نیاز داریم که بازدیدکنندگان بتوانند روند تولید صنایع‌دستی را مشاهده کنند. این در حالی است که کارگاه‌های شیشه‌سازی هیچگونه آمادگی برای بازدید عمومی ندارند؛ به عنوان مثال شهر ورامین فقط دارای کارگاه‌هایی است که آثار تکراری و باکیفیت بسیار پایین تولید می‌کنند و آمار صادرات صنایع دستی در حوزه آبگینه نیز فقط به تولیدات قلیانی ختم و در واقع این روزها تولید قلیان از افتخارات فرهنگی ما محسوب می‌شود!

این هنرمند فعال در حوزه صنایع‌دستی همچنین خاطرنشان کرد: جالب است که افرادی که شهر ورامین را به عنوان شهر ملی آبگینه معرفی کردند، حتی یک بار هم از موزه آبگینه بازدید نکرده‌اند؛ این در حالی است که موزه آبگینه در ۱۰۰ سال اخیر بهترین اتفاق در این حوزه بوده است و به جرأت می‌گویم کمتر مدیری در حوزه صنایع دستی ـ از گذشته تاکنون ـ حتی آدرس موزه را بلد باشد؛ چه برسد به اینکه سری به این موزه زده باشد.

حسینی با تاکید بر اهمیت دانشگاه و موزه در انجام تحقیقات میدانی و علمی، یادآور شد: به همین جهت تاسیس موزه آبگینه دارای اهمیت بسیاری است؛ اما باید بررسی کنیم که آیا به موزه آبگینه کمک شده است که خودش را به دنیا بشناساند؟ آیا این موزه توانست یک فستیوال جهانی برگزار کند و با هنرمندان جهان ارتباط برقرار کند؟ آیا توانسته است با برقراری ارتباط با هنرمندان ایرانی نمایشگاه‌هایی از آثار آنها در موزه برگزار کند؟ آن هم موزه‌ای که از نظر ساختمان، معماری و آثاری که در اختیار دارد، در شرایط بسیار خوبی قرار دارد.

این هنرمند رشته شیشه افزود: از سوی دیگر در دانشگاه ها از سال ۸۸ رشته شیشه دایر شده است و باید بررسی کنیم که نتایج این دانشگاه‌ها چه بوده است؟ صرف این مقدار بودجه چه فوایدی به دنبال داشته است؟ من نمی‌گویم هیچ فایده‌ای نداشته است، اما باور دارم که باید این موضوع را بررسی کنیم. باید بررسی کنیم که از سال ۸۵ تاکنون که رشته‌های صنایع‌دستی راه‌اندازی شده و این همه بودجه صرف شده است، خروجی این دانشگاه‌ها چه بوده است؟ آیا می‌توانند در حوزه صنایع‌دستی مقاله بنویسند؟

اینکه هنوز هم خارجی‌ها درباره شیشه‌های دوره ساسانی و هخامنشی مقاله می‌نویسند، واقعا جای تاسف دارد.

او با بیان این نکته که تصمیماتی که در این حوزه گرفته می‌شود، اغلب بدون برنامه‌ریزی است، یادآور شد: در دوره‌ای برای برای موزه آبگینه، بودجه‌ای در نظر گرفته شده که کوره‌هایی ساخته شود و ما آن زمان مطرح کردیم که موزه آبگینه اصلاً چنین شرایطی را ندارد و خوشبختانه متقاعد شدند که این کوره‌ها را به بیرون منتقل کنند. مثال دیگر خیابان ویلا است که آن را بدون هیچ مطالعه‌ای تبدیل به گذر صنایع‌دستی کردند. الان چه اتفاقی برای این خیابان افتاده است؟ آنقدر برای بازار اودلاجان خرج کردند و بعد خیابان ویلا را به عنوان گذر صنایع‌دستی انتخاب کردند! این در حالی است که اغلب کسانی که امروز در حوزه صنایع‌دستی کار می‌کنند با خیابان ویلا زاویه و باور دارند که کارهایی که در این خیابان به فروش می‌رسد به جز آنکه به صنایع‌دستی کشور آسیب می‌زند، هیچ فایده دیگری ندارد. فروشگاه‌هایی که به دنبال هنرمندان درجه چندم می‌گردند تا آثاری با قیمت کم تولید کنند و به گران‌ترین قیمت ممکن بفروشند.

حسینی در پایان با بیان اینکه «مطالبه گر باهوش اجازه نمی‌دهد سیستم هر کاری دلش می خواهد انجام دهد»، اظهار کرد: افرادی در صنایع‌دستی حضور دارند یا سنتی‌هایی هستند که اغلب از مطالباتشان به‌درستی اطلاع ندارند و اگر هم اطلاع دارند به دنبال سهم خواهی‌های جزئی هستند. گروهی دیگر هم درس خوانده‌اند و اغلب اصلا نمی‌دانند چه می‌خواهند و نه تکنیک بلد هستند و نه دانش کافی دارند و از سوی سنتی‌ها نیز رانده می‌شوند.