غم بزرگ را تبدیل به کار بزرگ کردیم و مدرسه ساختیم

پانا گفت و گویی با این خیران که چند روز دیگر سالگرد از دست دادن عزیزانشان فرا می رسد به گفت و گو نشسته است تا انگیزه آنان را از مدرسه سازی جویا شویم.

انگیزه اصلی شما از ساخت مدرسه چه بود؟

بعد از شهادت عزیزانمان تا مدت‌ها از شوک این فاجعه بزرگ قادر به انجام کاری نبودیم تا به این نتیجه رسیدیم برای حرکت مجدد، برای تلاش و زنده نگه‌داشتن یاد جگر گوشه‌هایمان باید تفکرات آن‌ها زنده بماند. محمدحسین، نخبه و بزرگ‌مردی، بااخلاق و مهربان که عاشق مردم و جوانان بود. خودش تنها ۲۳ سال داشت؛ جوان بود و به جوانان خدمت می‌کرد و دنبال کمک به آن‌ها بود. زینب ٢١ ساله، عاشق دختربچه‌ها بود و دوست داشت به آن‌ها کمک کند؛ پس تنها راه، ساختن مدرسه و کمک به تربیت عزیزان دیگر بود که باید با این کار، غم بزرگ را تبدیل به کار بزرگ می‌کردیم و ساخت مدرسه شروع این کار بزرگ تا رسیدن به عزیزانمان است.

چه حسی از انجام این کار دارید؟

حس ما از انجام این کار قابل وصف نیست؛ حس، در کنار غم بزرگ قابل توصیف نیست. وقتی در کنار حس، حقیقت تلخ از دست دادن عزیزانمان وجود داشته باشد. وقتی خلا عمیقی در وجودمان است این کار به ما انرژی می‌دهد. هر گزارشی از روند پیشرفت این مدارس می‌گیریم؛ انرژی به ما می‌دهد وخلا نبود عزیزانمان را تا حدی برایمان جبران می‌کند. نبود مادی آن‌ها هیچ‌وقت قابل جبران نیست، اما نبود معنوی تفکرات بلندشان که به اذعان تمام اندیشمندان و تمام دوستان، آن‌ها می‌توانستند دنیا را عوض کنند باید زنده بماند. پس ما هم باید بتوانیم اندیشه‌های آنان را زنده نگه‌داریم. راه عزیزانمان با تربیت نسلی که باتقوا، باهوش و از همه مهم‌تر با اندیشه آزاده و انسان تربیت شود.

چه شد که منطقه ۱۷ را برای ساخت و نوسازی مدرسه انتخاب کردید؟

برای انجام این عمل خیر، بازسازی مدرسه و نزدیک تهران بودن، بیشتر مدنظر بود. با توجه به اینکه هدف ما آن است که بتوانیم به‌عنوان هیات امنا نقش مؤثری داشته و با خانواده‌های محروم دانش آموزان در ارتباط باشیم. در مناطق مختلف تهران مدارسی پیشنهاد شد که با توجه به محروم بودن این منطقه و اینکه شرایط تاسیس دبستان دخترانه برای فرزندانم مهیا بود این منطقه را انتخاب کردیم. این منطقه نیازمند و مستعد همکاری خیرین است. قطعاً باید کار فرهنگی درست انجام شود. با پیدا کردن نوجوان‌های مستعد که بتوانند در آینده نقش مفیدی در جامعه داشته باشند، باید کمک کرد تا این منطقه رشد کند. مدارس بیشتر در کنار مراکز ارتباط با خانواده‌ها، شناسایی خانواده‌های مستحق، ارائه مراکز توانمندسازی خانواده‌های آنان، برگزاری کلاسهای فرهنگی و مشاوره‌های خانوادگی می‌تواند این منطقه را پربارتر کند. از طرفی مدارس موردنظر بسیار فرسوده بوده و واقعا قابل‌استفاده نبود و منطقه هم پرجمعیت بود. شاید هم خود عزیزانمان ما را به سمت این مدارس راهنمایی کردند. چون آن‌ها در تمام مراحل کارهای خیرمان همراهمان بوده و کمک می‌کنند. آن‌ها زنده و فعال کنارمان هستند.

به نظر شما فعالیت خیرین چه تأثیری بر رشد و توسعه این منطقه محروم خواهد داشت؟

تأثیر کار خیر بر زندگی ما که از ابتدا تفکر فرزندانمان کمک به همنوع خود بوده؛ نشاط باطنی می‌آورد. خوشحالیم از اینکه راه کمک‌رسانی فرزندانمان را ادامه می‌دهیم؛ آن‌ها که نمونه خیر رساندن به همنوعان خود بودند. عاشق کمک کردن به نیازمند و بالابردن سطح فرهنگ و اخلاق بودند و این روح نشاط معنوی را در ما ایجاد می‌کند و حتی تشویق دیگران به کار خیر که واقعا این کار خیر بی‌انتها است. قطعاً هر کار خیری می‌تواند یکی از اهدافش ترغیب خیرین دیگر باشد. به جای آنکه پول خود را خرج موارد دیگر کنند. اول‌از همه در جهت تعلیم و درس عزیزان و ساختن مراکز آموزشی و پرورشی اقدام کنند.

آیا فعالیت‌های خیرانه ای که در منطقه داشتید به مرحله افتتاح رسیده است؟

هنوز به علت شرایط کرونا نتوانستیم افتتاح داشته باشیم. ولی هر زمان که به پروژه‌ها سر می‌زنیم و مراحل پیشرفت ساخت آن را می‌بینیم. حضور عزیزانمان را در کنارمان احساس می‌کنیم و این کار خیر تا حدی اندوه فراق عزیزانمان را قابل‌تحمل می‌کند.

اقدامات آینده‌تان چیست؟

از آنجا که خیریه عزیزانمان بنام بنیاد خیریه محب الحسین (ع) است و از آنجا که محمدحسین و زینب عزیزمان، علاوه بر دین و عشق به ائمه وامام حسین (ع)، نخبگی زیادی در علم و فراگیری دانش داشتند و عاشق علم‌اندوزی بودند، هدفمان ادامه همین مسیر است. انشالله با گسترش فعالیتهای بنیاد بتوانیم موسسات آموزشی بیشتری را بر اساس اهداف عزیزانمان و شعارهای آنها مبنی بر علم آموزی همراه با اخلاق و منش و دین گسترش دهیم.