گفت‌وگوی پانا با پرستار بخش بیماران کرونایی ساری؛
یک پرستار: در ۱۰ ماه اخیر فقط یک میلیون و ۷۰۰ هزار تومان بیشتر از حقوقم دریافت کردم
سخت‌ترین شرایط زندگی و کارم در این یک سال اخیر بود/برخی پرستاران مرد بخاطر حقوق پایین دو شغله هستند / دعای بیماران کرونایی خستگی را از تنم بیرون می‌کند
ساری (پانا) - سمیه نیکخواه پرستار بخش بیماران کرونایی که از بهمن سال گذشته به مازندران مهاجرت کرده، از آن زمان تاکنون از بیمارانی پرستاری می‌کند که سخت‌ترین شرایط مقابله با یک بیماری هنوز ناشناخته‌مانده را تحمل می‌کنند.
سمیه نیکخواه پرانرژی صحبت می‌کند و صدای پر مهری دارد؛ وقتی پای صحبت او می‌نشینی گمان نمی‌بری که همین شب گذشته و تمام شب‌های ۱۰ ماه اخیر را از بیمارانی پرستاری کرده که در حادترین حالت بیماری‌شان در بخش ICU بیماران مبتلا به کووید۱۹ به سر میبرند. او ۱۱ سال سابقه کار دارد و اهل کرج است. از بهمن سال گذشته به مازندران مهاجرت کرده و برای کار به بخش ICU بیمارستان دولتی بوعلی‌سینا شهرستان ساری منتقل شده است. از ۱۵ اسفند این بخش به بیماران مبتلا به کووید۱۹ تبدیل شد و او هنوز در همین بخش کار می‌کند. بخشی که به گفته خودش پس از همه‌گیری این بیماری تعداد تخت‌هایش از ۱۲ تخت به ۲۲ تخت افزایش یافت و او هم‌زمان از سه بیمار پرستاری می‌کند.
نیکخواه همان ابتدای گفت‌وگو، حرف اصلی‌اش می‌زند و تکلیف خود و شغلش را در این بحران فعلی مشخص می‌کند: «اگر الان به من بگویند برو بخش ICU غیرکرونا، نمی‌روم و این را با همه وجودم می‌گویم. در این بخش با مریض‌هایی سروکار دارم که در وضعیت حادی به سر میبرند و شرایطی را تحمل می‌کنند که هر کسی تجربه نمی‌کند. دعاهای آن‌ها برای من بسیار تأثیرگذار است. حالم را خوب می‌کند و خستگی‌هایم را از بین می‌برد.»
پرستار جوان بیمارستان بوعلی‌سینا از کسانی که هنوز باور ندارند که باید در مقابله با کرونا مواردی را رعایت کنند، گله‌مند است: «دوست جوان پرستارم که فقط ۲۷ سال داشت را با کرونا از دست دادم، بدون آن‌که به هیچ یک از آروزهایش برسد. چند روز پیش سوار تاکسی بودم و مسافری سوار شد که ماسک نداشت. در جواب اعتراض من گفت کرونا کجا بود، همه‌‌اش بازی است. گفتم من همین الان دارم از سر کار برمی‌گردم. حاضرم با هم برویم و بخش بیماران کرونایی را نشانت بدهم تا باور کنی.»
او با بغض می‌گوید: «صحنه‌های دردناک غیرقابل تحملی از خانواده‌ها می‌بینیم که عزیزانشان را در سن‌های پایین از دست می‌دهند. از مردم می‌خواهم پروتکل‌های بهداشتی را رعایت کنند و در درجه اول برای سلامتی خودشان و بعد کادر درمان که واقعا خسته شده‌اند، تحمل کنند. کرونا تمام نشده است.»
در پیک سوم کرونا ۸۰ درصد بیماران با داروی رمدسیویر نجات یافتند
نیکخواه به برخی مطالب منتشر شده در رسانه‌ها اشاره می‌کند که دور از واقعیت است: «می‌‌شنویم اما برای ما قابل باور نیست چون داریم واقعیت را خودمان لمس می‌کنیم. چند روز پیش کلیپی دیدم که یک دکتری گفته بود داروهایی که برای کرونا استفاده می‌کنیم هیچ‌کدام تأثیری نداشته، اما ما می‌بینیم که در پیک سوم کرونا ۸۰ درصد بیماران ما با داروی رمدسیویر نجات می‌یابند. پیش از آمدن این دارو بسیاری از بیماران ۳۰ تا ۴۰ ساله‌مان را از دست دادیم و اصلا دلم نمی‌خواهد به آن شرایط برگردم. سخت‌ترین شرایط زندگی و کارم، در این یک سال اخیر بود که پیش از این برایم قابل تصور نبود.»
او نسبت به برخورد مردم با خودش که پرستار بخش کرونایی است، دید مثبت دارد و می‌گوید: «من برخورد بدی از اطرافیانم ندیدم. اما همکاران در اوایل کار که ترس و نگرانی و ناآگاهی بیشتر بود، از برخورد مردم ناراحت بودند. اما به نظر من نباید از مردم ناراحت شد. اگر از همکار خودم که در بخشی غیر از کرونا کار می‌کند، چنین برخوردی ببینم ناراحت کننده است، ولی از مردم عادی نباید دلگیر شد.»
در ۱۰ ماه اخیر، فقط یک میلیون و ۷۰۰ هزار تومان بیشتر از حقوقم دریافت کردم
او تأکید می‌کند که در ماه‌های اخیر شرایط پرداخت حقوق و مزایایشان با تمام سختی کاری که از اسفندماه تاکنون دارند، تغییری نکرده است و پیش از آن هم اگر تغییری کرده برای تمام کارمندان و حقوق‌بگیران بوده است که شامل حال آن‌ها هم شده است: «در این مدت فقط ۷۰۰ هزار تومان در اسفندماه و یک میلیون تومان هم در اردیبهشت به عنوان حق کرونا برای ما واریز کردند. چیز دیگری به عنوان حق کرونا یا افزایش حقوق و پرداخت نداشتیم. حاضرم پرینت حسابم را نشان دهم. ما کارمان را با انرژی و شوق انجام می‌دهیم اما اعتراض هم داریم. چرا سختی کار برای ما در نظر گرفته نمی‌شود؟ فوق‌العاده ویژه که برای همه کارکنان است حدود پنج ماه است قولش را داده اند، اما خبری از پرداخت نیست. چندین سال است پیگیر مطالباتمان هستیم اما جوابی نمی‌گیریم. قانون تعرفه‌گذاری خدمات پرستاری اگر بعد از این همه سال که تصویب شده، اجرا شود، بسیاری از مشکلات ما حل می‌شود.»
پرستار بیمارستان بوعلی‌سینا شرایط کمبود پرستار در شرایط پیشین و فعلی را چنین توضیح می‌‌‌دهد: «تعدادی نیرو در این دوران به کادر درمان بیمارستان ما اضافه شد که اگر نباشند صددرصد کمبود نیرو خواهیم داشت. پرستارهای ۸۹ روزه با قرادادهای سه ماهه هم بودند که اوایل شیوع کرونا به ما اضافه شدند و الان رفته‌اند. در حالت استاندارد و در شرایط عادی باید به ازای هر دو بیمار یک پرستار باشد که سعی می‌شد رعایت شود هرچند که نیرو همواره کم بوده است. در حال حاضر در بیمارستان ما که با بیماری کرونا ۱۲ تخت آن به ۲۲ تخت افزایش یافته، به ازای هر ۳ بیمار یک پرستار وجود دارد. گاه پیش می‌آید عصر که شیفت را با ۱۱ بیمار تحویل می‌دهم صبح با ۲۲ بیمار تحویل می‌گیرم.»
نیکخواه از مسئولان می‌خواهد که هرچه زودتر برای تهیه واکسن کرونا به هر طریقی که خودشان می‌دانند اقدام کنند: «شرایط سخت است و ما هم واقعا از دیدن مرگ همکار و هموطن خسته و ناراحت هستیم.»
این خانم پرستار جوان که ماه‌هاست زندگی‌اش به سختی کارش گره خورده و در میدان عمل آن هم با خطرات غیرقابل انکار روبه رو است، انتظار دارد به اندازه زحمتی که می‌کشد، حقوق دریافت کند. او نگران همکاران مردی است که تنها سه میلیون دریافتی دارد و باید زندگی را بچرخانند، مجبور می‌شوند دو شغله باشند و همین به کار پرستاری‌اشان هم صدمه می‌زند. نیکخواه از عدم توجه مسئولان به چنین مسائلی که واضح هستند و درک آن‌ها سخت نیست، متعجب است و مانند همه کسانی که دغدغه دارند، امیدوار است که وضع بهبود یابد، کرونا تمام شود و زندگی با آسودگی بیشتر به خانه‌های مردم بازگردد.
گفتگو: سمانه عباسی‌رستمی
ارسال دیدگاه