بخش زیادی از اطلاعات ما از دنیا در مواجه با سینمای مستند است

درمیزگرد اول این هفته برنامه هفت کارشناسان مستند به بررسی جایگاه مستند در سینمای ایران پرداختند.

محمد شکیبانبا در این باره گفت: یک تفاوت اساسی بین سینمای داستانی و مستند وجود دارد . در سینمای داستانی سرگرمی و وجه اقتصادی مهم است در سینمای مستند علاوه بر این ها، انسان ها باید یک چیزی یاد بگیرند. در هر دو این حوزه ها فیلم بد و خوب داریم. کسی که فیلم داستان گو میسازد موقعیت نمایشی را خلق میکند اما مستندساز باید قصه را کشف کند و از دل یک رویداد به چگونه گفتن برسد. تجربه کسانی که در سینمای مستند کار میکنند با سینمای داستانی فرق دارد. ما بخش زیادی از اطلاعات عمومی که از دنیا داریم از سینمای مستند به دست می آوردیم. حتی الان که احساس میکنیم که رغبت مخاطب کمتر است ولی در لحظاتی فیلم مستند خود را نگاه میکند و دانش خود را به روز میکند چون نوع مواجه مخاطب پرهیاهو نیست اما در لایه ی زیرین کار خود را انجام میدهد. شاید در کشور ما هنوز به لابه های زیرین نرسیده ایم. میزان برخورد دانش آموزان ما با سینمای مستند کم است . بعضی از این مستندها شاید بتوانند جایگزین برخی از درس های دبیرستان شود. اساسا بنا نیست سینمای مستند وارد رقابت با سینمای داستانی باشد . کارگردانان سینمای مستند عشقی کار میکنند. مثلا ما برای عوامل بیست میلیون میدهیم، پروژه چه یک ماه طول بکشد چه یک سال همان دستمزد در نظر گرفته شده است ولی در جای جاهای دیگر دنیا اینگونه نیست. بحث بودجه بحث بسیار جدی است.

عبدالحسین بدرلو در ادامه افزود : کشف و شهود در سینمای مستند وجود دارد و مخاطب لحظه به لحظه در حال کشف شهود است. در ادامه صحبت های آقای شکیبانیا باید گفت یک بحثی که در مستند داریم بحث ما پخش نشدن درست مستند است و محدود پخش میشود . محل ارائه مستند محدود است. در جشنواره سینما حقیقت مشخص شد که چه قدر مخاطب پیگیر مستند است. بحث ارائه و پخش مستند مهم است . ما در همین چندماه اخیر شروع کردیم به این سمت حرکت کنیم که که صدا و سیما باید یک سری کارهای مستند را پخش کند . پس بهتر است شرایط ایده آلی فراهم کنیم.

فیلمساز به جشنواره حقیقت امیدوار شده چون باعث دیده شدن اثرش میشود پس رویکرد فیلمسازهای ما به سمت سینما حقیقت بسیار نزدیک شده است امسال هم با وجود شرایط کرونا مقداری استرس وجود داشت ولی رفته رفته پلتفرم ها به دیده شدن آثار خیلی کمک کرد.

جزئیات برگزاری اختتامیه جشنواره سینما حقیقت

در میزگرد دوم برنامه هفت محمد حمیدی مقدم دبیر جشنواره سینما حقیقت به تشریح جزئیات این دوره از جشنواره و نحوه برگزاری اختتامیه پرداخت. وی در این باره گفت: امسال سال متفاوتی بود و پر درد و رنج . سینمای ایران افراد زیادی را از دست داد. خیلی از رویدادهای فرهنگی در همه جای دنیا دچار وقفه شد. سینما حقیقت در آذرماه برگزار میشد و فرصت این را داشتیم برای نوع برگزاری آن. رصد کردیم رویدادهای بین المللی را تا بهترین نحو برگزار کنیم. از اوایل تابستان جشنواره ها خود را هماهنگ کردن و به صورت برخط برگزار شد و تصمیم گرفتیم جشنواره را برگزار کنیم به دلیل اینکه جشنواره سینما حقیقت در چهاردهمین سال خود قرار دارد و در دروان بلوغ خود است . وقتی یک فیلم تولید میشود نیاز به عرضه و نمایش دارد .

به دلیل تعطیلی دو هفته تهران یک هفته جشنواره را عقب انداختیم و تا دو دی ماه ادامه دارد. در طول روز ۱۰ تا ۱۲ فیلم در این سامانه ها به نمایش در می آید.
در فراخوان اعلام کرده بودیم که ممکن است فیلم ها کپی شود ولی ما یک راهی در پیش گرفتیم و گفتیم صاحبان آثار مختار هستند برای پخش اثر. خوشبختانه با توجه به ریسک پذیری جامعه مستند ساز و همراه شدند با این حرکت انقلابی آثار با مردم تقسیم شد. زیر ساخت ها به کار خود ادامه میدهند و باید از رخنه کردن در آثار جلوگیری کرد. اکران آنلاین در جهان همه گیر شد.
برای پخش آثار ۴ سامانه پخش آنلاین با ما همراه شدن . در مورد حق صاحبان آثار و اهالی رسانه هم راهی در نظر گرفتیم . یک سامانه برای اهالی رسانه به صورت رایگان و در سه پلتفرم دیگر بلیط فروشی صورت میگیرد و این کمکی است به اقتصاد سینمای مستند و حق بلیط ها صد در صد به صاحبان آثار بر میگردد. به دلیل خطری که مستند سازان قبول کردند یک بسته حمایتی برای افراد نظر گرفتیم که در بخش خصوصی بین سه ، پنج و هشت میلیون تومان به صاحبان آثار تعلق میگیرد.

برای اختتامیه هم استودیو تلویزیونی در نظر گرفتیم و صدا و سیما حمایت کرد. هیچ حضور فیزیکی نداشتیم و در اختتامیه هم همین گونه خواهد بود. در سوم دی ماه اختتامیه اختتامیه باحضور داوران ، برخی اهالی رسانه و برگزیدگان صورت میگیرد.

تلاش برای خلق قصه گفتن در آثار خوانساریان مشهود است / من به عنوان یک فرد جوان باید دغدغه های خود را بیان کنم

در میز فیلم‌کوتاه این هفته محمدرضا مقدسیان و آرمان خوانساریان به بررسی سه اثر آخر این فیلمساز پرداختند. محمدرضا مقدسیان در ابتدا گفت: یک ویژگی در بین خیلی از آثار کوتاه وجود دارد یک جور ذوق زدگی برای خلق برخی موقعیت ها که صرفا جذاب است ولی آدم نمی فهمد که این موقعیت چه کمکی به مخاطب میکند. دست کم در سه فیلم آخر آرمان خوانساریان رگه های تلاش برای قصه گفتن و شخصیت پردازی و تلاش برای روایت قابل ردگیری است. ولی اینکه در این مسیر چه قدر کارگردان موفق بوده است را باید بررسی کرد. احساس میکنم سبز کله غازی پخته ترین اثر توست. اتمسفر حسی حاکم بر اثر یا ساخته میشود یا نه اگر آن اتمسفر برای مخاطب جا بیفتد سرنوشت شخصیت ها برای مخاطب مهم میشود و در نهایت فیلمساز مخاطب را درگیر میکند که در سبز کله غازی این اتفاق می افتد. نقطه مقابل سبز کله غازی موناکوست که در این فیلم کارگردان جسورتر است . در موناکو یک پیام مهم و انسانی را منتقل میکند ولی جایی بیش از اینکه من حس ببینم در دیالوگ ، دیالوگ های مستقیم و خیلی خیلی درشت را میشنوم. من نباید دیالوگ را عیان ببینم باید تجربه حسی این آدم را درک کنم . شاید عجله داشتی برای پایان بندی. آرمان خوانساریان برای من یک فیلمساز حسی است و موقعیت های حسی را بلد است ولی در موناکو این از کارگردان از حس دور میشود و کارگردانی برجسته تر است.
آرمان خوانساریان در ادامه افزود: ما در فضای تحصیلی سینما الگوی های فیلم بلند را یاد میگیریم. در ابتدای ساخت فیلم کوتاه من اصلا بلد نبودم. سبز کله غازی اولین فیلمم بود که الگوی سه پرده ای دارد و یاد گرفتم که میتوان روایت کوتاه را یاد بگیرم . در فیلم کوتاه هر یک دقیقه مهم است. وقتی میخواهم قوس شخصیت نشان دهم باید در بیست دقیقه بیان کنم. من به عنوان یک آدم جوانی که در کشور زندگی میکند باید یک سری مسائل را بیان میکردم که مثلا من در تحقیر کردن یک آدم چه قدر موثر هستم. معاصر بودن خیلی کار مهمی است.
در فیلم کوتاه خطر همینجاست که مثلا در فیلم سبز کله غازی من در بیست و دو سالگی تمام جوایز را گرفتم میتوانستم در همان نقطه بمانم و حرکت نکنم. یک موقعی به آدم توجه میشود باید به سمت دیگری برود تا در جا نزنی. فیلم کوتاه یک تصویری پیدا کرده که نگاه آماتوری دارند و همین نگاه باعث تولیدات آمالتوری میشود. راه ورود به فیلم کوتاه خوب این است که نگاه آماتوری را از خود دور کنیم.