وقتی برای بار اول از کرونا ترسیدم

پرده اول

روزهای اول همه مردم پایبند به قرنطینه بوده در خانه مانده بودند و دائما از این طرف و آن طرف از ما مطالبه ماسک و محلول ضد عفونی و... می شد و این پیگیری و توجه به اصول پیشگیرانه ما را دلگرم کرده بود. از آن سو همکارانی که با شور و انرژی لباس های مخصوص مراقبت از این بیماران را می پوشیدند و دم بر نمی آوردند. درخواست های زیادی نیز از گروه های مختلف مردمی می رسید که قصد دارند برای تقدیر از مدافعان سلامت(لقبی که به تازگی به ما داده شده بود) کاری بکنند.

پرده دوم

پدربزرگ یکی از همکاران با حال عمومی بسیار بد توسط خانواده او به بیمارستان انتقال یافت، ساعاتی چند بر بالین او وقت گذراندم و در این مدت تنها چیزی که باعث می شد ناراحتی من چند برابر شود، اشک های همکارم بود. تصور می کردم پیش خودش فکر می کند که کاش این بیماری نبود، کاش فرصتی بود کمی بیشتر پدربزرگ عزیزم را در آغوش بکشم. چقدر دلتنگ آغوشی هستم که چند ماه است با ترس و نگرانی و اشک از گرمایش محروم شده ام و حال این عزیز در بستر بیماری است و هرچه از آن می ترسیدم بر سرم آمد.

پرده سوم

هنگام ارائه مراقبت به پدربزرگ همکارم، همزمان یک خانواده ۵ نفره به علت مسمومیت با گاز مونوکسید کربن به اورژانس انتقال یافتند، ۲ بیمار مشکوک به سکته مغزی، چند کودک با آسیب های مختلف ناشی از سقوط یا سانحه تصادف، ۳ بیمار با درد قفسه سینه و مشکوک به سکته قلبی، خانم جوانی با درد شکم، خانم میانسالی با عفونت پوست ساعد که مفصل مچ را نیز درگیر کرده بود، آقای میانسالی با سابقه فشارخون که به علت سرگیجه به اورژانس آمده بود و... اگر اشتباه نکنم در حدود دو ساعت، ۲۰ بیمار جدید را همراه با همکارانم ویزیت کرده بودیم.

پرده چهارم

در شلوغی اورژانس احساسات عجیبی داشتم. نگران بیمار بد حال اتاق احیا بودم، نگران مادر بارداری که چند ساعتی منتظر آماده شدن نتایج آزمایش و خبر سلامت جنینش بود، نگران آقای میانسالی که قبلا عمل قلب باز انجام داده بود و با درد قفسه سینه به بیمارستان آمده بود که خبر دادند به علت نیاز بیماران مبتلا به کووید ۱۹، باید در اورژانس ظرفیت جدید برای بستری این بیماران آماده کنیم.

تیم مدیریتی و پرستاری پای کار آمدند و کمک دادند کار ترخیص بیماران واجد شرایط انجام شود تا ادامه خدمات را به صورت سرپایی دریافت کنند، چند بیمار به بخش منتقل شدند و چند بیمار از یک بخش به سایر قسمت های اورژانس جابجا شدند تا زمان تعیین تکلیف بیماریشان فرا برسد.

پرده پنجم

حال یکی از اساتید بنام پزشکی شیراز در ICU کرونا مساعد نیست. روزانه خبر مثبت شدن تست چند همکار می رسد. همکارانم نگران خود و خانواده شان هستند. نگران شلوغی در بخش و انتقال ویروس به بیماران دچار ضعف ایمنی و ضرورت ارائه خدمات به دردمندانی که از اقصی نقاط کشور به بیمارستان نمازی پناه آورده اند. صبر در برابر بدخلقی برخی بیماران و همراهان هنگام شلوغی اورژانس نیز فشار مضاعفی است در برابر کادر بهداشت و درمان یا همان مدافعان سلامت که این روزها ایام سختی را قهرمانانه پشت سر می گذارند.

پرده آخر

راستش دیروز برای بار اول از کرونا ترسیدم! نه از خود این ویروس کوچک منحوس که از بی توجهی هایی که به آن می شود. از صورت های بدون ماسک، از شلوغی بازار، از دورهمی ها و مهمانی های بی توجه به دستورات بهداشتی، از لذت جویی های آنی و نبود عاقبت اندیشی که جوانان و میانسالان و سالمندانی را در اثر این ویروس به کام مرگ می کشاند.

شب که به خانه رسیدم خسته بودم، خیلی خسته و به این فکر می کردم شایسته ترین تقدیر از مدافعان سلامت؛ همکارانی که جان خود و خانواده شان را بر دست گرفته اند و به جنگ این ویروس آمده اند، چیست؟

هشت ماه گذشته را با همه شب ها و روزهایش به سرعت در ذهن مرور می کنم و فکر می کنم به راستی که «پایبندی به رعایت نکات بهداشتی» و شکست این چرخه باطل انتقال ویروس، بهترین خسته نباشید و کمک و تقدیر است.

*متخصص طب اورژانس و عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی شیراز